It giet oan …

Morgen gooien we de trossen los voor deel twee van onze oversteek naar de Carieb. We gaan naar Bequia (spreek je uit als Bekweeei), een van de eilanden van de Grenadines. Het is ongeveer 2100 mijl varen en we hopen er een week of twee over te doen. Vandaag hebben we de boot volgestouwd met verse spullen. Morgen nog wat vers brood kopen, lekker lang douchen en dan varen maar.

We zijn dus met oud&nieuw midden op zee. Dat gaan we zeker vieren. We weten alleen nog niet precies wanneer we het 12 uur laten zijn. Met kerst was het hier nog erg druk met boten, maar er zijn er al aardig wat vertrokken. Samen met ons vertrekken er drie boten waar we veel mee hebben opgetrokken de afgelopen dagen. De twee Nederlandse boten daarvan gaan naar Suriname. De derde boot zijn Zwitsers en die gaan naar Barbados.

Onderweg hebben we via de SSB radio contact met andere Nederlandse boten die aan het oversteken zijn. Er is al een aantal weken een Nederlandstalig maritiem netje dat elke dag om acht uur UTC in de lucht is. Wij sluiten ons morgen aan bij dit netje. Elk schip geeft zijn positie door en vertelt heel kort hoe de afgelopen dag is geweest. Naast een stuk veiligheid is het erg leuk om even contact te hebben met elkaar.

We hebben enorm veel zin om in het warme helderblauwe Caribische water te plonsen. Maar ja, eerst nog twee weken varen. Gelukkig hebben we genoeg boeken op de ereaders staan en is de iPad gevuld met films.

Weerzien met Mindelo

Zondagnacht om 1 uur plonst na 6,5 dag varen het anker in de baai van Mindelo. De laatste dag van onze oversteek naar de Kaap Verden hebben we door weinig wind in combinatie met lastige swell moeten motoren. Dat was jammer, maar de oversteek hebben we verder zeilend kunnen doen. We hebben een rustige en erg plezierige oversteek gehad.

Na dat we geankerd zijn tussen vele andere zeiljachten vieren we het weerzien met Mindelo met een koud biertje. Onderwijl dreunt een disco keihard door de baai heen. Kennelijk is er in de afgelopen 4 jaar wel iets veranderd. De volgende dag gaan we rond het middaguur naar de kant om in te klaren en boodschappen te doen. De marina is druk en er is een drijvend terras met bar, een plezierige ontwikkeling sinds ons laatste bezoek. We zien Maarten van de Nostress samen met Mart van de Blues met een biertje aan de bar zitten. Zij zijn in de vroege ochtend aangekomen. Het weerzien moet gevierd worden, dus wij ook een biertje :-). In de bar begroeten we ook de bemanning van de Aura, een van de boten waarmee we in 2008 hier in Mindelo kerstmis hebben gevierd. Een bijzonder toeval. Ze nodigen iedereen uit voor een barbecue op het strand op eerste kerstdag. Iedereen zijn eigen eten en drinken mee en een feestje bouwen. Na het biertje gaan we Mindelo in om wat boodschappen te doen. De plezierige, ontspannen sfeer in de stad bevalt ons uitermate goed. Lekker om hier weer te zijn.

Het is inmiddels eerste kerstdag en sinds gisteravond is het flink gaan waaien, windkracht 5/6 met regelmatig stevige vlagen van minstens 7 bft. Hoewel we vast achter ons anker liggen, besluiten we toch aan boord te blijven om de boel in de gaten te houden. Dat wordt nu dus een Kerstdiner voor Twee.

en algún lugar en el océano, woensdag 19 dec

Onze 1200 u positie vandaag 19/12 is 25 14 N en 20 07 W. Wind is NO 10 kts. We varen 216 met 5,7 kts. Het is heerlijk zonnig met een rustige swell. Vanochtend begroet door groep dolijnen. Altijd leuk.

ergens op de oceaan, maandag 18 dec

Vanmiddag vertrokken vanuit Tazacorte, La Palma voor 800 mijl naar Mindelo, Kaap Verden. We hebben nu La Hiero aan bakboord. Positie is 28 04,86 N en 18 14,65 W. Tis heerlijk weer, warm en zonnig overdag, fris in de nacht maar wel prachtig helder. En er is ook nog een beetje wind, tussen 10 en 15 knopen. WE kunnen wel eens weinig wind krijgen de komende dagen, dus het zal wel geen snelle overtocht worden. We rekenen op ongeveer 7 dagen.

Bananen: links, rechts, boven, onder …..

Oftewel sinds een week zien we overal bananen. We liggen in Puerto Tazacorte aan de westkant van La Palma. Na een paar weken in de drukke haven op Tenerife is het hier heerlijk rustig. La Palma is het vierde eiland op de Canaries dat we bezoeken. Het is frappant, alle eilanden zijn vulkanisch, maar elk eiland heeft zij eigen karakter. Op La Palma zijn dus enorm veel bananenbomen. Verder is het heel moeilijk om een plat stukje te vinden, alleen maar hellingen. Soms is het landschap heel steil en soms heuvelachtig. We zien voor het eerst sinds lange tijd weer loofbomen. De bomen hebben gele bladeren en zo maken we toch nog een stukje herfst mee. In Nederland zijn vast weer de rode kerstrozen te koop. Hier op La Palma staan ze langs de kant van de weg, struiken van wel 2/3 meter hoog gevuld met prachtig bloeiende kerstrozen..

Midden op het eiland ligt La Caldera de Taburante, een enorme krater die is ontstaan door verschillende zware vulkaanuitbarstingen. We hebben daar een prachtige wandeling gemaakt met mooie uitzichten. Om alvast vast wat te wennen aan de tropische regenwouden hebben we gewandeld in een dicht en weelderig laurierbos. Er heerste een vochtige warmte en regelmatig hadden we een buitje.

De boot en ook wijzelf zijn klaar voor de oversteek naar de Carieb. Eerst varen we naar de Kaap Verden. Dit zal een dag of 6/7 gaan duren. Daarna zeilen we richting de Carieb. Welk eiland we daar als eerste bezoeken, gaan we komende week maar eens bedenken. Via de website zullen we regelmatig laten weten hoe het ons vergaat op de grote plas.

Ik ga op reis en neem mee ….

… 84 liter water in flessen, 24 blikjes cola, 24 blikjes ice tea, 12 pakken sap, 24 blikjes tomatenblokjes, 24 blikjes tonijn, 3 potten hazelnootpasta, 3 kilo rijst, 3 kilo muesli …

Zomaar een greep uit de boodschappen die we afgelopen zaterdag hebben gehaald. Tenerife is een prima eiland om boodschappen te doen voor de oversteek naar de Carieb (en gezien de hoeveelheden ook nog voor de weken ervoor en erna).

Op zoek naar augurken kwamen we in de Carrefour bij een vak uit met allerlei spullen uit Duitsland. Wij als ex-inwoners van Enschede waren erg geschrokt dat daar tussen de biersoorten de beroemde beugel stond:

Op stap op de Canarische eilanden

De tijd vliegt: we zijn alweer 2,5 week op de Canarische eilanden. De eerste drie nachten hebben we voor anker gelegen bij Isla Graciosa, een klein eiland ten noorden van Lanzarote. Het eiland is vrij laag met een stuk of 5 uitgebluste vulkaantoppen. In de baai waar we geankerd zijn is het niet druk. We liggen er samen met de Dixbay, Nostress en Blabber. Na een dag lekker luieren, beklimmen we de dag erop een vulkaan’berg’ van 200 meter hoog. Vanaf de top hebben we een prachtig uitzicht over het eilandje, de noordkust van Lanzarote en van onze ankerbaai. Heerlijk om weer een stuk te lopen na vijf dagen niet van de boot geweest te zijn.

Na een paar dagen Graciosa gaan we met de andere 3 Nederlandse jachten naar jachthaven Rubicon op Lanzarote. We varen met een ruime wind van 5 a 6 Bft mooi gelijk op met de Dixbay en het lijkt wel of de Nostress stiekem een lijntje aan onze boot gebonden heeft, zo recht varen ze achter ons aan. De Blabber zeilt daar weer achter en zij genieten enorm dat ze voor het eerst op de windvaan zeilen en dat het perfect gaat.

De kust van Lanzarote is prachtig om langs te varen. We hebben uitzicht op een zwart, bruin en rood gekleurd vulkaanlandschap met vele pieken, die er uitzien alsof ze zo weer kunnen gaan spuwen. De zee breekt in wit schuim op de zwarte kust en witte dorpjes blakeren in de zon. Bij Rubicon klaren we ons met 4 boten tegelijk in.

Samen met de Blabber en de Nostress huren we een auto om het eiland te verkennen. Dixbay gaat al weer verder. Lanzarote is vulkanisch en er groeit nauwelijks iets. Het oostelijk deel van het eiland bestaat uit een kaal vulkaanlandschap, dat door uitbarstingen in de 18^e eeuw ontstaan is. We bezoeken het  nationale park Timanfaya dat o.a. uit vulkaankraters en lavavelden bestaat. Met een bus toeren we drie kwartier door het landschap. We rijden over de randen van kraters en de klassieke muziek in de bus zorgt voor een extra dramatisch effect als je links en rechts alleen maar afgrond ziet.

Op verschillende plekken op het eiland zie je kunstwerken van de kunstenaar en architect César Manrique. Manrique is op Lanzarote geboren en heeft er de laatste 25 jaar van zijn leven gewoond. Hij heeft veel gedaan om het oorspronkelijke karakter van het eiland te behouden. Zo heeft hij bewerkstelligd dat alleen de traditionele kleuren groen, blauw en bruin zijn toegestaan voor deuren en kozijnen; dat de huizen niet hoger dan vier verdiepingen mogen zijn en bovendien wit geschilderd moeten zijn. Verder zijn grote reclame uitingen verboden. In Tahiche hebben we zijn ruime huis en de Fundación César Manrique bezocht en zijn werk bekeken. Zie ook de foto’s !

We hadden nog wel wat langer op Lanzarote willen blijven, maar gaan na een dag verder richting Tenerife want we krijgen bezoek!

Donderdag de 15^e halen we Keimpe’s ouders, broer en schoonzus (Teertse en Jolanda) van het vliegveld. Ze blijven een week en zitten in een hotel vlakbij de haven in Santa Cruz de Tenerife waar wij met de boot liggen. We hebben een hele gezellige week. We gaan een aantal keren heerlijk uit eten en koken ook nog twee keer aan boord van de Gaia. Na het eerste bijpraten en het verkennen van de stad, huren we een paar dagen een auto. De eerste dag zijn we door de wolken en mist naar het Parque Nacional del Teide gereden. Dit park ligt hoog (boven de wolkengrens) op het midden van het eiland. Het landschap is vulkanisch en ziet er erg onherbergzaam uit. In het midden van het park ligt de Pico del Teide, deze nog steeds vulkanisch actieve berg is de hoogste van Spanje. Op de top (3718 meter hoog) lag dit keer geen sneeuw. We nemen de kabelbaan omhoog en genieten van de prachtige uitzichten. De dag erop gaan we naar het Anagage gebergte. Het is een vulkanisch gebergte maar wel weelderig groen dankzij een koel en vochtig klimaat. We rijden naar het kustplaatsje Igueste de San Andrés. Midden door het dorp loopt een ravijn waar mango´s, bananen en avocado´s  verbouwd worden. Op de terugweg gaan we nog even op het goudgele strand las Teresitas liggen, maar helaas is het te koud om te zwemmen. De derde dag gaan we naar de oude stad La Orotava aan de noordkant van het eiland. La Orotrava is een oude stad met veel 17^e- en 18^e-eeuwse huizen. Leuk om doorheen te wandelen. Aan de noordkant zijn zwarte stranden waar veel surfers actief zijn omdat er flinke golven staan. Jolanda is de enige die een duik in de zee waagt. De laatste dag bezoeken we het audiotorium dat aan de ingang van de haven staat. Dit gebouw is ontworpen door Calatrava. Dezelfde architect waarvan we de geweldige ‘stad van de kunsten en wetenschappen’ in Valencia hebben bezocht. Ook het auditorium op Tenerife is weer prachtig om te zien. De week is heel erg snel gegaan, maar we hebben er allemaal erg van genoten.

Tja en nu zijn we druk aan het klussen en boodschappen doen. Dit allemaal ter voorbereiding op onze oversteek naar de Carieb. We hebben nog geen exacte planning, maar we willen na nog wat rondtoeren op de Canarische eilanden wel weer via de Kaap Verden oversteken.

Canaries

We zijn op de Canaries ! Het was even wachten op goed weer, maar vorige week maandag zijn we vertrokken uit Rabat richting de Canaries. Na bijna vier dagen zeilen werden we donderdagavond in het pikkedonker vakkundig door de Dixbay naar de ankerplek bij het eiland Graciosa geloodst.

Binnenkort meer verhalen en foto's over deze oversteek, onze eerste wandeling/klauterpartij op Graciosa, lekkere appeltaart van de Nostress, admiraal zeilen met vier boten naar Lanzarote en de prachtige natuur op dit eiland.

Op pad met Hassan

Zondag 21 oktober stappen we op de trein naar Marrakech om van daaruit een tour van drie dagen door het Atlas gebergte en de woestijn te maken. Na een treinreis van 4,5 uur komen we aan in Marrakech en in de stationshal staat de eigenaar van onze riad (B&B) al te wachten. Als je in Marrakech bent, is het een must dat je het plein Jemaa El Fna bezoekt. We gaan snel op pad zodat we het plein ook nog bij daglicht kunnen zien. Jemaa El Fna is het grootste plein van Afrika en er is een chaotische bedrijvigheid. Je ziet er slangenbezweerders, muzikanten, verhalenvertellers, vrouwen die handen met henna beschilderen en nog veel meer. Een deel van het plein is gevuld met eettentjes waar grote rookwolken bovenuit stijgen. Je kunt er van alles eten; spiesjes, salades, tajines, couscous. Er zijn ook eettentjes met geroosterde geitenkoppen, nou daar zie je dus geen toeristen zitten. Jonge jongens die alle talen spreken prijzen het eetwaar aan. We eten couscous met kip op het plein. Het is inmiddels donker en we weten niet meer precies waar we het plein op gekomen zijn. De massaliteit, drukte en de weg kwijt zijn wordt Ank even teveel. Gelukkig herkennen we snel weer de weg naar onze riad en verlaten we de hectiek van het plein.

De volgende ochtend worden we om half acht opgehaald door onze gids Hassan. We gaan nog langs een andere riad om Nicola, een 19 jarige Australische backpacker, op te halen. Met zijn vieren gaan we drie dagen op pad in een 4x4 toyota. De eerste dag rijden we door het hoge Atlas gebergte via de Tichka Pas (2260 m). In de verte zien we sneeuw op de toppen en de uitzichten zijn geweldig. We lunchen heerlijk in een riad die gerund wordt door een Marokkaans/Frans stel. Het is er heerlijk relaxed en we willen alledrie wel een middagje daar blijven, maar Hassan jaagt ons de auto in: we moeten nog een heel eind rijden. Onderweg stoppen we bij de kasbah Ait Benhaddou, werelderfgoed en een beroemde kashba, die in veel films zoals de Gladiator en Laurence of Arabia, gebruikt is. Omdat er ook decorstukken aan worden toegevoegd, die nadien gewoon blijven staan ga je dus wel twijfelen aan wat nu echt is en wat nep. Als wij er zijn wordt net de film Game of Thrones gefilmd. Nicola gaat helemaal uit haar dak, wij hebben er nog nooit van gehoord. Typisch geval van generatiekloof. Na de kashba rijden we naar Ouarzazate, het Hollywood van Marokko waar filmstudio’s zijn en veel woestijnscènes worden opgenomen. Daarna rijden we door het Draa dal met miljoenen dadelpalmen en vele kashba’s die nauwelijks opvallen omdat ze dezelfde roodbruine aardkleur hebben als hun omgeving. We rijden door Zagora en stoppen in Tamegroute, al sinds de 11e eeuw een religieus centrum, gerelateerd aan de Soefi variant van de Islam. We bezoeken een oude Koranbibliotheek met zeker 4000 oude Arabische boeken, variërend van de koran uit de 11^de eeuw tot een wiskundig boek over de stelling van Pythagoras. Via een kashba lopen we naar een pottenbakkerij. In het donker rijden we het laatste stuk naar Mhamid waar we in een hotel van de tourorganisatie slapen. We zijn heel blij dat Hassan rijdt over de hele smalle weg. Af en toe krijgen we bijna een hartaanval als een paar meter voor de auto ineens een onverlichte scooter opdoemt.

Het programma van dag twee is niet zo vol als de eerste dag. In Mhamid houdt de geasfalteerde weg op en begint de woestijn. Na het ontbijt gaan we dan ook per kameel twee uur lang de woestijn verkennen. Het zijn eigenlijk dromedarissen, maar iedereen noemt het kamelen. We hebben geen flauw idee waarom. Ank zit het eerste half uur niet helemaal ontspannen op de kameel, maar Keimpe geniet meteen volop en het lijkt alsof ie al jaren kameel rijdt. Na de kamelentocht gaan we met Hassan naar een traditioneel Berber-dorp waar we in een van de huizen thee gaan drinken. De thee is mierezoet. Wat niet raar is want er gaat een enorme klont suiker in de theepot. Na de lunch gaan we de Erg Chagaga woestijn in. Eerst is de woestijn heel rotsig, maar later dan toch de echte zandduinen. Onderweg komen we nog een kudde kamelen tegen die dorstig staan te trappelen bij een waterbron. Hassan stopt en geeft ze water waarna er prompt nog veel meer kamelen aan komen hollen. We nemen ook nog een kijkje bij een oase. Om half vijf zijn we bij het tentenkamp waar we slapen. We klimmen bovenop een zandduin om de zonsondergang te zien. We zijn niet de enige bezoekers in de woestijn. Eenmaal op de top zien we nog een paar andere tentenkampen en om ons heen zitten meer mensen op de top. Een half uur voor zonsondergang is het licht geweldig. Precies zoals je op de plaatjes of in natuurdocumentaires ziet. Als we terug zijn in het kamp worden we naar onze tent gebracht. Niks kamperen, gewoon een tweepersoonsbed en in een bijtentje een chemisch toilet, douchebak en wastafel (die laatste twee alleen voor de sier). Na een heerlijke maaltijd en een uurtje zitten bij het kampvuur rollen we vroeg ons bed in.

De derde dag gaat de off road tocht verder. Was het gisteren nog rustig, vandaag worden we het eerste stuk helemaal door elkaar geschud (massage volgens Hassan). Het landschap met om ons heen canyons is geweldig. We racen vervolgens een kilometer of 60 over (of is het door?) het bijna altijd droge Iriki meer. Her en der zien we nog resten van de bewegwijzering van de Parijs-Dakar race die hier tot een paar jaar geleden langs kwam. Onze woestijntocht eindigt bij Foum Zguid. Van daaruit gaan we weer over geasfalteerde wegen via het Anti Atlasgebergte en het hoge Atlas gebergte terug naar Marrakech. Het is overal enorm druk, omdat over twee dagen het grote offerfeest is. Iedereen is op weg naar zijn familie en er is overal een levendige handel in schapen, die vervolgens op allerlei manieren naar huis vervoerd worden, zoals op de fiets en brommer. In het begin van de avond zijn we weer in onze riad in Marrakech. De volgende dag hebben we veel vertraging met de trein, maar dat is helemaal niet erg. We hebben zo mooi de tijd om alle indrukken een plekje te geven. Zie ook de foto's !

Eerste kennismaking met Marokko

De eerste dag in Marokko komen we bij van de overtocht en lummelen wat aan boord. In de loop van de middag komen er twee Nederlandse boten binnen: de Nostress en de Blabber. We helpen met aanleggen en al snel komen we erachter dat we de Blabber eerder hebben gezien toen wij in 2009 in Zeeland lagen aan het eind van onze eerste reis. Daar moet op gedronken worden ;-).

De volgende dag gaan we de medina van Sale in. We willen onder andere de moskee bekijken. Je ziet de minaret van grote afstand, maar eenmaal in de medina kunnen we de moskee niet vinden. Wel zien we heel veel winkeltjes en werkplaatsen in kleine steegjes. De winkeltjes zijn gegroepeerd. In de ene steeg verkopen ze schoenen, in de andere sieraden en de derde steeg ondergoed, spijkerbroeken (opgevouwen als servetjes) en sokken. Een overweldigende ervaring en we kijken onze ogen uit, moeten even wennen aan de atmosfeer en durven in eerste instantie nog geen foto’s te nemen (in Moslimlanden mag je geen afbeeldingen van mensen en dieren maken, vandaar dat decoraties bestaan uit mozaïeken en abstract snijwerk). Na een uur rondzwerven en met wat hulp van mensen die onze zoekende blik zien, komen we bij de moskee aan. We lopen eromheen en weten niet goed of we de binnenplaats op mogen. Dan worden we aangesproken door een jongen, Nordin, die spontaan van alles begint te vertellen over de moskee en binnen een paar minuten zeggen we tegen elkaar: volgens mij hebben we nu een gids. Nordin laat ons de moskee zien. Daarna neemt hij ons mee naar een oud woonhuis, waarvan de wanden allemaal bekleed zijn met mozaïektegels. We gaan het dak op en hebben een prachtig uitzicht over de medina. Daarna gaan we in hoog tempo door allerlei kleine steegjes en komen we op een pleintje waar een veiling plaatsvindt. Mannen lopen rond met allerlei koopwaar: een tapijt, een mixer, sieraden; eromheen zitten vrouwen die bieden op de koopwaar. We mogen op discrete afstand een foto nemen. Met deze veiling proberen mannen extra geld te verdienen om een schaap te kopen voor het grote offerfeest. Daarna gaan we kijken bij verschillende werkplaatsen, o.a. bij een schoenmaker en weverij. Een geweldige tour en we hebben meteen ons lesje geleerd. Spreek vooraf een prijs af. We hebben Nordin veels te veel betaald, maar het was de moeite waard. Terug in de haven blijkt er een derde Nederlandse boot aangekomen, de Dixbay en we schuiven aan bij de borrel.

De dag erna gaan we met zijn allen, de bemanningen van de vier Nederlandse boten, met de tram de rivier over naar Rabat. Eerst gaan we kijken bij het mausoleum van Mohammed V. Mohammed de V is de stichter van het onafhankelijke en huidige Marokko en heeft hier zijn laatste rustplaats. Naast het Mausoleum staat de Hassantoren, een 44 meter hoge minaret die hoog uitrijst boven de overblijfselen van de sultan Yaqub al Mansour moskee die in de 18e eeuw werd verwoest door een aardbeving. Vanaf het mausoleum lopen we naar de medina van Rabat. Onderweg drinken we onze eerste muntthee (heellllllllllll zoet) met daarbij een croissant. De medina is duidelijk toeristischer dan de medina in Sale. We lopen er vrij snel doorheen en komen in de Kasbah van de Udayas – dit is een op een berg gebouwde fortificatie met uitzicht op de Atlantische Oceaan. Binnen de roodbruine muren is er een doolhof van straatjes met wit-blauw geschilderde huisjes. Vanaf een groot terras aan de zeekant hebben we uitzicht op de haveningang waar we twee dagen eerder doorheen zijn gevaren. Om half vijf zijn we terug aan boord en pakt Ank haar spullen om samen met Ingrid en Thea naar de Hammam (Marokkaans badhuis) te gaan. Ingrid van de Blabber heeft hierover een pracht verhaal geschreven, dus volg deze link: http://www.blabberopreis.nl/hammam-100-femmes/. Terug in de marina zitten de mannen aan boord van de Dixbay. Na wat wijntjes en biertjes verkassen we naar de Gaia waar we met alle meegebrachte etenswaren gevulde wraps, salade en guacamole maken en natuurlijk opeten. De volgende dag blijkt dat Ank wel erg te grazen is genomen door haar ksala in opleiding. Haar borstkas en rug waren zo erg gescrubd dat er overal wondjes zaten. Gelukkig zag alles er na een paar dagen weer normaal uit.

Op dag 4 gaan we met zijn allen eten in restaurant Dar Naji in Rabat. De entourage is geweldig. We bestellen verschillende soorten tajines (kip, rund, lam) zodat we van alles wat kunnen proeven. Marokkanen eten net als de fransen alles van een dier, maar we hebben gelukkig kunnen voorkomen dat we een tajine met de hersenen van een geit kregen. Alcohol wordt er niet geschonken en iedereen gaat aan het water. Niet erg want dat compenseert de borrels in de marina mooi.

De bemanning van de Dixbay, Blabber en Nostress gaan Fes bezoeken. Ons oorspronkelijke plan om kort in Rabat te blijven en dan naar Agadir te varen gaat niet door vanwege het weer (de wind is gedraaid en pal tegen). Wij besluiten om naar Marrakech te gaan om van daaruit een toer door het Atlasgebergte en de woestijn te maken. Waarover in de volgende blog meer ……

Van Cartagena naar Rabat (30/09 – 15/10)

Na een dag heftige regenbuien konden we vertrekken uit Cartagena op weg naar Aguadulce, 100 mijl verderop. Het is een rustige tocht met weinig tot geen wind en de zee is bezaaid met takken, boomstronken en afval dat door de heftige regenval in zee is gespoeld. We blijven een dagje in Aguadulce om in Almeria het fort Alcazaba te bezoeken. De moren hebben in 995 dit fort gebouwd. Het fort wordt goed onderhouden en heeft schitterende binnentuinen en mooie uitzichten. Zie ook de foto’s.

Na Aguadulce varen we in één keer naar Gibraltar, weer met weinig tot geen wind. Je went er bijna aan. We liggen een week in Gibraltar. We hebben een paar klussen op het lijstje staan die we hier willen uitvoeren. Zo is Keimpe drie dagen aan het bikken en boren om een gebroken scepter uit de scepterpot te krijgen, is Ank een dag bezig om met de hand een nieuw joonvlaggetje te maken en doen we een veiligheidsinspectie van de hele boot. Sinds ons vertrek uit Cartagena doet onze marifoon het niet meer goed en daardoor ook de AIS niet. We laten er iemand naar kijken en de marifoon werkt weer, maar de AIS niet. Deze gaan we waarschijnlijk vanaf de Canarische eilanden opsturen naar de fabrikant in Duitsland.

We klussen niet alleen, maar vermaken ons ook uitstekend met de bemanning van andere boten. Zo maken we kennis met de bemanning van de Tao, een bijzondere boot met een schipper en drie opstappers, allemaal een andere nationaliteit. De opstappers proberen al liftend de wereld rond te zeilen. Onder het genot van een glas wijn en een waterpijp (oké 1 lurkje) horen we mooie verhalen.

Dan is het tijd om naar Rabat te varen. Voor vertrek hebben we allebei de kriebels in onze buik. We vinden het wel spannend om de drukke straat van Gibraltar over te steken en lezen allemaal verhalen van boten die verstrikt raken in de netten bij Marokko, dat geeft ons ook een beetje de kriebels. We zeilen eerst naar Tarifa en gaan daar voor anker om met het juiste tij de straat over te steken. Het weer is rustig en we laveren tussen de vele vrachtschepen door. Na 2 uur zijn we aan de overkant en daar krijgen we flink de stroom mee; onze snelheid loopt op naar 8,5 knoop. Eerste hindernis genomen J. We kunnen heerlijk zeilen en genieten enorm van het gekabbel van het water langs de boot, weer eens wat anders dan het geluid van de motor. Als het donker is krioelt het van de vissersboten om ons heen. De boten hebben slechte verlichting en soms lijkt het of ze alle lichten uitdoen. ’s Avonds zien we de eerste lichtjes van netten en we varen er netjes omheen. Maar ’s nachts zitten we ineens tussen allemaal witte en rode lichtjes. Vanaf een klein bootje wordt er heftig met een grote lamp geseind. We gaan snel overstag, maar waar we ook kijken: we zien lichtjes. We voelen dat iets de onderkant van de boot raakt, maar houden vaart en er sleept niks achter ons aan. Pffffffff ging ‘net’ goed. We koersen uiteindelijk naar een groep visserboten en komen zo weer uit de lichtjes. Tweede hindernis genomen en Ank duikt het bed weer in.

Nog geen kwartier later gaat het enorm waaien en regenen. We hebben onze eerste tropische regenbui. We zien de mast niet eens zo hard regent het. Na deze bui blijven er flinke wolkenpartijen om ons heen drijven, zien we lichtjes van netten voor ons en colonne vissersboten achter ons die steeds dichterbij komt. We besluiten om met zijn tweeën de rest van de nacht paraat te blijven.

Bij dageraad lijkt alles ineens opgelost, geen net of vissersboot te zien. Om 8 uur ’s morgens zijn we 13 mijl van Rabat vandaan. We kunnen alleen rondom vloed de rivier op waar de jachthaven is en dobberen op de deining, zonder zeil, richting Rabat waar we om half drie ’s middags zijn. Het is niet slim om zelf de rivier op te varen, maar te wachten op een pilotboot van de marina die je naar binnen begeleidt. We zijn bezig de marina op te roepen als we de pilotboot al naar ons toe zien varen. De invaart is best spectaculair met rechts Rabat en links Sale. De jachthaven ligt in Sale. Je krijgt niet meteen een plekje, maar je moet eerst vastleggen aan een inklaarsteiger op de rivier. Daar liggen de twee Duitse jongens die we in Gibraltar hebben ontmoet en die net aan het uitklaren zijn. Ze vertellen dat het inklaren bij hun 4 uur heeft geduurd. Wij hebben mazzel. De douane zit binnen vijf minuten bij ons binnen en zowel wij als zij vullen allerlei papieren in. Nog even een goed gesprek over de finale Nederland – Argentinië in 1978 en ze verlaten de boot weer. Even later komt een politieagent met een drugshond aan boord. Het is een flinke labrador die onze steile trap niet opkomt, maar na wat trek en hijswerk staat ie weer op de kade. De agent vertelt dat we een plekje in de marina kunnen gaan zoeken en dat we over een uurtje onze paspoorten en papieren bij het kantoor kunnen ophalen. We waren dus binnen een half uurtje klaar.

We liggen in een luxe haven met veel bewaking. Komt waarschijnlijk omdat de koning van Marokko hier een aantal motorjachten heeft liggen. We ploppen een fles cava open en duiken na het legen van de fles, moe maar voldaan in het vooronder en slapen meer dan 12 uur.

Plop moment :-)

We hebben een nieuwe mijlpaal op onze reis. We zijn sinds afgelopen maandag in Rabat, Marokko. Verhalen en foto's van afgelopen weken volgen snel!

Herfst

Spanje houdt ons vast: vanwege herfstig weer zitten we nog op de Middellandse zee en moet onze terugkeer naar Gibraltar en het bezoek aan Marokko nog even wachten. We liggen nu bijna 1,5 week verwaaid in Cartagena.

                                                                                                              

We zijn maandag 17 september vanuit Valencia vertrokken en zijn in drie etappes naar Cartagena gevaren. We hebben een nacht in Denia in de haven gelegen en een nacht voor anker gelegen bij Morayra. Het eerste deel van de tocht was de kust niet heel bijzonder, het deed ons denken aan de Belgische kust: een lage kust met af en toe een plaats volgebouwd met flats voor hotels en appartementen. Maar vanaf Denia is het een prachtige kust, grillig, groen, mooie rotsen en op de achtergrond hoge bergen.

Het plan was om een dag of twee in Cartagena te blijven o.a. om het oude Romeinse theater te bezoeken en dan weer verder te gaan. Dat plan lukte ook in eerste instantie. Hoewel de wind tegen was, zagen we een weergaatje om binnen 24 uur naar Aguadulce te varen, een tocht van 100 mijl. Je moet daarvoor om een kaap, Cabo de Gata, heen waar het goed kan spoken: de wind wordt er versterkt en  er kan een flinke oostelijke stroming staan. Zondag de 23^e vertrekken we aan het begin van de middag. We maken een lange slag langs de kust en hoewel er een zuidwester van 20 knopen is voorspeld, valt de wind aan het begin van de avond helemaal weg en gaan we op de motor verder. ’s Avonds ligt Ank net een half uurtje in bed als Keimpe roept dat er wind is. Dat is zo raar hier in de Middellandse zee: het is windstil en dan draait iemand een knop om en waait het 25 knopen (6 Bft). De wind staat tegen, dus we hijsen het grootzeil met twee reven en doen er een stukje genua bij. We moeten kruisen en de wind wakkert verder aan naar 30/35 knopen. We zeilen richting kust in de hoop dat het daar minder waait, maar nee, het gaat alleen maar nog harder waaien. We maken weinig voortgang en verwachten bij de kaap nog slechtere omstandigheden. We trekken de conclusie dat het niet zinvol is om zo te blijven beuken tegen de wind in. Er zijn geen havens of ankerplekken waar we midden in de nacht met dit weer kunnen schuilen en we besluiten om terug te varen naar Cartagena. Grootzeil weer omlaag en met een puntje genua varen we in eerste instantie met zo’n 7/8 knopen richting Cartagena. Daar komen we een uur of 9 ’s ochtends aan.

Tja en vanaf die tijd wachten we dus op beter weer om verder te varen. Het heeft hier afgelopen dagen hard gewaaid en gisteren heeft het de hele dag enorm hard geregend. We vermaken ons verder prima met bezoeken aan bezienswaardigheden in Cartagena (Romeins theater, een verdedigingsfort bij de haveningang, archeologische opgravingen), af en toe een wandeltocht, een klus aan boord en niet onbelangrijk lekker tapas eten en borrelen met Richard en Judith die met hun schip hier ook verwaaid liggen.

Zoals het er nu naar uitziet is het vanaf morgen weer rustig en draait de wind. Dus als het goed is gaan morgen de trossen los en kunnen we met de wind in de rug een tweede poging wagen om Aguadulce te bereiken.

Badalona en Valencia

We zijn alweer ruim een week op het vaste land van Spanje. Op 7 september zijn we aangekomen in Badalona, een stad vlak ten noorden van Barcelona. We zijn vertrokken vanuit Mallorca en hebben een nacht doorgevaren om in Badalona te komen. Er was heel weinig wind en zeker de helft van de tijd heeft de motor aangestaan….

Eind van de middag hebben we vanuit  Badalona de trein naar Barcelona genomen. Binnen een kwartier sta je aan het begin (of eind?) van de Ramblas, midden in de drukte. Dat was wel effe wennen na de rust van onze laatste ankerplaats in het noorden van Mallorca. We zijn de Ramblas afgelopen naar onze favoriete plein Placa Reial waar we onder genot van wijntje en tapas mensen hebben gekeken, altijd leuk.

De dag erop zijn we met een huurauto naar het museum van Dali in Figueres gereden. Het museum is na het Prado in Madrid het meest bezochte museum in Spanje. Nou, zo ook de dag dat wij er waren: het was enorm druk met onder andere een bus Russen. Het museum toont heel veel werken van Dali, maar een beetje in willekeurige volgorde en met weinig toelichting. Toch waren we onder de indruk van zijn werk en het Teatro waar het allemaal was tentoongesteld. Verder viel op dat heel veel mensen niet echt kijken naar de kunstwerken maar voornamelijk bezig zijn met het maken van foto’s: hoe kom ik zo bevallig mogelijk op de foto voor de Cadillac? Of met een iPad (plaat) voor je hoofd bij elk schilderij klikken en dan thuis kijken wat je op de foto hebt gezet. Een aantal kunstwerken kon je ’gewoon’ aanraken en sommige kon je na inwerpen van een euromuntje in werking zetten (wat we inderdaad bij allemaal gedaan hebben). Meestal mag je niet aan kunst komen, laat staan dat je er zelf nog iets aan kunt toevoegen.

Na het museum hebben we op de terugweg een stop gemaakt in Girona. Als je nog eens in dit gebied op vakantie gaat, bezoek Girona! Een erg leuke stad met een prachtig oud centrum waar een rivier door loopt. We hebben er heerlijke pinxtos (tapas op stokbroodjes mjammie) gegeten op weer zo’n mooi plein en genoten van de relaxtheid van de Spanjaarden. Je vindt hier, net als in veel andere Spaanse plaatsen, overal pleinen en pleintjes met terrassen waar je heerlijk hapjes en drankjes kunt genieten. Viva Espana!!

Vanuit Badalona zijn we in 1 keer naar Valencia gevaren: wederom door gebrek aan wind hebben we bijna 80% van de tijd moeten motoren. Af en toe kon het zeil een halfuurtje omhoog. We maken ons er maar niet druk (meer) om. Na onze aankomst  in Valencia begon de Mistral vanaf de Franse kust bij Bay de Leon te blazen met windkracht 8 a 9, hetgeen ook in Valencia een halve dag tot wat meer wind leidde maar waar we dus niet van geprofiteerd hebben.

We liggen nu in Valencia in Marina Real Juan Carlos 1. Het is een grote, moderne en parkachtig aangelegde marina voor megajachten en bootjes zoals de onze, met notabene een formule 1 autocircuit. We vermoeden dat deze haven speciaal is aangelegd voor de America’s Cup (de meest prestigieuze zeilwedstrijd die er is) die hier in 2007 is gehouden (voor het eerst buiten Engeland, geloof ik) en hebben ons verbaasd over de hoeveelheid sporen die je nog ziet: er staat nog een America’s cupper op de kant, de loodsen van de teams en andere gebouwen staan er nog, zij het vrijwel leeg, en zelfs putdeksels herinneren aan de  race.

Valencia is een vlakke, uitgebreide stad, waar veel gefietst en geskate (geskeet?) wordt. Op de fiets zijn we op pad geweest naar de oude stad en de ‘stad van de kunsten en wetenschappen’. Dit laatste is een thematisch ingericht gebied met prachtige, futuristisch aandoende gebouwen ontworpen door de architect Santiago Calavatra, waar we bewonderend hebben rondgetoerd. Door de voormalige rivierbedding van de rivier Turia zijn we naar de oude stad gefietst. In de jaren 70 nog een rivier, inmiddels een aaneenschakeling van parken als een groene licht meanderende stroom  door de stad heen. In het centrum heb je mooie pleinen en leuke straatjes met vele terrasjes, waar we heerlijk hebben rondgedoold.

Vandaag aan het strand gelegen en uitgerust voor de verdere reis, want we gaan vanaf morgen al hoppend langs de kust naar Gibraltar.

M & M

De afgelopen twee weken hebben we Mallorca & Menorca verkend. Vanuit Ibiza hadden we het plan om te gaan ankeren in de buurt van de hoofdstad Palma, maar de wind (!!) bracht ons een stuk westelijker en we hebben een aantal dagen geankerd bij het stadje Santa Ponsa.

Mallorca is Duits georiënteerd. Dat merk je aan de vele Duitsers op het eiland, de menukaarten in het Duits en ook de eilanders op wat meer toeristische plekken spreken je direct aan in het Duits. Santa Ponsa is een rustig toeristenplaatsje en de baai is goed beschermd. We gaan van hieruit dan ook op pad om het eiland te verkennen. Als eerste gaan we met de bus naar het museum van Miro dat ten westen van Palma ligt. De bus zit vol met strandtoeristen en stopt wel dertig keer, waarbij wij er ons over verbazen dat er nog steeds mensen bij kunnen in de bus. De bus voert ons langs grote toeristenresorts en –attracties, waar grote drukte heerst en ons een bont uitzicht biedt op allerlei snackbars, winkeltjes en kroegen. Hier heerst het massatoerisme. Zou het bij Miro ook zo druk zijn? De heenweg stappen we een paar haltes te vroeg uit en lopen uiteindelijk dik een uur in de hitte en omhoog voor we bij het museum zijn (pfff, je moet er wat voor over hebben), waar het lekker rustig is. Op het terrein van het museum staan de studio’s waar Miro 40 jaar heeft gewoond en gewerkt. Hij heeft zijn nalatenschap ten behoeve van jonge kunstenaars ondergebracht in een stichting.  Na zijn dood heeft de stichting een stijlvol museum gebouwd op het terrein. We waren erg onder de indruk van de werken van Miro. We kenden wel wat van zijn tekeningen en schilderijen, maar nog niet zijn wandkleden en beeldhouwwerken, prachtig! De terugweg met de bus ging iets sneller, want er bleek ook een bushalte maar vijf minuten van het museum vandaan…

De dag erop huren we een auto en gaan we de noordwest kust van Mallorca verkennen. We volgen de route langs de kust door de bergen en rijden door erg mooie en verrassende dorpjes. De drukte en het massatoerisme wat we zagen op weg naar het museum van Miro kom je hier vooral niet tegen. Wel rustige dorpjes, gelegen in prachtige dalen. Kronkelwegen door de bergen waar af en toe een auto passeert, we een liftster oppikken en genieten van prachtige uitzichten over de ruige kust. Zie ook de foto’s. Na een drankje op een terras in Soller gaan we aan het begin van de avond weer terug richting Santa Ponsa. Er blijkt een tolweg te zijn door de bergen en daardoor zijn we heel snel bij de hoofdstad Palma. Ach en daar gaan we ook nog maar even kijken en een hapje eten. Palma is een mooie stad met grote statige gebouwen, ook hier is het massatoerisme afwezig. De meeste opwinding komt van verschillende paartjes die met gezelschap voor de kathedraal op hun beurt wachten om in het huwelijk te treden. Dames houden het koel met de bekende waaiers.

Als we de dag erop wakker worden, ligt er 75 meter naast ons een Nederlandse boot met de naam Islay. Dat kan niet anders als de boot van Berend zijn. Berend kennen we (nog) niet, maar wel een aantal mensen om hem heen. Zijn broer Jan Paul die havenmeester was in de jachthaven in Lelystad waar we hebben gelegen. Zijn andere broer Anco waar we tijdens onze vorige reis een tijd mee zijn opgetrokken. En natuurlijk Marcel die we tijdens onze vorige reis hebben leren kennen en die nu een beetje jaloers onze berichten volgt ;-). We wisten van Marcel dat Berend met zijn gezin ook komend jaar gaat zeilen en dat ze vanuit de Med vertrokken. Maar dat je elkaar dan tegenkomt is toch wel erg gaaf, Mallorca alleen heeft al 84 baaitjes. We varen langs en ook Berend kent ons van naam en al snel zitten we onder het genot van een biertje heerlijk te kletsen over van alles en nog wat. We gaan elkaar deze reis zeker nog wel vaker zien.

Vanaf Santa Ponsa zeilen we oostwaarts en aan het begin van de avond laten we ons anker vallen voor het strand van Ensenada de la Rapita. Het water is azuurblauw en geweldig helder. In het donker blijkt dat de Engelse boort naast ons binnen overal rode verlichting heeft, de wallen in Amsterdam zijn er niks bij.

De dag erop zeilen we verder naar Porto Colom, een leuke natuurlijke haven. We weten al een tijdje dat er flink veel wind aankomt vanuit het noordwesten en daarvoor willen we schuilen op Menorca. De wind komt eerder dan we dachten en we maken verder geen tussenstops op Mallorca. Vanaf Porto Colom zeilen we in één keer naar Menorca. We liggen op Menorca in het plaatsje Ciutadella voor het eerst sinds weken weer in een jachthaven. Ciutadella ligt in een diepe, natuurlijke baai en aan het einde, op de plek waar vroeger de ferries parkeerden, is nu een nieuwe jachthaven. Best lekker om weer eens lang te douchen ….

Ciutadella is een erg leuk stadje met sfeervolle kleine straten en steegjes, mooie pleinen en een gezellige haven met veel terrasjes. We doen wat klusjes aan boord en liggen goed beschut tegen de harde wind die rondom de Balearen waait. Om wat van het eiland te zien en ook wat aan lichaamsbeweging te doen huren we mountainbikes. We maken een tocht door het droge binnenland en langs de rotsige zuid- en westkust. Langs de kust ging de route over rotspaden, die moeizaam met de fiets begaanbaar waren. Het was een heftige maar mooie tocht van bijna 8 uur. Nou, dat was gisteren en vandaag doet zitten dus pijn, haha auau haha.

We lazen dat in Twente het al gevroren heeft, nou hier hebben we ook te maken met een weersomslag. De temperatuur is 10 graden omlaag gegaan en is nu tussen de 22 en 26 graden en ja we wisten niet meer wat het was, maar het is soms bewolkt en we hebben een aantal regenbuien gehad. Het plan is om morgen weer verder te trekken en we zijn nu aan het bekijken wat we de komende weken nog gaan doen voor de Middellandse Zee verlaten.

De Med op

We zijn nu zo’n twee weken aan het varen op de Middellandse zee. Vanaf Gibraltar zijn we in één keer gevaren naar Cartagena, waarbij we twee nachten hebben doorgezeild. Nou ja: gezeild, we hebben veel moeten motoren. Er was de meeste tijd te weinig wind om te zeilen. En als het waaide (een tijdje heeft het wel gewaaid, tot zo’n 5 a 6 bf) draaide de wind vaak alle kanten op of stopte abrupt, alsof iemand een knop omzette, en lagen we te dobberen met klapperende zeilen. Een vermoeiende tocht die goed werd gemaakt door de vele dolfijnen en een paar schildpadden die even langs kwamen om ons te groeten. Van de dolfijnen heb je echt de indruk dat ze je even aankijken als ze vlak bij de boeg even boven water komen en zich iets schuin met de kop naar je toe draaien; je blijft je verwonderen als ze langs komen.

Cartagena is een mooie stad met Romeinse opgravingen die we overigens niet gezien hebben, maar wie weet komen we er nog een keer op de terugweg naar Gibraltar. We zijn wel naar een museum van onderwaterarcheologie geweest. Een prachtig, modern museum waar de receptioniste erg haar best deed om Nederlands te praten: “Bent u gepensioneerd?” was een van de vragen die ze voorlas van een A4-tje. In het museum veel amforen, lampjes, scheepswrakken en informatie over het bevaren van de Middellandse zee door Feniciers, Cartagers, Grieken en Romeinen. Het tentoongestelde is een mooie illustratie van wat Fik Meijer in zijn boek over de Middellandse Zee in de oudheid beschrijft.

                                                   

Na Cartagena zijn we naar Ibiza gevaren, wederom veel gemotord. In de eerste baai waar we lagen was ook de jetset nadrukkelijk aanwezig: veel veels te grote motor- en zeiljachten, voornamelijk onder Engelse vlag. Tja en als je een grote boot hebt, dan heb je natuurlijk ook personeel die de boot schoonmaakt, je naar de kant brengt en zorgt dat er op het achterdek drankjes en hapjes klaarstaan. De dingen zeg maar die wij allemaal zelf doen. Wat ook opvalt (nou ja, voornamelijk Ank) is de hoeveelheid naakte mannen die op het voordek aan het paraderen zijn. Met als toppunt een man die zich op het voordek naakt aan het opdrukken is. Vrouwen hebben ‘netjes’ een bikini aan, denkt Ank. Keimpe denkt dat dat wel meevalt.

De tweede plek waar we ankeren is bij de een na grootste stad van Ibiza, San Antoni. We gaan hier aan de kant om brood te halen. De stad lijkt wel een soort kermisterrein: het is er vol met kraampjes, herrie, ronddolende jongeren, attracties en je kunt het water op in glassbottomboats (doordebodemkijkboten), waar uiteraard luide muziek van schalt. Natuurlijk zijn er veel terrassen, kroegen, fast food tentjes en disco’s/clubs. Er lopen groepen jongeren die wel gekloond lijken. Om de paar meter is een stalletje waar je je kunt laten bodypainten. Veel mensen laten dat doen en lopen rond met een half beschilderd lichaam. De supermarktjes die er zijn verkopen vnl. drank en zoiets als brood en fruit / groente is lastig te vinden. Na een ijsje op de kermis gaan we snel weer naar de boot.

Keimpe’s verjaardag vieren we in een baai in het noorden van Ibiza. ’s Ochtends met aardbeien, cake en slagroom en ’s avonds met paella in een restaurant op de kant. En de hele dag met slingers in de boot, hoera. We kunnen lekker zwemmen en snorkelen in de baai en blijven er dan ook een paar dagen liggen.

Ibiza biedt een erg groene indruk, waar ondanks het enorme toerisme opmerkelijk  weinig van aangetast lijkt. De villa’s en hotels zijn over het algemeen mooi in het landschap opgenomen en het lijkt daardoor niet vol bebouwd. De kust van Ibiza is prachtig: groen, rotsachtig (ruig in verschillende kleuren) met veel baaien en strandjes met prachtig helder blauw/groen water waar je heerlijk in kunt zwemmen en snorkelen. Je snapt wel dat in de jaren 60 hippies en later ook anderen hier massaal naartoe zijn gekomen. Helaas staat langs de kust nauwelijks wind, dus we zeilen een beetje en motoren een beetje van baai naar baai. Het is hier erg warm, overdag tegen de 40 graden en ’s nachts tegen de 30 graden. Dus we zijn heel blij met het water om ons heen waar we regelmatig in plonzen. Het is druk met jachten in de baaien, en – misschien wel door de drukte – niemand maakt echt contact met elkaar. Als je zwaait of ola zegt, dan gaat er soms aarzelend een hand omhoog. We hebben hier niet veel aanspraak.

We zijn gisteren naar Mallorca gezeild en komende week willen we dit eiland verkennen. Daarna zijn we van plan om richting Barcelona te varen om vandaar uit weer richting Gibraltar langs de kust te hoppen waar we eind september willen zijn. We gaan niet verder de Middellandse Zee in vanwege de weinige wind waardoor langere tochten alleen met veel motorvaren mogelijk zijn. En daar hebben we geen zin in.

Spanglish ….

We liggen alweer een paar dagen in Gibraltar en nou hoort het bij Groot Brittanië, maar ze praten hier “Spanglish”, een combinatie van Spaans en Engels. Over Gibraltar zo meer.

Na Culatra zijn we naar Ayamonte gevaren, een plaatsje aan de Spaanse zijde van de grensrivier Guadiana. Daar vullen we de bootvoorraad aan, spelen we loodgieter (nieuwe WC geïnstalleerd en afvoerslang ontstopt) en kletsen we met de Nederlandse buren.

Daarna zeilen we naar de baai van Cadiz. Na een tip van de buren in Ayamonte gaan we in Rota met de boot liggen en gaan we van daaruit met de ferry naar Cadiz. Zowel Rota als Cadiz zijn prachtige plaatsen. Zie de foto´s.

We besluiten om vanuit Rota in twee etappes naar Gibraltar te gaan. Eerst naar Barbate (40 mijl) en de dag erop naar Gibraltar (36 mijl). Onderweg naar Barbate komen we langs de Cabo Trafalgar. Bij deze kaap heeft Nelson in 1805 Napoleon verslagen. En zo komt dus Trafalgar Square in Londen aan zijn naam.

In Barbate liggen we naast twee zeiljachten (Thalassa en Jariboe) die ook naar Gibraltar gaan. Met een glaasje wijn bespreken we de tocht naar Gibraltar en wisselen ervaringen uit, een gezellige avond. De volgende morgen vertrekken we gezamenlijk en we houden onderweg contact via de marifoon. Het kan heel hard waaien in de straat van Gibraltar en je moet er altijd voor zorgen dat je wind mee hebt. Bij de plek waar het volgens de boeken 300 dagen per jaar meer dan 30 knopen waait (Tarifa), hebben wij 10 tot 15 knopen wind. Het is een prachtige tocht. Het is erg helder en je ziet Marokko heel goed liggen. De Thalassa vaart voorop en roept op dat ze vlak bij Gibraltar heel veel wind hebben (windkracht 7/8). We leggen snel twee reven en rollen de genua in. Met dit kleine lapje zeil gaan we nog 8,5 knopen (ok, ook veel stroom mee). Wij gaan naar Marina Bay in Gibraltar en de andere twee boten naar de marina in het Spaanse La Linea.

We liggen nu dus alweer een aantal dagen in Gibraltar, een wonderlijke wereld. Om te beginnen met de jachthaven. We liggen onder de rots en vlak naast de enige start- en landingsbaan van het vliegveld van Gibraltar, waar enkele keren per dag kleinere vliegtuigen landen en vertrekken.. De eerste keren dat we een vliegtuig zagen landen op nog geen 100 meter afstand keken we onze ogen uit. (Omdat de ruimte in Gibraltar erg beperkt is kruist de landingsbaan de toegangsweg vanuit Spanje, die met slagbomen wordt afgesloten als de landingsbaan gebruikt moet worden.) In de jachthaven liggen aardig veel Engelse boten die er zeker al een paar maanden liggen en er heerst een rustig sfeertje.

Het schiereiland Gibraltar is 6 km², bestaat voornamelijk uit de rots en toch wonen er 30.000 mensen. Er zijn enorm veel auto’s en scooters terwijl er maar 54 km asfalt is. De Mainstreet is de winkelstraat en te vergelijken met de Kalverstraat op zaterdagmiddag. Er komen heel veel toeristen taxfree shoppen. Zo ook de Spanjaarden, maar zij mogen geen taxfree koopwaar de grens mee over nemen, denken wij. We zagen namelijk in een achterafstraatje Spanjaarden druk bezig met het verstoppen van pakjes sigaretten in hun scooter.

De mensen spreken hier dus met een onverstaanbaar dialect (Spanglish) en er is een mengelmoes van culturen en godsdiensten. Er zijn naast de Engelsen in ieder geval Indiërs, Ieren, Marokkanen en Joden. Het nationalistische gevoel is erg groot; overal wapperen Engelse vlaggen. Tevergeefs heeft Spanje enkele keren getracht Gibraltar in te lijven, maar via referenda hebben de mensen hier steeds te kennen gegeven onder Engelse vlag te willen blijven. Bij het naderen van de jachthaven werden ons ook al vanaf de kant toegeroepen dat we de Engelse vlag in het zijwant moesten hijsen, weg met dat Spaanse vlaggetje.

Dan heb je natuurlijk nog de apen. We zijn met de kabelbaan de rots omhoog gegaan en boven wordt je meteen omringd door apen in allerlei formaten. Je wordt gewaarschuwd ze niet te voeren en geen tassen los mee te nemen, omdat de apen dan agressief kunnen worden, maar de taxichauffeurs voeren ze stiekem wel om ze naar de toeristen te lokken. We zijn op de berg nog naar een grot (St.. Michaels Cave) geweest en naar een tunnelstelsel. In de berg zit een tunnelstelsel van 52 km en een klein deel is sinds een paar jaar opengesteld voor publiek. De grot is in oorlogstijd een ziekenhuis geweest en de tunnels zijn gemaakt om belegeraars van boven te bestoken en jezelf te verschansen. Overigens is Gibraltar met behulp van Nederlandse schepen in een Engelse vloot veroverd op de Spanjaarden. Het had dus niet veel gescheeld of we hadden hier Nederspaans kunnen spreken.

Het is hier lekker warm en als de wind weer de goede richting opblaast, gaan we verder richting de Balearen.

Muziek, zon, zee, wind en zand

We verlaten de hittegolf in Lissabon en hebben een heerlijke zeiltocht naar Sines. De voorhaven van Sines is een commerciële haven met veel industrie. Maar als je eenmaal in de jachthaven ligt merk je niks meer van deze industrie. We komen om 9 uur ‘s avonds aan en worden verwelkomd door de muziek van de plaatselijke Guus Meeuwis. Naast de jachthaven is het Tasquinas festival gaande. Een terrein vol kraampjes waar lokale lekkernijen worden geserveerd en er is dus een podium met optredens. Het eten in elke kraam wordt verzorgd door een vereniging uit Sines, variërend van de gymclub tot de communistische partij. Als we de dag erop door Sines lopen worden we ‘overvallen’ door de rust, relaxtheid en eenvoud. Heerlijk na 10 dagen Lissabon.

’s Avonds nog meer muziek op de binnenplaats van het kasteel van Sines: de start van het Festival Musicas do Mundo (optredens van wereldmuziek in heel veel landen) . We eten eerst op het terrein van het Tasquinas festival en gaan daarna naar het kasteel. Rondom het kasteel waan je je 40 jaar terug door de vele hippies met dreadlocks, die sieraden en kleren verkopen, een beetje wiet roken en rondhangen. We zien die avond drie optredens. Als eerste Narasito, een 11 koppige band van de Salomon eilanden, die een wervelend optreden verzorgen. Alle instrumenten zijn van bamboe, zoals panfluiten van handzaam formaat tot meterslange baspanfluiten (wat een bijzonder gezicht is als deze bespeeld worden) en verschillende vormen van slagwerk. De meeste bandleden spelen panfluit en er zijn twee drummers en een zanger. Ze spelen en dansen een uur lang heel enerverende muziek en zien er dan nog uit alsof ze nog een paar uurtjes door kunnen gaan. Daarna is er een optreden van de Otis Taylor band uit de VS. Meneer Otis heeft een enorm ego en loopt vooral zijn bandleden te intimideren. We snappen niet helemaal wat zijn muziek met wereldmuziek heeft te maken. We hebben even op internet gekeken en zijn muziek wordt trance blues genoemd. Nou een ding is zeker, wij kwamen niet in een trance van al die herhalingen in zijn muziek. Zelfs de wietlucht om ons heen hielp niet. Eigenlijk vonden we het saai en we hadden het ook nog koud. Het derde optreden maakte weer veel goed: De zanger Bombino met Touareg-band uit Niger. Ze begonnen met een paar akoestische nummers, maar kwamen pas goed los met elektrische gitaren en een drumstel.  Dit was de eerste keer dat we ‘rockende arabieren’ zagen, die behoorlijk uit hun dak gingen.  Dat is toch even wennen, alsof je naar een persiflage van de VPRO zit te kijken. Met suizende oren duiken we een uur of drie ons bed in. We worden een beetje gammel wakker en blijven nog een dagje in Sines.

De dag erop gaan we op weg naar de Algarve. Hiervoor moeten we rond de kaap Sao Vincente. Het kan hier flink waaien en daarom zorgen we ervoor dat we net na zonsondergang, als de wind wat is afgenomen, de kaap ronden. Om een uur of elf ankeren we bij Sagres een uurtje varen voorbij de kaap. We blijven er een dag liggen. Het waait er stevig en we wagen het maar niet om met ons bijbootje naar het strand te gaan. Als we verder gaan,  hebben we het eerste stuk 30 knopen wind, pffff. Gelukkig is het na een uurtje een stuk rustiger met de wind en genieten we van de prachtige zandrotskust met grote gaten en grotten.  Jammer dat de mensen die in de appartementen en hotels bovenop de rotskust zitten dit niet kunnen zien vanaf hun balkon. We gaan ankeren bij Portimao. Een leuke plek, aan de ene kant zie je de stad (een iets minder mooi uitzicht), maar aan de andere kant een prachtig strand met rotskust.

Nu liggen we bij het eiland Culatra in de ria Formosa bij Faro. Culatra is zand, zand en nog eens zand. We liggen voor anker bij een bomvol vissershaventje. De bewoners wonen in kleine witte huizen op het strand. Sommige bewoners doen erg hun best om tuintjes te houden. Ongelofelijk dat het ze lukt om rozen en zonnebloemen in leven te houden op de zandgrond. Door het dorp liggen betonplaten waarover je kunt lopen. Her en der staat er een tractor, maar dat is dan ook alles wat je ziet aan vervoersmiddelen. We wandelen dwars over het eiland en komen bij een lagune waar voornamelijk (gestrande) catamarans liggen. Als we er vlak langs lopen, blijken meerdere boten bewoond te zijn en te zien aan de aangelegde tuintjes en omheiningen wonen ze daar ook al een tijd. Een boot staat zelfs bovenop een duin. Hoe die ooit wegkomt? We drinken een biertje op het terras met een Nederlands stel en eten een heerlijke visschotel. Het lijkt wel een beetje op de Carieb. Kortom: life is good!

Saudade …

Dat was het woord dat we in bijna elke fado wel voorkwam: saudade oftewel eenzaamheid. We hebben in Lissabon in een restaurantje gegeten waar drie fado zangeressen en een fado zanger de hele avond afwisselend hebben gezongen. We hebben er erg van genoten. Bij een nummer van de fado zanger liepen de rillingen over onze rug, zo mooi.

Voor Lissabon zijn we in Portugal nog in twee andere plaatsen geweest. Als eerste Viana do Castello. Dit is de eerste plaats die je tegenkomt als je vanuit Spanje naar Portugal zeilt. Het is een leuk stadje en de havenmeester had ons als sinds de ria’s gevolgd via de AIS. Gaia is een Portugese naam en daarom was onze boot hem opgevallen. Vanuit Viana de Castello zijn we met de trein naar Guimaraes geweest. Guimaraes is dit jaar de culturele hoofdstad van Europa en een oude hoofdstad van Portugal. Genoeg reden om er een kijkje te nemen. De stad heeft een prachtig nagenoeg nog intact middeleeuws centrum met kleine straatjes. Er waren verschillende exposities waarbij de kunstwerken van vijf architecten verspreid over de stad het meest interessant waren.

De volgende stop was Nazaré. Tijdens onze vorige reis hebben we hier alleen een korte stop gemaakt. Nu blijven we een dag liggen om het vissersdorp annex badplaats te bekijken. Het dorp heeft een prachtig strand met een enorme branding. Overal op straat zitten omaatjes in kledendracht met een bordje voor kamerverhuur om hun nek of met een kraampje met allerlei nootjes. ( Dit stimuleert ongewild je fantasie nogal, bijvoorbeeld over bejaardentehuizen waarvan de bewoners de straat op worden gestuurd om hun kamertje verhuurd te krijgen om de ouderenzorg betaalbaar te houden.) Met een kabelspoor kun je omhoog naar Sitio, het op een klif gelegen deel van de stad. Vanaf daar heb je een geweldig uitzicht op Nazaré.

De jachthaven in Nazaré is beroemd om Mike, oftewel captain Haddock, een Engelsman die samen met zijn vrouw al jarenlang de jachthaven runt. Het is een grumpy old man die het even niet op Nederlanders heeft sinds er een paar weken geleden een Nederlandse boot met drugs aan boord heeft gelegen. Naast die drugs hadden ze ook nog eens geen havengeld betaald. Toch was hij best aardig tegen ons.

Inmiddels zijn we meer dan een week geleden aangekomen in Lissabon. Eerst hebben we geankerd bij Cascais en een dag later zijn we de Taag opgevaren. Het is erg leuk om zo varend Lissabon binnen te komen. Vanaf Cascais naar Lissabon is allemaal bewoond gebied. In het eerste stuk zijn veel strandjes. Vervolgens kom je langs twee beroemde monumenten: het monument der ontdekkingen met Hendrik de Zeevaarder op kop en de Torre de Belém, een fort dat ooit midden in de Taag lag. Dan komt aan de andere kant van de Taag het beeld van Christus steeds prominenter in zicht. Het beeld is geïnspireerd op het Christusbeeld in Rio de Janeiero, is 28 meter hoog en staat op een voetstuk van 82 meter. Om bij de jachthaven te komen moeten we onder de Ponte 25 de Abril door; een rode hangbrug geheel van staal. Als je dichterbij komt lijkt het net alsof  er een wespennest in de buurt zit en onder de brug is het gezoem oorverdovend. De auto’s rijden niet over asfalt, maar het wegdek is een soort metalen grit en dus helemaal open. Onder de brug is een jachthaven met allemaal gezellig terrasjes, maar die slaan we over want het geluid van de brug is te heftig. De jachthaven waar we nu liggen is een half uur lopen van het centrum en ligt in een buitenwijk. Alles is in de buurt, een supermarkt, overdekte groentemarkt, wasserette en ook een kapper. Ank heeft het aangedurfd om naar een Portugese kapper te gaan. De kapster sprak geen woord Engels, maar gelukkig haar dochter die werd opgetrommeld wel en het is allemaal goed gekomen.

We hebben nog steeds het mysterieuze probleem dat onze accu’s overladen worden tijdens het motoren. Vandaag is een tweede bedrijf langs geweest en hopelijk is ons probleem nu verholpen. Ondertussen hebben we ons dus vermaakt met uit eten gaan en naar fado muziek te luisteren. Afgelopen weekend hebben we in de buurt van Lissabon geankerd om even uit de stad te zijn. Vorige week was het nog goed uit te houden in de marina met een verkoelende noordenwind, maar nu is het windstil en druppelt het zweet gestaag over onze rug.

Het is trouwens erg rustig met andere zeiljachten tot nu toe. De marina hier in Lissabon is half leeg, terwijl er in de pilot gewaarschuwd wordt dat je blij mag zijn als je in de zomer een plekje kunt vinden. We hebben met een aantal Portugezen gesproken en zij wijten de rust aan de crisis. Veel Portugezen hebben hun boot op de kant laten staan om kosten te besparen. Een charterschipper vertelde dat in Italië de jachthavens juist vol met jachten ligt, maar dat die niet varen. Eigenaren kunnen het havengeld niet betalen en liggen ‘aan de ketting’. We zijn benieuwd of het straks in de Algarve drukker wordt.

De Spaanse ria’s

Nou zo gauw we de hoek om zijn bij La Coruna wordt het mooi weer! Veel zon en regelmatig lekker weer om te zeilen, maar ook wel dagen met weinig wind en een rare swell (deining) die niet klopt met de hoeveelheid wind. We worden alle kanten opgeslingerd.

We zijn 10 dagen in de Ria’s (baaien) in NW Spanje geweest. Als eerste gaan we op vrijdag 22 juni naar Camarinas, een mooie rustige baai. Daar gaan we voor anker en de dag erop gaan we door naar Muros. Daar liggen we ook voor anker. Het is zaterdagavond en het is een groot feest in het dorp, want de wisseling van de seizoenen en tegelijkertijd ook maar wat heiligen worden gevierd. Overal zie je rook van fikkies en er wordt veel stevig vuurwerk afgestoken (Overal in de Ria’s steken ze van een soort antilawine vuurwerk af als er iets te vieren valt – en dat is er natuurlijk altijd wel.)’s Avonds bouwen ze ook een soort paasvuren op het strand en langs het water. Die worden om twaalf uur aangestoken en dan gaat de band spelen. De muziek gaat de hele nacht door. Band en disco wisselen elkaar af met als hoogtepunt Boney M om half vijf in de ochtend. Weinig geslapen dus.

De volgende dag weer verder naar Combarro, een oud vissersdorpje in Ria de Pontevedra. Hier blijven we een dag liggen en bekijken het oude centrum en de horreos, graanschuurtjes op palen om de ratten weg te houden. Ook hier is het feest met muziek tot vroeg in de ochtend. Dinsdag 26 juni varen we door naar de volgende ria en gaan naar de stad Vigo. Tijdens de tocht er naartoe is het meer dan 30 graden en we verheugen ons op het zwembad bij de marina. Dus snel aanleggen, zwemgoed opzoeken en hoppa naar het zwembad. Helaas blijkt dat je een badmuts op moet. Laten we nu heel veel bij ons hebben, maar geen badmutsen. De badmeester heeft nog wel een verschimmeld capje, bah. Dus we gaan maar lekker onder de douche staan om af te koelen.

We vinden Vigo niet echt leuk (druk, smerig en wel oud maar niet leuk centrum) en gaan daarom snel door naar Baiona. Een geweldig stadje in dezelfde Ria als Vigo. We liggen er een paar dagen voor anker en genieten van het heerlijke uitzicht, de zon en de rosé. Donderdag komt Stephen langszij met zijn nieuwe zeiljacht. Hij heeft de boot in Turkije gekocht en is op weg naar huis. Stephen en Nick hebben we op onze vorige reis ontmoet en we hebben nog regelmatig contact. Het was een enorm gezellige avond en we weten nu dat ons anker een boot van 12,5 en een boot van 13,5 meter met gemak houdt! We blijven een paar dagen hangen in Bayona om te klussen en om lekker te wandelen bij een oud fort, wat eigenlijk een ommuurd bos is met op het terrein ook een Parador, een soort staatshotel – Spanje onderhoudt een aantal historisch belangrijke gebouwen door ze als hotel voor het publiek open te stellen, vaak op prachtige locaties en niet duur; helaas worden deze waarschijnlijk vanwege de eurocisis geprivatiseerd. We beklimmen ook een heuvel naar een enorm beeld van de heilige Theresia (wie ze echt is weten we niet, dus hebben we haar maar naar Ank vernoemd). Theresia heeft een bootje in haar arm (is eens wat anders dan een kindje) en je kunt binnendoor via een trap naar boven om vanuit het bootje de omgeving bekijken (zie foto). Het moet niet gekker worden.

Nu liggen we in Lissabon en zijn alweer bijna een week in Portugal. De koffie verkeerd (galao) is hier heerlijk en Portugees lijkt nog steeds op Russisch. Volgende keer meer over onze avonturen in Portugal.

PS Er is een nieuw menu item waar je onze positie kunt vinden.

Het is net Nederland …

… verzucht Keimpe als de regendruppels weer op de buiskap kletteren. We zijn vannacht aangekomen in La Coruna NW Spanje en het is grijs met regelmatig een bui. De afgelopen tijd hebben we af en toe een zonnige dag gehad, maar ook wel wat grijze dagen.

Uiteindelijk hebben we 9 dagen in Camaret gewacht op goed weer om de golf van Biskaje over te steken. Maandag 11 juni was het eindelijk zover: 2,5 dag goed weer om over steken. Te kort om naar La Coruna te zeilen en daarom zijn we naar Gijon, halverwege Noord Spanje, gevaren. We hebben de oversteek van 300 mijl precies in 48 uur volbracht, best lekker vlot. Het was een hobbelige tocht, het eerste deel door weinig wind en een swell schuin van voren, maar wel met droog zonnig weer. Het tweede deel met meer wind en hogere golven. Keimpe heeft zes keer dolfijnen gezien (compleet met show: uit het water springen voor de boeg, een duo sprong simultaan naast de kuip uit het water. Wauw! En ’s nachts trokken ze lichtsporen – van oplichtende algen - door het water om de boot. Ook wauw!). Ank lag op die momenten telkens te slapen, snik.

De aankomst in Gijon was mooi: zonneschijn! De jachthaven ligt naast de oude stad. Op de pier zien we elke ochtend weer de joggende/snelwandelende mannen en vrouwen op leeftijd. Het lijkt alsof de dokter dat voorschrijft en dat je vooral heel hard met je rechterarm moet zwaaien tijdens het snelwandelen. We blijven twee dagen in Gijon om bij te komen van de oversteek, de stad te bekijken en om te acclimatiseren in Spanje. Daar hoort natuurlijk ook tapas eten bij. Op zoek naar een terras zien we veel mensen van grote afstand bier in een glas schenken. Het bier is cidra en is een soort witbier met appelsmaak (appeltjesbier: je drinkt het uit flessen van 0,7 liter en het kost 2 euro in de kroeg die voor de gelegenheid cidreria heet; je giet een paar slokken van zo groot mogelijke hoogte in je glas – rechterhand met fles hoog boven je hoofd aan de linkerkant en linkerhand met glas helemaal omlaag  - waarbij de helft er naast belandt; de inhoud drink je direct op voordat het doodslaat; iedereen drinkt het en overal ligt gemorst bier; voor de sjiekere Spanjaarden zijn er apparaatjes waarmee ze de cidra in hun glas kunnen plonzen – krijgen ze geen plakkerige handen). Iedereen drinkt het, dus wij ook. Nou dat inschenken is nog wel even oefenen. En het lekker vinden ook. Overigens Gijon was/is erg leuk: leuke oude stad, veel buitenleven en aardige mensen.

Op 16 juni varen we verder naar Cudillero. Geen wind, grijs miezerweer en vier uur motoren. Het dorp Cudillero ligt prachtig aan zee in een kloof tussen de bergen en de volgende dag in de zon hebben we het dorp bekeken. Een goede training voor onze kuitspieren. Het dorp is een beetje toeristisch, maar ligt er erg leuk bij als een steil amfitheater rond een rond plein met allemaal terrasjes. Tussen de huizen lopen allemaal steile steegjes en straatjes, met steeds nieuwe gezichtspunten op het dorp en omgeving.

Verstoken van alle media heeft Liek vanuit Enkhuizen ons per SMS een liveverslag gedaan van de laatste voetbalwedstijd van Nederland. Nou, we zijn vanaf nu dus voor Spanje. Ole. Viva Espania.

Maandag 18 juni was weer een grijze dag zonder wind. Om toch verder te komen de motor aan. We zijn naar Luarca gevaren. Onderweg denkt Ank nog een Orka te zien. “Orka, orka” roept ze enthousiast. Huh, er zitten twee mannetjes o en hij is van polyester: een vissersbootje. Luarca is geen bijzondere plaats met een vervelende ligplaats met uitzicht op een betonnen muur bij de ingang van de haven.

Dinsdag de 19^e gaan we verder met als doel Viviero. Grijs weer, maar wel wind! We gaan als een speer en in het begin van de middag besluiten we om door te varen naar La Coruna. Het is heerlijk zeilen, eerst ruime wind en daarna pal voor de wind langs de prachtig ruige en groene kust van het noordwestelijkste puntje Spanje. We varen de 105 mijl in 15 uur! Als we om 12 uur ’s nachts in de marina aanleggen staat er iemand van de jachthaven klaar. Hij geeft ons de sleutel van de poort zodat we nog even lekker kunnen douchen. Maar eerst drinken we de champagne op die we van buurman Gert hebben gekregen: een mijlpaal. Proost, we zijn in de ria’s!

Het weer is hier de komende tijd nog grijs en nat. “Ik ga naar bed” verzucht Keimpe om half zes ’s middags als na 10 minuten droogte de regen weer naar beneden plenst. (Nou dat plenzen valt best mee, het zijn een paar druppen uit een grijze lucht. Maar de zon is er niet en dat hoort hier niet. Volgens de havenmeester laat ie het al sinds april afweten.)

Zoals het er nu naar uitziet varen we vrijdag verder. Op naar de zon, want als Mozes niet naar de berg komt, ….

Voeballuh

Met alle attributen die we op de vertrekkersborrel hebben gekregen was Camaret tijdens de eerste wedstrijd van Nederland aardig oranje gekleurd. De openingswedstrijd hebben we samen met Harm, Ilona en de eigenaar van de Ierse pub bekeken. Gelukkig zat de pub tijdens Nederland-Denemarken wel aardig vol. Een kleine foto impressie:

de voorbereidingen

toen waren we nog vrolijk

concentratie

spanning

ongeloof

De vijf zintuigen

Op zo’n reis worden je zintuigen op allerlei manieren geprikkeld. Een impressie van afgelopen tijd:

Horen

De motor: we hebben weinig wind gehad de afgelopen tijd en dus veel het gebrom van de motor gehoord.

De misthoorn: tijdens onze trips hebben we regelmatig een misthoorn gehoord.

Zien

Niks, njet, nada: dikke dikke mist van Alderney naar Guernsey en een paar dagen later van Guernsey naar Camaret.

Harm: “hé, die ken ik!” roept Ank.  In Camaret liggen Harm en Ilona die op weg zijn naar Nederland na een sabbatical van ruim een jaar. Ank kent Harm van een opdracht bij de ING. De eerste biertjes zijn al gedronken en heerlijk ervaringen uitgewisseld.

Voelen

Auw een zeer rood hoofd: nooit bij stil gestaan dat je in dichte mist ook ongelofelijk kunt verbranden, daar kwamen we een dag later achter.

Ruiken

De geur als je de koelkast opent: Camembert. Maar ja, Keimpe is er heilig van overtuigd: hoe meer ie (de kaas dus) stinkt, hoe lekkerder ie is.

Bloemengeuren: we voeren het baaitje in naar Camaret en werden overweldigd door heerlijke geuren van de lente.

Proeven

Croissants: die smaken hier in Frankrijk toch wel heel veel lekkerder dan van de bakker in Nederland.

We zijn sinds afgelopen zaterdag in Camaret, de plek waarvan we willen vertrekken naar La Coruna in NW Spanje. Deze oversteek over de golf van Biskaje duurt 3 a 4 dagen. Het weer voor de komende dagen ziet er niet goed uit, heel veel wind en ook nog tegen. Dus we zijn hier nog wel een tijdje.

PS Er is een nieuw fotoalbum met foto’s van de kanaaleilanden.

Slapeloze nachten

Het leven aan boord doet ons goed: we slapen als rozen, heerlijk. Toch hebben we afgelopen 1,5 week twee slapeloze nachten gehad.

De eerste was woensdagnacht 17 mei. Gezien de windverwachting zijn we via de zogenaamde ‘Staande mast route’ van Amsterdam naar Vlissingen gevaren. Door Amsterdam kun je alleen ’s nachts varen en dat was dus onze eerste slapeloze nacht. Het was een fantastische ervaring. Je start voor de spoorbrug vlak naast het centraal station. Omdat er maar twee boten waren in het konvooi, gingen ze vanaf 12 uur ’s nachts proberen een gaatje te vinden om tussen het treinverkeer snel even de brug open te doen. Dat lukte al om half een. Vervolgens ga je in Amsterdam ongeveer 10 bruggen door. De brugwachter scheurt op zijn brommertje van brug naar brug, kroeggangers willen graag een stukje meevaren en her en der zitten nog mensen te kletsen op een bankje en groeten je vriendelijk. Bij een van de laatste bruggen kwamen we het konvooi uit het zuiden tegen, dat waren heel wat meer jachten: 42 in totaal. De route eindigt bij de bruggen over de ring (A10). Imposant hoe vier bruggen op een rij opengaan voor twee bootjes. Na de doortocht hebben we drie uurtjes geslapen voor we onze tocht verder vervolgden.



hefbrug tijdens staande mast route



Dordrecht

De tweede slapeloze nacht was tijdens onze tocht van Duinkerken naar Cherbourg. Dit is ongeveer 180 mijl en anderhalve dag varen. We zijn op donderdag 24 mei om half 8 vertrokken uit Duinkerken. Mooi weer, maar al snel kregen we te maken met mistbanken. Wat zijn we blij dat we voor deze reis een AIS hebben aangeschaft. Met de AIS en de radar konden we goed bepalen waar de toeterende vrachtschepen voeren. Bij Calais was de mist opgetrokken en na het manoeuvreren tussen de ferry’s door hebben we de zeilen gehesen. Tja en toen kwam de slapeloze nacht: weer mist. ’s Nachts is het toch nog een stukje enger dan overdag, dus samen wachtlopen. Om half zes klaart het zicht en ga ik (Ank) een tukje doen. Maar helaas al snel maakt Keimpe me wakker: op de navtex is een stormwaarschuwing (windkracht 8) binnengekomen en de storm is ‘expected soon’. Wij denken dan: nou binnen twee/drie uur. Dus de boot stormproof maken. Alles wat los zit goed vastsjorren, alle wijn in de koelkast J, grabbag vullen en klaarzetten enzovoorts. Nou we weten niet wat die meteorologische dienst onder ‘soon’ verstaat, maar we hebben de hele dag prachtig weer gehad met volop zon. We liggen nu dus in Cherbourg. Het water is hier echt al blauwer. Zojuist de laatste grolschjes opgedronken en morgen verse croissants halen.

 

 

Onderweg?

De zee is hier een stuk blauwer, de croissants met camembert zijn verrukkelijk en die zon: we blijven smeren. Graag hadden we deze ervaringen met jullie willen delen, maar die laten nog even op zich wachten. We zijn afgelopen zondag vertrokken uit Lemmer, hebben inmiddels Sneek, Enkhuizen en Amsterdam bezocht en zijn vandaag weer noordelijk gevaren richting Lelystad. Onze accu's worden overladen en we hopen maandag hier in Lelystad de problemen helemaal te verhelpen, zodat we komende week echt naar het zuiden kunnen varen.

De laatste loodjes ....

We hadden graag willen melden dat we op weg zijn naar het zuiden, maar helaas zijn we nog in Lemmer. Het spreekwoord zegt het al: de laatste loodjes wegen het zwaarst. Maar goed: we kunnen terugkijken op een fantastische steigerborrel op

22 april. Heel veel mensen, heel veel kado's en de boot blijft fris ruiken door de geparfumeerde bloemen van de kids van Rinske Minke :-). Ook in Groningen hebben we nog een gezellige avond gehad met onze buren. Sinds 28 april zijn we op de boot in Lemmer bezig met de laatste klussen. We hebben enorm zin om de fles bubbels te laten knallen in IJmuiden: onze eerste mijlpaal - de afsluiting van etappe 1, de voorbereiding.