maandag 30 maart 2020

Op de kant op Sint Maarten

Het is zondag 29 maart, een week verder sinds ons vorige blog, een week om niet snel te vergeten. 

Op maandagmorgen, de 23ste, zijn we begonnen om de spullen te kopen die nodig zijn voor de reparaties en onderhoud dat we op de wal willen laten plaatsvinden. De schroefasafdichting is het belangrijkste en naar verwachting ook het moeilijkst verkrijgbare onderdeel. Maar door een geniale ingeving van Ank om iemand, wiens blog ze een tijdje heeft gevolgd en die nu bij de watersportwinkel Island Water World werkt, om hulp te vragen hebbe we binnen no time een afdichting. Dank Gaby! Na overleg met de werfbaas staan we even later op de wal. Nu hebben we een huis op palen; sanitair en keuken op de werf kunnen we gebruiken. We hebben geen idee hoe lang dit zal gaan duren. Hoe snel werken ze hier? Komen we nog wel het water weer in voor een eventuele lock down?

We hadden er op gerekend zelf aan slag te kunnen, maar op deze werf is het regel dat het werk onder de waterlijn voor de werf is. Voor andere dingen kunnen we wel zelf aan de slag. Het meest urgente werk is onder de waterlijn (asafdichting, lager uithouder, anodes, antifouling enzo), zodat we veel tijd hebben voor boodschappen en minder urgente punten op de klussenlijst.

Omdat we zijn ingeklaard onder de voorwaarde van een (beperkte) quarantaine is het ons toegestaan op de werf te lopen, te klussen en boodschappen te doen bij de supermarkt aan de overkant van de straat. Medewerkers van de Immigratiedienst komen twee keer langs om te vragen hoe het met ons gaat en of de reparaties lukken; “You are in our minds” zegt de dame hartverwarmend. Ondertussen wennen we aan de werknemers van de werf en zij ook aan ons (het gaat hier toch wat anders dan in Nederland). In de loop van de dagen hebben we mooie gesprekken met de werfbaas, de medewerkers en andere mensen op het terrein van de werf (daarbij proberen we social distance in acht te houden). Als het donker is en iedereen naar huis, worden we af en toe wel een beetje nerveus van lawaaiige, dronken mensen in de buurt of een ruzie op de parkeerplaats vlakbij. In de loop van de week wordt het echter steeds stiller op straat. De oproep om thuis te blijven daalt langzaam in.

Er komen steeds meer maatregelen hier. In de rij voor de supermarkt: er mogen niet meer dan 20 mensen in de winkel, handgrepen van karretjes worden schoongemaakt, enzovoorts. Alleen essentiële bedrijven zijn open; gelukkig voor ons ook de wasserette. Eigenlijk allemaal regels die eerder zijn genomen in Nederland. Er is hier ook nauw contact met de RIVM. Het aantal Corona-gevallen en de maatregelen tussen de Franse en Nederlandse kant van het eiland verschillen behoorlijk. We verwachten hier komende tijd steeds strengere maatregelen. Sterker nog bij publiceren van dit blog worden nieuwe maatregelen vanaf morgen aangekondigd.

Sint Maarten is nu nog een prima plek om te liggen in vergelijking met andere eilanden in de Cariben. Bijna alle landen hier zijn nu op slot, in een aantal landen kun je niet of nauwelijks naar de kant en er zijn landen waar je weg moet als je inklaringsperiode is afgelopen (uiteraard vertellen ze dan niet waar je dan wel heen kunt). In Sint Maarten is er (nog) relatief veel bewegingsvrijheid. Daarnaast ervaren we veel steun van de mensen met wie we in contact komen. We zijn blij met de vaklui die op de werf werken en met alle hulp die we krijgen.

We zijn onzeker over waar heen te gaan voor het orkaanseizoen aanbreekt. Voor ons zijn er twee opties: terug naar Nederland of naar Curacao (dit ligt buiten het orkaangebied, maar toegang tot het eiland is nu nog erg onzeker). Terugvaren naar Nederland zal in hoofdzaak in één ruk moeten, omdat je waarschijnlijk geen tussenstops meer kunt maken in andere landen (de Azoren kun je nu wel aanlopen, maar je kan niet de kant op). Tussenstops zijn welkom om opnieuw in te slaan, nodige reparaties uit te voeren, uit te rusten of uit te wijken voor slecht weer. We verwachten dat deze situatie de komende maanden niet zal veranderen, mogelijk alleen strenger zal worden. Als je naar Curacao uitwijkt, weet je niet wanneer je weer verder kunt, of je naar Nederland kunt vliegen en of je de boot dan goed kunt achterlaten. En kom je überhaupt Curacao wel in? We gaan er voorlopig vanuit dat we terugvaren naar Nederland, en dat het weleens een lange reis kan worden. Gelukkig hebben we nog wel even de tijd om hierover na te denken en ons voor te bereiden; de beste tijd om de terugreis te aanvaarden is mei / juni. Ook is er veel overleg met andere boten; via WhatsApp of via een speciaal opgerichte facebook groep. Er zijn inmiddels verschillende initiatieven ontplooit. Zo is een boot erg druk bezig om te kijken of Nederlandse jachten naar Curacao in mogen, vooral bedoeld voor boten die in de Cariben willen blijven. Wij zijn samen met twee andere jachten aan het kijken hoe we ondersteuning vanuit Nederland kunnen krijgen voor de lange oversteek naar huis. 

Veel mensen bieden aan mee te helpen en mee te denken. Yvonne doet experimenten thuis om met zo weinig mogelijk gas lekker brood te bakken, Anne houdt de Corona-maatregelen op Sint Maarten voor ons in de gaten, Paul stuurt ons verhelderende artikelen over Corona en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Maandag de 23e hebben we ons eerste online verjaardagsfeestje van Yvonne gehad met vrienden uit Nederland en Engeland. Het werkte, haha: na een serieuze start begon het lekkere kletsen en lachen zoals op feestjes. Deed ons goed, vrienden van ver even zo dichtbij te hebben en te zien.

We liggen sinds gisteren, na voorspoedig verlopen reparatie en onderhoud, weer in het water. We liggen voor anker in de baai bij de hoofdstad Philipsburg. Aan de horizon zien we Saba liggen, maar dat is nu onbereikbaar. Verder kijken we uit op de lege pieren waar normaal de cruiseschepen liggen en zien we lege stranden met daarachter winkeltjes, barretjes en restaurants met dichte rolluiken. Het is een verstild landschap en een spookstad. Maar we liggen hier goed: er liggen hier nog vier andere zeilboten, we kennen nu mensen bij de werf en er is een prima supermarkt dichtbij.

Het gaat goed met ons; af en toe een dipje door de onwerkelijke situatie en gestresste gedachten, maar ach, vast herkenbaar voor iedereen. We moeten nog wel bedenken hoe we voldoende beweging krijgen als we de hele dag op de boot zitten. Keimpe is vandaag al goed gestart met het poetsen van de romp. Veel rondjes om de boot zwemmen zal het wel worden, prachtig blauwgroen en helder water, witte stranden, lekker temperatuurtje, zeeschildpadjes die nieuwsgierig komen kijken, ...

Blijf gezond allemaal!

Zoen,
Keimpe en Ank





zondag 22 maart 2020

Op Sint Maarten

“In het verkennen van nieuwe plekken ‘hier’ in dit oostelijk deel van de Cariben hebben we beiden inmiddels veel zin. Hoe dit gaat uitwerken in verband met het oprukkende Coronavirus is wel spannend; we zullen ondervinden.”

Dit zijn de laatste twee zinnen van ons blog ruim een week geleden voor vertrek naar Barbuda, een klein eiland ten noorden van Antigua. Voor we wegvaren van Antigua checken we of we naar Sint Maarten - onze volgende stap - kunnen zeilen. We lezen dat we als Nederlanders welkom zijn. Ook de verdere situatie in de Carieb oogt redelijk rustig als het gaat om Corona. 

We genieten op Barbuda een paar dagen van de vele kleuren blauw (inclusief regenwolken), de witte stranden en de zeeschildpadden die regelmatig even bij de boot komen kijken. Het is een schitterend eiland dat helaas nog steeds de sporen draagt van de orkaan Irma uit 2017.

We hebben een prachtige zeiltocht van Barbuda naar Sint Maarten en komen daar donderdag 19 maart in de middag aan. We ankeren in Simpson Bay en gaan met de dinghy naar het gebouw van de customs/immigration om in te klaren. Als we aan het loket vertellen dat we willen inklaren is het antwoord meteen: “No, not possible. Only residents of St Maarten are allowed to enter.” In de  paar dagen ‘offline’ is er heel veel gebeurd, bijna alle Caribische eilanden blijken ‘op slot’ te zitten. We schrikken enorm en op onze vragen ‘hoe, wat, waarom, wat nu, help ....’ krijgen we geen antwoord. 

We gaan terug naar de boot en gelukkig doen onze simkaarten het en hebben we via Whatsapp snel contact met andere boten. We halen het anker op en gaan naar Great Bay. De ochtend erop zijn we druk bezig met het invullen van o.a. een gezondheidsverklaring en zoeken we contact met de Nederlandse vertegenwoordiging hier op het eiland. Terwijl we daarmee druk zijn komt er een boot van de coastguard langszij. We leggen uit dat we de dag ervoor niet hebben kunnen inklaren en dat we op zoek zijn naar een mogelijkheid om wel in te kunnen klaren om onze boot te kunnen repareren en nodige inkopen te doen. We hebben op Antigua een lijn in de schroef gehad en sindsdien lekt de schroefasafdichting en willen we weten of er schade onder de boot is en zo ja wat. We krijgen het advies om opnieuw naar de Immigration te gaan, nu in Great Bay. De medewerker daar is zeer behulpzaam en regelt een maritiem inspecteur om ons verhaal te verifiëren. We varen naar de marina vlakbij en de inspecteur onderschrijft de noodzaak voor reparatie en regelt dat we wel ingeklaard worden. We krijgen ook goede hulp van Loydd, de baas van de werf waar we liggen.

We zijn heel blij dat we op St Maarten kunnen blijven. Het is nu zondag 22 maart en morgen maken we een plan met de werf voor reparatie en onderhoud. We zijn twee weken in quarantaine; in principe moeten we op de boot blijven, maar we mogen wel boodschappen doen en klussen. We zijn overvallen door de snelle ontwikkelingen en de consequenties, die overigens nog niet goed te overzien zijn. Voor ons is de reis in zekere zin voorbij, we kunnen voorlopig niet verder de Caribische eilanden verkennen. Bijna alle eilanden zitten op slot. Toeristen, die hier met het vliegtuig waren, zijn inmiddels teruggevlogen naar huis. We gaan de boot klaarmaken voor de terugreis, al weten we nog helemaal niet wanneer en hoe. Dat is een heel ander avontuur. Verder blijven we de ontwikkelingen op het eiland nauwgezet volgen en afwachten wat er gaat gebeuren. We zijn heel blij dat we vanuit hier goed contact kunnen houden met vrienden en familie in Nederland en met zeilvrienden die ook ergens met hun boot onderweg cq. ergens gestrand zijn.

In dit blog volgende keer meer over ons nieuwe avontuur...

Blijf gezond en zorg goed voor elkaar!

PS Foto’s van Barbuda volgen zsm











vrijdag 13 maart 2020

Gedoe met water, Ank’s eerste keer en een zwaar besluit

Het tochtje van Les Saintes naar Ilet du Grosier op Guadeloupe, een mijl of 20, begon rustig. Mooie wind, lekker zonnetje. We wisten dat er eventueel buien over zouden kunnen komen, maar de buienradar laat weinig nattigheid zien. Met gereefd grootzeil en genua zeilen we aan de wind met zo’n 15 knopen wind. Na een uur zien we een grijze lucht aankomen, waar stortregen en harde wind uit blijkt te komen. We halen de genua weg en zeilen door met dubbel gereefd zeil, om de windstoten op te vangen. Juist op dat moment horen we binnen een alarm afgaan! Wat nu? Ank gaat kijken: het is het bilgealarm. Dat gaat af als er onderin de boot water staat en de automatische bilgepomp aangeslagen is. Waar komt het water vandaan? En hoeveel komt er binnen? Ank gaat sturen en Keimpe gaat naar binnen om als eerste alle afsluiters dicht te doen en dan te onderzoeken waar het water vandaan komt. We zetten de motor bij en varen flink aan de wind door de bui met striemende regen en veel wind. Gelukkig komt Keimpe er vrij snel achter dat het water uit de ankerbak komt. Als hij het ankerluik opent staat de ankerbak helemaal vol water. Stom, stom stom, stom! Het buiswater dat in de ankerbak loopt kan niet weg omdat de loosgaten dicht zitten. Vanwege een reparatie in Les Saintes van de ankerlier - die in de ankerbak staat - heeft Keimpe de loosgaten dichtgestopt om verlies van losse onderdelen te voorkomen. Het buiswater in de ankerbak loopt over in de kettingkluis en vandaar sijpelt het de boot in. Terwijl de wind buiten blijft gieren en regen rijkelijk uit de hemel blijft komen, gaat Keimpe gaat aan de slag met pompen, puts en sponzen om de grootste nattigheid uit de boot te krijgen. Ank wordt dweilnat en koud achter het stuurwiel. Waarom nu dit oncaribische weer? Bij aankomst op Guadeloupe zijn we twee dagen bezig om de boot te ontzouten, ach we zien het maar meteen als een soort voorjaarsschoonmaak. Voor carnaval is de boot weer spik en span.

Ook in Guadeloupe wordt carnaval gevierd. Het begint hier al begin januari met als hoogtepunt dezelfde dagen als in Nederland, voor de vastentijd. Op zondag gaan we naar de grande parade in Point-a-Pitre. De Europeanen hebben Carnaval naar de Carieb gebracht, maar het heeft hier geleidelijk een Caribische draai gekregen waarbij ook wordt verwezen naar de tijd van de slavernij. Zo zie je in de parade regelmatig groepen jongens met een apenmasker op hard met een zweep van touw slaan, wat klinkt als vuurwerk.


De parade is vol met kleur en dans, maar staat ook regelmatig stil. Alle groepen moeten langs een jury wat voor oponthoud zorgt. Het is erg warm, en niet alleen voor ons, want sommige deelnemers worden afgevoerd en het publiek schuilt onder paraplus. Toch genieten we van de muziek en alle mensen om ons heen.

Na het carnaval varen we naar het volgende eiland Antigua. We weten niet hoe we het voor elkaar krijgen, maar onderweg hebben we elk keer fikse regenbuien en harde wind. Antigua ligt bij aankomst in een grauwe grijze sluier van druilerige regen, weer niks Caribisch weer. We ankeren bij Jolly Harbour in prachtig blauw water. Op deze mooie plek liggen we twee dagen en genieten van de omgeving, jagende pelikanen en jagende vissen rondom de boot. Ook beleeft Ank hier haar eerste keer! Bij zonsondergang als de zon in de zee verdwijnt, ziet ze voor het eerst de befaamde ‘groene flits’ als het laatste stukje oranje zon dat achter de horizon verdwijnt groen oplicht.

De supermarkt hierzo heeft een Amerikaans assortiment en ze hebben werkelijk alles, zelfs boerenkool. De prijzen zijn schrikbarend hoog; voor een klein bakje yoghurt van 100 ml betaal je zo 5 euro. Dus we ontbijten de afgelopen dagen met zelf(door K)gemaakte griesmeelpudding, helemaal geen straf :-). 

Na een lekker zeiltochtje gaan we voor anker in Falmouth Harbour, met een marina voor super-mega- en andere veel te grote en glimmende jachten. Op zondag gaan we naar de Sunday Party op Shirley Heights. Al meer dan 30 jaar is hier elke zondag een feest vanaf een uur of vier. Eerst speelt er een steelband en daarna een reggaeband. Er zijn bars waar je rumpunch kunt krijgen en er is een BBQ. Er komen enorm veel toeristen op af. Want naast het feest heb je op Shirley Heights ook een prachtig uitzicht op English en Falmouth Harbour en de zonsondergang is adembenemend. De steelband was geweldig, maar de reggaeband viel tegen. Dus we gaan terug met de taxi en nemen nog een afzakkertje in het clubhuis van de yacht club. Daar ontmoeten we Karam uit Weymouth die op bezoek is bij zijn vader die schipper is op grote zeiljachten hier in de Carieb. Het wordt een gezellige avond met de nodige cocktails. In Falmouth Harbour vervullen we ook onze missie om een meegenomen pakketje van de eigenaresse van restaurant Dokjard in Groningen te overhandigen aan Abe, een vriend van haar uit haar stage van 10 jaar geleden hierzo. We blijven nog een paar dagen in Falmouth Harbour en maken een paar prachtige wandelingen langs de kust. 

Tijd om weer verder te gaan, maar.... bij het water tanken bij de yacht club krijgen we een dunne lijn, die vrijwel onzichtbaar vanaf de kant het water in gaat, vast onder de boot. Het duurt even voor ie los is, maar dan kunnen we vertrekken. Al snel blijkt dat de lijn toch in de schroef zit, dus we gaan aan een mooring liggen. Keimpe is zeker drie kwartier bezig om de lijn uit de schroef te krijgen. Dit akkefietje heeft nog wel een staartje want het blijkt dat de afdichting van de schroefas een knauw heeft gekregen en een beetje water naar binnen lekt. Niks wat ons nu belet verder te gaan, maar voor de volgende oceaanoversteek moet er wel een nieuwe op.

De dag erop vertrekken we echt en gaan richting Nonsuch Bay om te snorkelen. Onderweg komen we nog de laatste roeiboot met twee dames - waarvan één van 64 jaar oud/jong - tegen van de Talisker Whisky Atlantic Challenge, een roeiwedstrijd van 3000 mijl van La Gomera (Canarische Eilanden) naar English Harbour op Antigua. De start was op 12 december, dat betekent dat de dames er 86 dagen over hebben gedaan, een gemiddelde snelheid van 1,5 mijl. We hebben ze nog even goed aangemoedigd en een applausje gegeven. Dat konden ze wel waarderen.

In Nonsuch Bay liggen we achter een rif met uitzicht op de oceaan. Ongelofelijk dat een rif ervoor zorgt dat je zo rustig ligt, terwijl aan de zeezijde de golven erop stukslaan. De dag erop gaan we snorkelen met Stef en Manon van de Long John Silver. Veel rif is dood of bedekt met een laagje ‘stof’, maar we zien toch genoeg mooie vissen en zelfs een rog. We proberen een nieuwe manier uit om in de dinghy te komen (zie dit filmpje) en het werkt! We zijn wel met de grote dinghy van Manon en Stef en moeten nog even uittesten of deze omgekeerde koprol ook werkt bij onze kleine dinghy, of dat die de koprol maakt in plaats van ons.

Na Nonsuch bay zeilen we langs de kustlijn weer terug naar Jolly Harbour. Een mooie tocht, niet alleen de kust maar ook het uitzicht van de superjachten die op zee aan het oefenen zijn voor de Super Yacht challenge, een wedstrijd die op 11 maart start. In Jolly Harbour staat veel swell als gevolg van een koufront ter noorden van het Caribisch gebied. Het zo heldere water van een week geleden is nu helemaal troebel, maar de kleuren blijven geweldig. We gaan kort de marina in voor wat klussen en de nodige boodschappen. 

De volgende stop wordt Barbuda, een klein eiland met ongeveer 1800 inwoners 25 mijl ten noorden van Antigua. Ons plan is nieuwe eilanden en plekken te ontdekken van hier tot Puerto Rico en niet naar Cuba te gaan. Dit laatste was een moeilijke beslissing, omdat Ank naar Cuba gaan niet ziet zitten, terwijl Keimpe er juist veel zin in heeft. In het verkennen van nieuwe plekken ‘hier’ in dit oostelijk deel van de Cariben hebben we beiden inmiddels weer veel zin. Hoe dit gaat uitwerken in verband met het oprukkende Coronavirus is wel spannend; we zullen ondervinden. 

Klik hier om de foto’s te bekijken.