Bubbels

Na 48 uur varen vanuit Newcastle upon Tyne hadden we afgelopen donderdagmiddag weer land in zicht: de dijk bij Den Helder met daarop een rijtje fietsers. Hollandser kan het bijna niet. We hebben de stroom mee en gaan als een speer langs Den Helder en over het wad naar Den Oever. Daar gaat de brug en de sluis direct voor ons open en dan zijn we ineens weer op het IJsselmeer: een groen sopje met witte kopjes. Een apart gevoel: alles komt plots weer heel bekend voor, maar wel onwerkelijk. Het is prachtig weer, blauwe lucht, heerlijk zonnetje en een lekker windje. We zeilen lekker door naar Medemblik.

We hebben de twee nachten op zee nauwelijks geslapen door de drukte van (soms onverlichte) platforms, grote schepen en rondbanjerende vissers. We zijn moe en na een bord pasta duiken we ons bed in. De volgende dag worden we laat wakker en lopen wat verdwaasd door Medemblik. We kopen mossels om lekker aan boord op te eten. Als sundowner openen we de champagne, die we van Keimpe’s ouders hadden meegekregen voor onze laatste mijlpaal: de aankomst in Nederland.

Onze terugkomst blijkt niet onopgemerkt te gaan: via de AIS worden we gespot en krijgen een aantal welkomstberichtjes van vrienden. En tot onze grote verrassing komt ’s avonds een bekende boot binnen varen: de Mi Dushi met Henk en Angela, die we tijdens onze vorige reis hebben leren kennen. Ook zij hadden op de AIS gezien dat we in Medemblik lagen en kwamen ons met een fles champagne verwelkomen. Dus de glaasjes erbij en knallen maar die kurk. Er komen ook nog vrienden van Henk en Angela langs en we kletsen die avond gezellig bij.

Zaterdag gaan we richting Enkhuizen waar we hebben afgesproken met Bram & Christa en kids. Ze komen ons bij de ingang van de haven al tegemoet varen met hun boot. Eenmaal aangelegd krijgen we als eerste een Grolsch beugel in onze handen als welkom en een kwartiertje later smullen we allemaal van een heerlijke taart met verse aardbeien. Bijkletsend met Bram en Christa zien we ineens twee mensen enthousiast staan zwaaien. Het zijn Henk en Tineke die we kennen uit de jachthaven in Lemmer. We kletsen even bij op de kant en spreken af om elkaar snel wat langer te spreken.

Rond vijf uur ’s middags komt de bemanning van de Dixbay langs: Idris, Berenice en Finn. We hebben elkaar deze reis leren kennen en ze wonen in Enkhuizen. Konden we eindelijk onze afspraak om een biertje te drinken nakomen. Ze hadden een fles champagne bij zich en dus weer knallen die kurk. Maarten en Thea van de Nostress, die voor een paar maanden in Nederland zijn, komen ook langs. Wat een geweldig welkom zo!! Het is ‘s avonds volle bak in de Gaia. We eten binnen lekkere hapjes en proosten nog maar eens op het goede leven.

Rond een uur of 10 gaan we met Bram en Christa naar de Ierse pub. Henk en Angela zijn er ook en het wordt een gezellige avond. De volgende morgen ontbijten we aan boord bij Bram en Christa en we zwaaien zo om een uur of twee uit als ze weer vertrekken om naar hun thuishaven Koudum te zeilen.

We puffen wat uit, maar dan komen Jac en Liek, vrienden die in Enkhuizen op hun boot wonen, langs. We dachten dat ze op vakantie zouden zijn, maar nog niet. Dus daar knalde de kurk van de fles.

Eh, vandaar dat we dit stukje maar ‘bubbels’ hebben genoemd :-) :-). Het was voor ons, zeg maar, een bruisend welkom. We hebben uitgebreid geproost op het goede leven, de mijlen die we afgelegd hebben en de mijlen die nog voor de boeg liggen …

Locks and lochs

Het Caledonisch kanaal, de feiten:
Het kanaal is 50 nautische mijl (96,5 km) lang. Waarvan 34,5 km met de hand is gegraven. De rest wordt gevormd door lochs, natuurlijke, diepe zoetwatermeren, waaronder Loch Ness. In het kanaal zijn 29 sluizen (locks) en 10 draaibruggen. De eerste 13 sluizen brengen je omhoog naar 32 meter boven de zeespiegel. Daarna daal je weer af.

Het Caledonisch kanaal, het verhaal:
Donderdag 15 augustus kunnen we rond 1300 uur door de eerste sluis. We gaan meteen door twee andere sluizen die direct achter elkaar liggen en motoren naar Neptune’s Staircase: een rij van acht sluizen die als een trap omhoog gaan. Bij deze sluizen moet je zelf met de boot meelopen de volgende sluis in. De sluis is onderbemand en we moeten dit met zijn 2-en doen. Keimpe aan het roer en Ank met de lijnen aan de kant. Bij de tweede sluis heeft de sluiswachter erg veel haast. De sluisdeuren achter ons gaan dicht terwijl wij nog niet vastliggen. De deur raakt de windvaan achterop, maar gelukkig geen schade. Vanaf sluis 1 worden de handelingen van Keimpe aandachtig gevolgd door een meneer met een cowboyhoed op. Na de derde sluis denkt Ank: ‘die meneer met die cowboyhoed heeft nu vast wel door hoe het werkt en wil ons misschien wel helpen met de voorlijn’. We hoeven de vraag maar half te stellen of er verschijnt een big smile op zijn gezicht. De overige vijf sluizen hebben we er een bemanningslid bij. Zijn vrouw verteld dat ze al de hele vakantie elke dag bij de sluizen komen kijken en dat wij de eerste boot zijn die hem vraagt om te helpen. Haar man vindt het geweldig. Wij kunnen wat relaxter door de sluizen en hij heeft de dag van zijn vakantie.

Het is inmiddels tegen zessen en we kunnen niet meer verder, omdat het kanaal om 6 uur dicht gaat. We gaan aan een pontoon liggen in Banavie. De eerste dag in het kanaal hebben we in 5 uur nog geen 1,5 mijl afgelegd. Als dat zo blijft doorgaan… We hebben wel elf sluizen gehad en zijn dus al op 1/3 van het aantal sluizen. Naast ons komt een Sigma 33 liggen met drie mannen aan boord. Een van hen heeft de boot gekocht in Ierland en ze zijn de boot nu naar de thuishaven in Scarbourough in Oost Engeland aan het brengen. We kletsen wat met elkaar en we zullen elkaar nog vaker tegenkomen in het kanaal.

De tweede dag varen we naar het stadje Fort Augustus. We motoren over Loch Lochy en Loch Oich naar Fort Augustus. Hier zijn weer vijf sluizen als een trap achter elkaar. Nu gaan we niet meer omhoog, maar alweer omlaag richting zeespiegel. We besluiten voor deze sluizen te overnachten. Fort Augustus is een drukke toeristische attractie. Langs de sluizen zijn terrassen waar je de verrichtingen van de boten kunt bekijken. Het doet ons wel een beetje aan Muiden denken. Als we na een rondwandeling door het dorpje weer terug zijn bij de boot, ligt er een grote motorzeiler voor ons. Wanneer de eigenaar de gigantische generator (genoeg voor de feesttent op een beetje dorpsfeest) start die op het achterdek staat, kijkt hij wat schuldig naar ons. Terecht! Wat een herrie. Hij komt dan ook snel om zich te verontschuldigen en een praatje te maken. Als we een pub inlopen om een hapje te eten komen we de drie mannen van de Sigma 33 weer tegen. Het is erg druk, maar we kunnen bij hun aan tafel aanschuiven. Het blijkt dat ze erg onder de indruk zijn van onze reisverhalen van de dag ervoor. Een van hen, Stephen, is net twee weken met pensioen en zegt dat we een klein vlammetje bij hem hebben aangestoken. Zijn vrouw is al op de hoogte gebracht.

De derde dag is het nat en koud. Gelukkig hoeven we maar een klein stukje. We gaan naar Foyers Bay. Een Deen heeft ons getipt dat daar een geweldig restaurant zit. Maar eerst moeten we nog door de vijf sluizen in het Fort Augustus. Naar beneden door de sluizen gaat een stuk relaxter dan naar boven zoals bij Neptune’s Staircase. Bovendien worden we met de lijnen geholpen door de sluiswachters. Na de sluizen varen we Loch Ness op. Argggh spannend! Er staat flink wat wind en het regent. In no time zijn we in Foyers Bay. Daar maken we tussen de buien door een wandeling langs een kloof naar de waterval. ’s Avonds gaan we uit eten bij Foyers Country House, een klein hotel annex restaurant met gestresste eigenaresse (de gedachte aan Faulty Towers komt op). Het pand is prachtig, de inrichting klassiek Engels en het eten mwa, behalve dan het toetje, dat was erg lekker.

De vierde dag is het droog en we varen vlot over het tweede stuk van Loch Ness met windkracht 7 a 8. We denken dat het monster lekker thuis achter de kachel zit. Aan de whisky? Het laat zich in ieder geval niet aan de vele toeristen zien. Als we eenmaal het kanaal invaren richting Inverness wordt de wind een stuk rustiger. In Inverness gaan we in de Seaport marina liggen en ja hoor daar zijn ook weer de drie mannen van de Sigma 33. Three man on a boat noemen ze zichzelf inmiddels, naar een beroemde serie in de UK. We drinken een glas wijn met ze en ze komen de Gaia bewonderen. Zoiets hebben ze dus nodig voor een reis. Ze blijven honderduit vragen en de sms-jes met plannen voor eenzelfde soort reis worden naar het thuisfront gestuurd. Graham, een van de mannen krijgt een sms terug van zijn vrouw of ze soms aan de whisky zitten?

De dag erop vieren we Keimpe’s 50-ste verjaardag met slingers, ballonnen, zelfgemaakte brownies met kaarsjes, kadootjes, kusjes, een biertje en een etentje bij een Indiaas restaurant. Hij krijgt veel sms-jes en mail voor deze ‘mijlpaal’, erg leuk!!

Na enige klussen en boodschappen vertrekken we woensdag richting Nederland. We worden bij Inverness uitgezwaaid door een aantal grote dolfijnen, die enthousiast om de boot uit het water springen. Wauw! Het plan is om de terugtocht in twee etappes van ca 250 mijl te doen om zoveel mogelijk gunstige wind te pakken. Inmiddels is de eerste etappe achter de rug en liggen we in Amble aan de Engelse oostkust: geen bergen, sparrenbossen en janvangenten  meer, maar slib, duinen en eenden. Dat doet ons denken aan de wadden, waar we misschien nog wel heen gaan. Voorlopig is het even wachten op wat gunstiger weer voor de oversteek naar Nederland.

West Schotland: Islay en allemaal lochs

Er is nauwelijks wind als we van Bangor naar Islay varen, dus we hebben de hele weg moeten motoren. Het was mooi weer en we hebben onderweg de boot in de was gezet en zij glimt weer als nieuw. Als Islay in zicht komt doemen al snel de eerste whiskydistilleerderijen aan de kust op. Er zijn  er acht op het eiland, die beroemd zijn om hun peaty (turfachtige) en zilte smaak. We gaan voor anker in de baai bij Port Ellen voor twee nachten en genieten van de rustige, groene omgeving. Daarna gaan we in het haventje liggen om het eiland te bekijken, evenals een paar distilleerderijen.

Onderweg naar de Lagavulin distilleerderij, waar we hebben geboekt voor een tour, komen we langs de Laphroaig distilleerderij. Daar nemen we een kijkje in het bezoekerscentrum: je kunt er van alles kopen, met name veel spullenboel die niks met whisky te maken heeft. Lagavulin heeft een hele andere uitstraling dan Laphroic, dat er behoorlijk gelikt uitziet. Je hebt bij Lagavulin meer het idee dat je in een oud schoolgebouw rondloopt. Alles is in mosgroene en roomwitte tinten geschilderd. We wachten in een soort antieke huiskamer tot de tour begint. Een erg vriendelijk meisje leidt ons door de distilleerderij en vertelt hoe eenvoudig het maken van whisky eigenlijk is. We krijgen onderweg een slokje uit een groot vat halverwege het proces. Het smaakt naar bier en is best lekker, maar niet beschikbaar voor de verkoop. De distilleerderij werkt op dit moment op volle toeren dus elk drupje hebben ze nodig om whisky te maken. Na afloop krijgen we natuurlijk de whisky te proeven en tot Ank’s grote verbazing vindt ze het lekker.

De volgende dag gaan we op de fiets naar de Bowmore distilleerderij. Daar willen we ook een rondleiding, omdat ze daar nog met de hand de gerst laten ontspruiten tot malt. Helaas blijkt dat de distilleerderij een ‘silent period’ heeft; de boel ligt stil. De stand van de rivier waar ze hun water vandaan halen is in de zomer te laag en ze gebruiken de productiestilstand ook voor groot onderhoud. De dame die de rondleiding geeft weet echter zo spannend te vertellen hoe hun whisky wordt gemaakt dat het eigenlijk niet uitmaakt dat de distilleerderij stil ligt. Na de rondleiding kunnen we aan de bar weer allerlei whisky’s uitproberen. Ank vertrekt met een unieke fles whiskylikeur.

De laatste avond op Islay worden we nog uitgenodigd door de Ierse buren van de Kaos II voor een hello and farewell borrel. Ze hebben de halve steiger uitgenodigd en het is propvol op hun boot en erg gezellig. Zo komen we erachter dat de buren aan beide kanten op hun boot wonen, dat de buurman aan de ene kant Nederlander is, dat het sinds jaren weer uitzonderlijk mooi is en bovendien krijgen we veel tips over te bezoeken plekken in Schotland. We krijgen ook nog geschiedenisles over Noord Ierland, waarbij de ‘bloody Dutchman’ King Willem (de hoeveelste?) een belangrijke rol bij speelde. Foei Willem.

Na Islay gaan we door naar Tayvallich. Het blijkt een klein dorpje te zijn, maar door de vele privé moorings is er eigenlijk geen plek meer om te ankeren. We gaan op zoek naar een andere plek en binden onze boot vast aan de enige mooring bij de Fair Isles. Wat een geweldig sprookjesachtig plekje. Het is er zo stil dat je je eigen oren hoort suizen. Zeehondjes steken nieuwsgierig hun koppie uit het water of liggen te zonnen op een rots. Als we de volgende ochtend om ons heen kijken zien we een ree aan de waterkant grazen en 20 meter verderop ligt het zeehondje alweer te zonnen op een rots. Heerlijk!

We gaan door omdat er harde wind wordt voorspeld en we willen dan op een beschutte plek liggen. We zeilen naar Ardfern waar een marina is. De volgende dag varen we ondanks de voorspelling van veel wind richting Craobh haven. Als we het loch (alle zee-armen heten hier lochs) uit zijn, blijkt het erg mee te vallen met de wind en we besluiten om door te zeilen naar Oban. We hebben een heerlijke tocht door de met allerlei eilanden en rotsen omgeven loch’s, die in de zon liggen om vervolgens weer schuil te gaan achter regensluiers of dreigende  bewolking.

In Oban Bay liggen we in de marina op het eiland Kerrera tegenover Oban, dat prachtig op groene heuvels aan de baai ligt. Met een gratis ferry kun je van de marina naar de stad. Keimpe verkent de stad en neemt een kijkje bij het McCaigs colloseum. Eind 19e eeuw heeft meneer McCaig dit colloseum laten bouwen om zo de metselaars in de winter ook werk te bezorgen. Helaas stierf hij voordat het interieur vorm kon worden gegeven: er staan alleen de buitenmuren. Ank doet ondertussen boodschappen. ’s Avonds gaan we uit eten in een leuk restaurant dat zijn eigen bier brouwt. Achterin is een bar waar je wat kunt drinken tot er een tafeltje vrij is. Dat melden ze wel op een hele bijzondere manier. Je krijgt een plastic bierviltje met ledlichtjes. Als de ledlichtjes gaan knipperen weet je dat er een tafel voor je vrij is.

Na Oban zeilen we door naar Loch Aline. We liggen aan het einde van de baai voor anker en ook hier is het weer geweldig mooi. De baai is omringd met bossen en aan het eind torent een kasteeltje boven de bomen uit. Er zijn hier veel van dit soort kasteeltjes en minstens zo veel ruines (vaak helemaal met mos en ander groen bedekt), die een rijk verleden met vele onderlinge clantwisten verraden.

De volgende dag zeilen we weer verder richting Caledonisch kanaal. Hoe verder we landinwaarts komen, hoe hoger de bergen worden. Omgeven door deze bergen gaan we voor anker in Loch A’Choire, dat als ‘dramatisch’ wordt omschreven en vast erg mooi is, maar door de opgekomen grijzigheid en nattigheid zien we niet veel van de omgeving. Ook als we de volgende ochtend vroeg vertrekken naar het Caledonisch kanaal, hangt de bewolking nog halverwege de bergen. Soms lijkt het erop dat de zon wil doorbreken, maar uiteindelijk blijven we varen in de lage bewolking, die de omgeving in een beetje mysterieuze sfeer zet. Het klaart pas op als we bij de ingang van het Caledonisch kanaal zijn en zien we onder andere de grootste berg van Groot Brittanie, de Ben Nevis (wel 1340 m), naast ons oprijzen.

Inmiddels liggen we in het Caledonisch kanaal, waar het hard werken is en we een Engelsman de dag van zijn vakantie bezorgen. Daarover later meer.

Surfen op de Ierse zee

Na ons uitstapje naar Kopenhagen hebben we eerst een dagje geluierd aan boord om bij te komen van alle ervaringen. De dag erop wilden we vertrekken, maar harde wind en veel regen hield ons nog een dagje in Crosshaven. Bij ons vertrek uit Salve Marine krijgen we van Wietze (de eigenaar)  weer twee gerookte makrelen en een groot muskietennet voor of eigenlijk tegen de midgets (hele kleine mugjes), die we mogelijk in Schotland in grote getale tegen gaan komen.

Op de dag van vertrek varen we om half 7 in de morgen de rivier op. De eerste uren hebben we gemotord, maar daarna hebben we heerlijk kunnen zeilen naar Kilmore Quay, een 70 mijl van Crosshaven vandaan, bij de zuidoost-punt van  Ierland. Tegen zeven uur ’s avonds liggen we in het jachthaventje.

Kilmore Quay is een klein vissersdorpje. In de haven is er grote bedrijvigheid. Er liggen veel grote vissersschepen, maar ook flink wat kleintjes. Aan het einde van de haven is een klein jachthaventje. We worden verwelkomd door een zeehond, die Jacques heet zoals we later lezen, en een enthousiaste havenmeester. We hadden gelezen dat op de Saltee Islands, die zuidelijk van Kilmore Quay liggen, puffins voorkomen. Puffins zijn watervogels met een hele aparte kop en die wilden we wel eens in het echt zien. De dag erop gaan wij op een kleine bootje mee op toer rond de eilanden. De eilanden zijn prachtig en we zien heel veel vogels: meeuwen, jan van genten, aalscholvers en in de verte dobberen ook een paar puffins. Maar wat we nog veel meer zagen waren zeehonden. Rond de twee eilanden leven honderden zeehonden. Een geweldig gezicht, al die nieuwsgierige koppies boven water.

De dag erop varen we weer verder naar het noorden van Ierland. We maken een tussenstop in Arklow. We hoeven er ook echt niet langer dan een nachtje te liggen: het stinkt er en we moeten veels te veel geld betalen. Snel door naar Howth, een vissersdorp ten noorden van Dublin. De marina heeft de grootste yacht club van Ierland met zo’n 2000 leden. Je merkt dat goed aan de bedrijvigheid. Overdag hebben groepjes kinderen les en elke avond worden er wedstrijden gevaren. We drinken nog een biertje met clubleden in de club, die het wel leuk vinden dat wij Hollanders hun clubhuis bezoeken.

Vanuit Howth gaan we een dag naar Dublin. Nou de grote stad was wel even overdonderend voor ons, al die drukte. Een aanval op al onze arme zintuigen; haha. Met als grootste schok misschien wel het amfibievoertuig waarin toeristen getooid met plastic Viking helmen in de stad werden rondgereden.

Dublin heeft een grote universiteit, Trinity College en daar willen we naar de oude bibliotheek en de tentoonstelling van het Book of Kells. Het Book of Kells bevat de vier evangeliën en werd rond het jaar 800 geschreven door Keltische monniken. Het werk is rijk versierd en wordt beschouwd als een meesterwerk van de westerse kalligrafie. Als we ´s ochtends bij de bibliotheek aankomen staan er honderden mensen in de rij. Mmmmm, daar hebben we geen zin in. Dus we gaan eerst de Chester Beatty Library. Meneer Beatty heeft zijn hele leven boeken van over de hele wereld (en een paar schilderijen) verzameld en een deel is nu te zien in deze bibliotheek. Hij verzamelde de boeken niet om de inhoud, maar om de decoraties, tekeningen en de rijk versierde kaften. Vooral de Islamitische en Japanse boeken zijn erg mooi. Jammer dat in de onze moderne samenleving de decoratieve kunst eigenlijk helemaal verdwenen is.

In de stad eten we ergens een broodje en gaan daarna Temple Bar verkennen. Een toeristische straat vol kroegen, overdag gebeurd er niet veel, dus we zijn er snel weer weg. We doen een tweede poging om de oude bibliotheek op het terrein van Trinity College te bezoeken. Nu is de rij helemaal weg. De kalligrafie van de Book of Kells is prachtig om te zien. Ook de oude bibliotheek met meer dan 20.000 boeken is erg mooi. Eind van de middag gaan we weer met de trein naar Howth om daar even bij te komen van de stadse drukte.

Na Howth varen we door naar Ardglass. We zeilen met 6-7 beaufort op de genua in volle vaart over de Ierse zee. Het is erg rustig, we zien twee vrachtschepen, maar geen enkele zeilboot. In Ardglass blijven we een dagje liggen, omdat er erg veel wind is voorspeld. Ook de vissersboten blijven binnen. We maken kennis met onze Engelse buren, Linda en Brian en onder het genot van een glaasje wijn geven ze ons allerlei tips voor leuke ankerplekjes, haventjes en pubs in Schotland. En ze leren ons een beetje Gaelich Schots: wee drum = een beetje whisky; maar je krijgt dan een glas vol. Slainte Mhath = proost.

Na Ardglass zeilen we wederom met ruime wind en alleen op de genua naar Bangor, een plaats onder Belfast. Ook dit is weer een tussenstop want we hebben besloten dat we zoveel mogelijk tijd in Schotland willen doorbrengen en slaan Belfast deze keer over.

We hebben erg genoten van de gastvrijheid van de Ieren. We begonnen met een hittegolf en nu is het een stuk frisser met 17 graden. Maar de zon schijnt regelmatig en hoewel we veel wind hebben gehad in de Ierse zee, viel de regen vooral als we in bed lagen.

Morgen de laatste etappe naar Schotland. We gaan naar het eiland Islay waar acht whisky distilleerderijen zijn. Of we ze allemaal gaan bezoeken, lezen jullie de volgende keer.

"Ozzie ozzie ozzie" "oi oi oi"

Deze yell heeft veelvuldig geklonken op de Katherine, waarop we afgelopen week hebben meegevaren tijdens de X-yachts Gold Cup in Kopenhagen. We hebben fantastische dagen gehad in Kopenhagen! Met een 17-koppige bemanning (half Australisch, half Nederlands en een fleugje Deens) hebben we drie dagen lang als een wereldteam 8 wedstrijden gevaren.

De Katherine is een X-65 en zo’n 20 meter lang. De Australische eigenaren, Andrew en Lee, cruisen met hun boot sinds april 2012 en waren nu dus in Kopenhagen om samen met zo’n 100 andere X-yachts mee te doen met de X-yachts Gold Cup. Het was geweldig mooi weer met wind variërend van vrijwel geen tot kracht 5. De tweede dag stond er flink wat wind en werd er scherp gevaren. Regelmatig riep Lee met knikkende knieën: “my home, my home”.

Op het voordek hebben Marcel en Bas, die we kennen uit Nederland, regelmatig capriolen moeten uithalen om de spinnaker of het Code zero zeil te hijsen dan wel te gijpen. Keimpe heeft zijn spierbundels ingezet bij het hijsen aan de mast en de laatste dag was hij ook medetrimmer van het grootzeil. De dames hingen in de railing om de boot rechter te houden. De laatste dag werd de girl power ingezet om de spinnaker binnen te halen en weer in de zak te stoppen.

Bij de lieren waren continu vier personen bezig om de zeilen zo optimaal mogelijk te trimmen. Pete heeft drie dagen lang de boot gestuurd, een geweldige job. Andrew was de schipper en we vinden het heel knap hoe hij binnen zo’n korte tijd een goed team heeft kunnen maken van 17 mensen die nog nooit met elkaar wedstrijd hebben gevaren. Er was ook nog een Deen mee, Thomas, voor de local knowledge over bijvoorbeeld stroming en hij was ook de tacticus aan boord. Tot slot stond Berend ook achterop de boot. Hij zorgde voor het timen bij de start, het doorgeven van de berichten aan het voordek en zweepte iedereen op om goed te presteren.

Het is ongelofelijk wat een krachten er spelen op een boot van 20 meter. Bij de lieren moet je enorm oppassen, want voor je het weet ben je een paar vingers kwijt. Je merkt ook nauwelijks dat je 8 knopen of meer vaart. Helaas vielen we niet in de prijzen. We moesten het opnemen tegen concurrenten die uitgerust waren als echte racers en idem dito crew, dit in tegenstelling tot de Katherine, die meer als cruiser is uitgerust en een deels ongeoefende gelegenheidscrew had. Na afloop van de races was er elke avond een buffet en behalve de laatste avond ging iedereen op tijd naar bed om de volgende ochtend om half 9 weer paraat te zijn. We vonden het een geweldige ervaring om mee te kunnen varen!

Zondag hebben we heerlijk uitgeslapen en hebben we ’s middags nog even Kopenhagen geproefd. ’s Avonds zijn we weer naar Dublin gevlogen en gistermiddag waren we moe maar heel voldaan weer bij de Gaia. Zij leek gelukkig helemaal niet zo klein na vier dagen varen op een 20 meter boot; haha. Het zal wel iets minder snel gaan, maar met een gunstig windje en stroom mee halen we de 8 knopen ook wel.

Binnenkort zetten we koers naar de Ierse Zee, waar we in ieder geval Dublin en Belfast willen aandoen voor we verder richting West-Schotland gaan.

PS Naast onze eigen foto's vind je hier nog meer foto's van de race. 

15 makrelen aan boord ….

Oei, wat ging afgelopen vrijdag die wekker vroeg af. We hebben hier weer te maken met een flink verschil tussen eb en vloed en de daarbij behorende stroming. We wilden graag een flink stuk stroom mee hebben richting Cork en dat betekende dat de wekker om 5 uur ’s morgens afging. Tegen half zes waren we los van de mooring en gingen we op weg naar Cork, zo’n 41 mijl verderop. Het is prachtig weer, maar geen wind. We hebben het hele stuk vlak onder de kust gemotord en genoten van de kustlijn.

Tegen half drie zijn we bij de ingang van Cork Harbour. We gaan niet naar Cork zelf, maar slaan linksaf de Owenboy river op. Meteen aan het begin ligt het plaatsje Crosshaven waar drie marina’s zijn. Beetje willekeurig kiezen we voor de middelste marina, Salve marine. Als we de kant oplopen om ons aan te melden, worden we gewenkt en we lopen naar de tafel waar vier mensen onder het genot van een drankje heerlijk aan het lunchen zijn met salades en worstjes op de barbecue. We worden verwelkomd door Wietze, de Nederlandse eigenaar van de marina. Bordjes worden voor onze neus neergezet en binnen 5 minuten smullen wij heerlijk mee. Dat is nog eens een welkom.

Afgelopen weekend hebben we de boot van binnen en buiten grondig schoongemaakt. Het is nog steeds prachtig weer, dus geen straf om met water te spelen :-). Gisteravond kwam de Quies nog even langszij om te borrelen. We hebben hun tijdens het SSB netje op weg naar Ierland een paar keer gesproken en nu zagen we elkaar dus voor het eerst in levende lijve.

En waarom heet dit stukje nou 15 makrelen aan boord …. ? Na de borrel komt er een Ier langs met een grote doorzichtige zak gevuld met prachtige makrelen. Ank zegt bewonderend: “good catch!”. Big smile op het gezicht van de visser. Hij maakt de zak open en haalt er een kleiner zakje uit met 15 schoongemaakte makreeltjes. Of we die willen hebben? Nou graag. Maar ja, 15 makrelen is wel erg veel voor ons, dus we hebben de buit gedeeld met de Quies en de Deense boot Dana. Gisteravond heerlijke verse makreel uit de oven gegeten, mjammie.

Morgen vertrekken we per vliegtuig naar Kopenhagen om deel te nemen aan de X-yachts Gold Cup 2013. Op uitnodiging van Berend en Kirsten kunnen we meezeilen op een X-65 van Australische vrienden van hun. Wauw! Daar zien we ook Marcel, Elly, Bas en Chris, die uit Nederland komen. Gezellig! Maandag zijn we hier weer terug en dan zetten we koers naar de Ierse Zee en Schotland.

Oversteek Azoren - Ierland: aankomst

Een paar mijl van Castletownshend werden we verwelkomd door een walvis. Ank zag voor de boot een grote waterplons en het bleek een walvis van wel 10 meter te zijn de recht omhoog helemaal het water uitkwam. Niet een keer, de walvis bleef maar uit het water springen. Met open mond stonden we te toe te kijken. We hebben de boot stilgelegd en hij kwam dichterbij. Uiteindelijk zwom hij op 50 meter afstand langszij. Wat een welkom! Helaas is het ons niet gelukt om de sprongen uit het water op de foto vast te leggen.

Met een brede glimlach op ons gezicht voeren we vervolgens de baai in waar Castletownshend ligt. Bij de ingang hebben we het anker weer op de boeg geplaatst. Dat was nog wel even werk omdat we het gat waar de ankerketting in het vooronder valt, hadden afgesloten met een houten stop om zo te voorkomen dat er water in de voorpunt zou komen. Nou die stop wilde er dus niet meer uit. Met wat breekwerk konden we de ketting weer aan dek halen. De klus geklaard keek Ank door de verrekijker richting dorpje en zag dat alle boten aan een mooring lagen ... Dus wij ook een mooring opgepikt en om 7 uur 's avonds plopte de fles om de mijlpaal van het einde van de oversteek te vieren. Het uitzicht wat we daarbij hadden was zo mooi dat we besloten om hier nog een dag te blijven om vrijdag naar Cork te varen. We lagen vroeg in bed, sliepen binnen een halve seconde en hebben heerlijk uitgeslapen. Vanmiddag de dinghie opgeblazen en de omgeving verkend, erg mooi hier. Het weer zit ook mee, het is hier volop zomer. Na negen dagen op zee is het weer heerlijk om de stilte, de rust en de kwetterende vogelgeluiden te ervaren. Enne die eerste Guinness na onze wandeling smaakte heerlijk :-)

oversteek Azoren - Ierland: dag 9 - woensdag 10 juli

Afgelopen nacht was het druk om ons heen met vissersboten, maar ach daar blijf je wakker van. Om half tien vanochtend hadden we land in zicht en vanmiddag om half twee voeren we langs Fastnet rock. Het is prachtig weer, alleen hebben we wind tegen dus we zijn aan het motoren. We varen vlak onder de kust en we genieten van de prachtige uitzichten. We hebben een nieuw plan. We vinden het toch geen fijn idee om vannacht in het donker Cork aan te varen, dus we gaan een tussenstop maken bij Castletownshend waar we gaan ankeren om morgenochtend dan verder te gaan naar Cork.

De statistieken voor 10 juli 2013:

Positie om 1630 UTC: 51 27.6 N bij 9 18.8 W
Wind (true): noordoost 10
Snelheid: 6.1 knopen (stroom mee :0)
Koers: 66 graden
Dagafstand: 1113 nm (1200 UTC)
Nog 70 mijl te gaan (1200 UTC)

oversteek Azoren - Ierland: dag 8 - dinsdag 9 juli

We komen in de buurt van land: geen stormvogels om ons heen, maar twee vliegen in de kuip en een bij op Keimpe's hand. Het was een rustige nacht waarbij we aardig in noordelijke richting hebben gezeild, want de voorspelde zuidoostelijke wind bleef uit. Vanochtend zijn we overstag gegaan, meer richting Cork. De wind is helemaal ingezakt en we motorzeilen nu naar Fastnet rock en daar gaan we de hoek om richting Cork. We gaan zo de dieseltanks bijvullen vanuit de jerrycans, want we denken dat het voorlopig wel motoren blijft. Daarna happy hour met zelfgemaakte tapenade. Life is good ...

De statistieken voor 9 juli 2013:

Positie om 1630 UTC: 51 09.8 N bij 12 16.4 W
Wind (true): noordoost weinig
Snelheid: 4.8 knopen (stroom tegen ?!)
Koers: 88 graden
Dagafstand: 127 nm (1200 UTC)
Nog 188 mijl te gaan (1200 UTC)

oversteek Azoren - Ierland: dag 7 - maandag 8 juli

Sinds gisteren is de kleur van de zee veranderd. Was het eerst blauw tot paarsblauw, nu is het groen/grijsgroen. Dus geen tropisch gevoel meer als je om je heen kijkt. Afgelopen nacht was het rustig qua wind en golven. Vanochtend kwam er weer meer wind en het hakken door de golven is even voorbij. Dus vanmiddag weer verse groenten door de pasta, ipv pesto uit een potje :-). Vannacht kwamen we nog een sleepboot tegen die een kabel van 10 km achter zich aantrok. Op de navtex lazen we dat het gaat om een schip dat bezig is met seismologisch onderzoek. Gelukkig konden we net voorlangs zeilen. Hoewel er geen maan is, is er genoeg licht rondom de boot. Het schuim op de golven licht helemaal op door algen. We trekken een lichtspoor door het water en als er een golf over de boot komt, dan is de boot ook even verlicht. Spectaculair om te zien. Verder is alles lekker zout en helaas ook alle t-shirts van Keimpe. Het luik op het voordek lekt en het water is richting de kast gelopen waar Keimpe's  kleren liggen. Zoals het er nu naar uitziet verwachten we donderdag in Cork aan te komen.

De statistieken voor 8 juli 2013:

Positie om 1630 UTC: 49 57.4 N bij 14 21.5 W
Wind (true): oost 10-15 knopen
Snelheid: 6.3 knopen
Koers: 24 graden
Dagafstand: 135 nm (1200 UTC)
Nog 276 mijl te gaan (1200 UTC)

oversteek Azoren - Ierland: dag 6 - zondag 7 juli

Het halverwege feestje hebben we uitgesteld tot onze aankomst in Cork. Na het versturen van de mail gisteren trok de wind verder aan en werden de golven hoger. Dus tweede rif erin en de genua een stuk ingerold. In het begin van de avond ging het AIS alarm na dagen stilte weer eens af. Er zat een vissersboot twee mijl voor ons die waarschijnlijk pas zijn AIS heeft aangezet toen hij ons zag. Hij was niet de enige, binnen een half uur zaten we midden in een vloot vissende Portugese vissersschepen. We hebben niet hoeven uitwijken en gewoon onze koers kunnen houden. Om 2300 klonk er een klap. Ank lag in bed en Keimpe had wacht. Na inspectie met de zaklamp bleek de reeflijn van de genua gebroken te zijn. Met deze lijn kun je de genua in en uitrollen. Doordat de lijn was gebroken was de genua helemaal uitgerold wat de klap had veroorzaakt. We hebben uiteindelijk de reeflijn vrij snel kunnen vervangen. Keimpe is naar het voordek gegaan en heeft aardig wat water over zich heen gekregen, maar alles ging helemaal goed. Vanochtend trok de grijze bewolking weg en we hebben tot nu toe een zonnige dag. De steile golven maakt het leven aan boord wel wat lastiger, dus geen driegangenmenu maar pasta pesto. Ook erg lekker.

De statistieken voor 7 juli 2013:

Positie om 1630 UTC: 48 00.7 N bij 15 57.3 W
Luchtdruk: 1027.0
Wind (true): Oost 15-20 knopen
Snelheid: 6.6 knopen
Koers: 33 graden
Dagafstand: 147 nm (1200 UTC)
Nog 400 mijl te gaan (1200 UTC)

oversteek Azoren - Ierland: Dag 5 - zaterdag 6 juli

Het is koud en grijs. We zeilen aan de wind en onze snelheid is rond de zes knopen. Dat aan de wind zeilen zullen we de komende dagen wel houden, maar hopelijk krijgen we het zonnetje weer terug. Vanochtend om 9 uur waren we halverwege en dat gaan we straks bij happy hour vieren! Het comfort aan boord is met deze nieuwe koers een stuk minder. We gaan lekker schuin en je moet je goed vasthouden om niet om te vallen. Maar goed als we voorlopig deze snelheid en koers kunnen houden, hoor je ons niet klagen.

De statistieken voor 6 juli 2013:

Positie om 1630 UTC: 46 01.6 N bij 18 10.7 W
Wind (true): Oost 12-14 knopen
Snelheid: 6.0 knopen
Koers: 46 graden
Dagafstand: 110 nm (1200 UTC)
Nog 545 mijl te gaan (1200 UTC)

Oversteek Azoren - Ierland: dag 4 - vrijdag 5 juli

Vanochtend konden we om 9 uur de zeilen hijsen. De wind was gedraaid naar het zuiden en net genoeg om 5 knopen te varen. Het was koud en Keimpe heeft vanochtend zelfs nog zijn muts opgehad. Helaas hebben we vanmiddag de zeilen weer moeten laten zakken en de motor staat weer te brommen. De zomer is ook weer terug en het is heerlijk warm. We hebben weer een walvis in de buurt gehad. Erg indrukwekkend om te zien. Verder gaat alles zijn gangetje. We hopen dat we vanaf morgen weer kunnen zeilen. Het wordt wel aan de wind zeilen, want de wind draait naar het oosten en in de loop van de volgende week zelfs naar het noordoosten en daar willen we naartoe.

De statistieken voor 5 juli 2013:

Positie om 1630 UTC: 44 34.0 N bij 20 03.8 W
Wind (true): noppes
Snelheid: 5.0 knopen
Koers: 78 graden
Dagafstand: 124 nm (1200 UTC)
Nog 657 mijl te gaan (1200 UTC)

oversteek Azoren-Ierland: dag 3-donderdag 4 juli

Sinds vannacht 5 uur staat de motor weer aan. Er is geen spatje wind. Het is een grijze dag, hoewel het niet koud is. Keimpe houdt het vol in zijn korte broek. We lezen veel en lossen raadsels op die we krijgen opgestuurd van de Waltzing Mathilda. Zij lossen onze raadsels op en zo vermaak je elkaar een beetje. De eerste dag hebben we nog een stuk of vijf vrachtschepen gezien, maar daarna niets meer. Ook is het rustig met zeeleven. Af en toe een paar dolfijnen. Een spuitende walvis in de verte, een schildpad die voorbij drijft en dat was het wel. Er drijven wel veel plastic flessen voorbij.

 

De statistieken voor 4 juli 2013:

Positie om 1630 UTC: 43 23.0 N bij 22 11.4 W
Wind (true): noppes
Snelheid: 5.5 knopen op de motor
Koers: 43 graden
Dagafstand: 132 nm (1200 UTC)
Nog 777 mijl te gaan (1200 UTC)

oversteek Azoren - Ierland: dag 2 - woensdag 3 juli

Sinds gisteravond is de motor uit. Na een rustige nacht met een snelheid variërend van 4 tot 5.5 knopen. Trok de wind vanochtend meer aan. Vanmiddag werd de deining ook hoger en ging het nog meer waaien. We varen nu met volle genua en dubbel gereefd grootzeil. We varen nu een stuk rustiger en halen nog steeds een snelheid tussen de 6.5 en 7 knopen. Het is weer een zonnige dag en korte broeken weer.

De statistieken voor 3 juli 2013:

Positie om 1630 UTC: 41 48.7 N bij 24 06.4 W
Wind (true): WZW 16-20 knopen
Snelheid: 6.8 knopen
Koers: 19 graden
Dagafstand: 125 nm (1200 UTC)
Nog 909 mijl te gaan (1200 UTC)

oversteek Azoren - Ierland: Dag 1 - dinsdag 2 juli

Gistermiddag om half vier zijn we vertrokken uit de haven van Angra do Heroismo uitgezwaaid door de bemanningen van de Maru, Indira en Sparkling too. We hebben eerst gemotord tot de punt van het eiland en daar hebben we de zeilen gehesen. Er is weinig wind en de meeste tijd zijn we aan het motorzeilen. Het weer is prachtig. Een lekker temperatuurtje en zon. We hebben via de SSB weer contact gehad met andere boten die onderweg zijn naar de UK, maar de ontvangst is erg slecht. We hadden nog gamba's in de koelkast en vanmiddag heeft Keimpe een heerlijke paella gemaakt. Het is weer even wennen aan de korte nachtrust, vooral omdat we afgelopen weken regelmatig lang hebben uitgeslapen.

De statistieken voor 2 juli 2013:
Positie om 1730 UTC: 39 48.8 N bij 25 11.4 W
Luchtdruk: 1025.3
Wind (true): W 5 knopen
Snelheid: 5.1 knopen
Koers: 29 graden
Dagafstand in 20,5 uur: 97 nm (1200 UTC) Nog 1039 mijl te gaan (1200 UTC)

Feest op Terceira

Afgelopen nacht zijn we voor het eerst weer in slaap gevallen zonder de live muziek die afgelopen week vanaf een uur of 11 ’s avonds door de marina schalde. Sommige bands klonken leuk, maar er waren er ook een aantal die een enorme herrie produceerde.

Sinds onze komst in Angra do Heroismo hebben we ons in het feestgedruis van het jaarlijkse festas Sanjoaninas gestort. Van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht waren er in de hele stad activiteiten.

Bijna elke avond was er wel een parade door de stad en soms waren de straten daarvoor bekleed met een rode loper. We hebben verschillende parades gezien. Er was een parade met praalwagens, een parade met volksdansende groepen, een parade waar het leven op het eiland in vroegere tijden werd uitgebeeld en als laatste een parade waar alles wat met stieren te maken had voorbij kwam. Het was een soort defilé, waarbij luid geklapt werd voor de veehouders, de directeur van de stierenarena, de stierenvechters, de veearts en tot slot drie ruiters in prachtige kledij.

Ook het stierenrennen vormde een onderdeel van het feest. We hebben zes stieren los door de straten zien rennen. Zijstraten waren afgezet met trucks en de inwoners hadden hun ramen beschermd met karton (jawel) en pallets. Meutes van dappere mannen renden dan voor de stieren uit. Sommigen daagden de stieren uit met doeken, paraplu’s en andere middelen, waarop de stieren soms in de aanval gingen. Voor stier en uitdagers liep het meestal goed af. Ook in de haven was er stierenrennen. Dit keer werden er 4 stieren, één per keer, losgelaten. Deze stier zat dan aan een touw waar minstens 5 mannen aanhingen om zonodig het dier tegen te houden. De stier werd uitgedaagd door een aantal jongens met rode paraplu en zwarte doeken. Zoals je op de foto kunt zien, kwam de stier erg dicht bij het publiek. Soms sprongen mensen zelfs in het water.

Vanaf het eind van de middag gingen er overal in de stad eettentjes open. Op binnenplaatsjes, in gangen van een huis, in lege winkels: overal zag je gelegenheidsrestaurantjes. Vaak een familie of een groep vrienden die wat extra’s wilde verdienen. Leuk om te zien.

De laatste avond zijn we naar een Fado-optreden geweest. In een tent met lange tafels gevuld met kannen bier en sangria heerste een vrolijke stemming. Er waren drie gitaristen en twee zangeressen, maar regelmatig werd er ook een zanger of zangeres uit het publiek gehaald om een of twee fado’s te zingen. Daarbij was ook een jonge meisje, die met haar fado’s ons weer kippenvel bezorgde. Op zijn laatst leek het meer op een operette dan op fado en zong de hele tent mee.

Maar we hebben niet alleen feest gevierd. We zijn ook nog een dag met de Waltzing Mathilda op stap geweest. We hebben een prachtige wandeling van 2,5 uur gemaakt op het midden van het eiland in een vulkanische, zeer gevarieerde natuur. Daarna waren we aardig hongerig en hebben we in Biscoitos aan de noordkust geluncht. ’s Middags hebben we Algar do Carvao bezocht, een grot in een dode vulkaan met een meer van regenwater onderin. Deze grot is ontstaan door opstuwend magma, dat later weer weggezakt is. Uniek in deze grot waren de druipstenen van silica. Na een bliksembezoek aan het plaatsje Praia da Vitoria, besloten we om weer naar Angra te rijden om daar bij een van de restaurantjes wat te eten en te drinken.

We hebben verschillende Nederlandse boten uitgezwaaid die afgelopen week naar de UK zijn vertrokken. We dachten eerst dat we maar aan het havenpersoneel moesten vragen om ons uit te zwaaien, maar gisteren kwamen onverwachts de Sparkling Too met Rene en de Indira met Freek en Willeke aan. Gezellig geborreld en gegeten en zij zullen ons vast wel uitzwaaien. Vanmiddag gaan we namelijk weer op pad. We gaan naar Cork in zuid Ierland. De boot is gevuld met vers eten, water en diesel, dus we kunnen er weer tegenaan.

Azoren: de eilanden Faial en Sao Jorge

We zijn alweer bijna twee weken op de Azoren en we genieten er volop van. De eerste week zijn we in Horta op het eiland Faial gebleven. Allerlei nieuwe mensen ontmoet en gezellig geborreld met andere boten met als record de verjaardag van Mathieu waarbij 26 mensen aan boord waren van de Waltzing Mathilda. Om nou niet de indruk te wekken dat we alleen hebben geborreld ;-), we hebben ook nog andere dingen gedaan en beleefd op Faial.
   
Als eerste natuurlijk onze muurschildering die we in 2009 hadden gemaakt. Die zag er nog zo goed uit dat we alleen de tekening hebben hoeven aanvullen met het jaartal 2013.

Verder hebben we een dag een auto gehuurd om het eiland Faial te bekijken. We kregen al bericht dat in Nederland alles veel later in bloei komt; dat lijkt hier ook het geval. De Azoren zijn bekend om de vele hortensia’s, maar veel struiken staan nog niet in bloei. We hebben gewandeld over de rand van de hoogste krater (caldeira) in Faial met fantastisch uitzicht over Faial en de naburige eilanden Pico en Sao Jorge. Na ons bezoek aan de krater gaan we richting Capelinhos, aan de westkant van Faial. In 1957/1958 zijn hier bijna een jaar lang vulkaanuitbarstingen geweest. Dit gebied is een soort maanlandschap van donkergrijs en bruin stof op kale heuvels. Er staat een oude vuurtoren, die deels onder het vulkaanas bedolven is geweest en waarbij onder de grond een prachtig museum is gebouwd. Na een bezoek aan het museum rijden we langs de noordkust terug naar Horta. Onderweg stoppen we nog bij een natuurlijk zwembad in zee. Nou we zijn nog steeds aan het wennen aan de temperatuur hier, dus zwemmen hebben we maar niet gedaan.

Voor een biertje en wat eten gaan we naar Peter Sport Cafe, het bij zeilers beroemde café in Horta. We gaan ook nog een keer uit eten met Idris en Harald van de Dixbay bij het restaurantje in de baai Porto Pim naast de marina. We bestellen twee cataplana’s. Een cataplana is een koperen pan gevuld met verschillende soorten vis, groente en aardappels in een heerlijke bouillon. De pan was gevuld met zeepaling, rog en rockfish. Wat hebben wij gesmuld!!

Onze volgende reisdoel is het eiland Terceira waar het in de hoofdstad van 21 juni tot 30 juni feest is met optochten, muziek, stierenrennen en nog veel meer. Daar willen we wel wat van meemaken. Op weg naar Terceira maken we een tussenstop op het eiland Sao Jorge. Bij het stadje Vila des Velas is een kleine marina waar we enthousiast welkom worden geheten door de havenmeester. We maken een wandeling door het rustige stadje. Na zonsondergang horen we minstens twee uur lang een oorverdovend ‘concert’ van Kuhls pijlstormvogels, die zich opmaken voor de nacht op de kliffen rondom de marina. Daarbij cirkelen ze rond boven de boten  onder luid gekrijs van “auauauau” dat weerkaatst tegen de kliffen. Ondanks dit late concert slapen we heerlijk.

De volgende dag vertrekken we vroeg richting Terceira, een tocht van zo’n 50 mijl. We zeilen langs de zuidkust met groene, glooiende weilanden omzoomd met bomen en met dorpjes van witte huizen ertussen. Evenals de andere Azoren is Sao Jorge een geweldig mooi en groen eiland. Aan de oost- en noordkust rijzen steile kliffen op uit de zee met hier en daar stroompjes die zich naar beneden storten. Onderweg worden we verrast door bezoek van dolfijnen en een walvis. De laatste kruist voorlangs op zo’n 20 meter, verdwijnt dan om even later op 5 meter langs ons te zwemmen. Het is erg indrukwekkend om een dier van wel 10 meter zo dicht langs te zien glijden.

Als we in het mooi gelegen Angra do Heroismo, de hoofdstad van Terceira, in de  marina komen is het druk met zeiljachten voor een regatta. Maar er is nog plek voor ons en de vele met vlaggen versierde jachten maken duidelijk dat het hier feest is. Over hoe dat hier gevierd wordt en hoe Terceira ons bevalt, wijden we uit in ons volgende blog.

Foto's oversteek Azoren

We zijn inmiddels alweer vier dagen in Horta. De dagen vliegen om. Ons tempo is laag en de vermoeidheid van de trip is nog niet helemaal weg. Het is erg gezellig in de haven. Je kunt goed merken dat iedereen blij is om weer vaste grond onder de voeten te hebben. We vinden het wel koud hier, vooral nu sinds een dag of twee het behoorlijk grijs is en het af en toe miezert.

We hebben een aantal foto's van de oversteek op Picasa gezet. Klik hier om ze te bekijken.
 

Oversteek Azoren: dag 14 - 12 juni 2013 AANKOMST HORTA !!!

Gistermiddag om 1800 uur Azoren tijd zetten we onze eerste stappen op de kade van Horta. Een heerlijk gevoel na 14 dagen en 3 uur op zee te zijn geweest. De laatste dag hebben we in het begin nog kunnen zeilen, maar in de loop van de avond wer de wind steeds minder. De deining zorgde ervoor dat de zeilen flink gingen klapperen. Dus zeilen naar beneden en de motor gestart.

We hebben onze aankomst gevierd samen met de bemanningen van de Mauyva, DixBay, Jan van Gent en de Waltzing Mathilda. De cava en daarna de witte wijn smaakte goed :-). Na de aankomstborrel zijn we met de Mauyva en DixBay gaan eten in Peter Sport cafe. We hebben heerlijk geslapen en rommelen nu wat aan. Binnenkort zullen we wat foto's van de oversteek op het blog zetten.

De statistieken van de oversteek Bermuda - Azoren:

Afstand rechtstreeks: 1790nm
Afstand gevaren: 1880nm

Gemiddelde snelheid over de grond: 5,56 nm

Gevaren tijdsduur: 338 uur

Gespotte schepen: 13 vrachtschepen en zeilboten

Drinkwater verbruikt: ongeveer 210 liter (ca. 15 liter per dag)

Aantal motoruren: 92
Diesel verbruikt: 135 liter (1,47 liter per uur)

Oversteek Azoren: dag 13 - dinsdag 11 juni 2013

We hebben maandagnacht veel wind gehad van de uitloper van de tropische storm Andrea. Het waaide tussen de 25 en 30 knopen (6/7 bft). Door de snelheid telkens op 6,5 knoop te houden kon onze stuurautomaat ons prima door de golven heen sturen die van achteren kwamen. Vroeg in de morgen kwam het al verwachte koufront over. De deining kwam nu van twee kanten en de wind trok regelmatig aan naar ongeveer 33 knopen. Nou dat vond de stuurautomaat iets teveel en hij hield ermee op. Er zat niets anders op dan op de hand verder te sturen. Om en om sturen we een uur. In de loop van de morgen wordt de wind minder, maar de deining nog niet. Dat is pas rond een uur of twee 's middags. Keimpe gaat op onderzoek uit wat er met de stuurautomaat aan de hand is. Het blijkt dat de stang van de stuurautomaat van het kogelgewricht op de roeras los is. De stang er opnieuw opgedraaid en hij doet het weer, pffff. Het was een vermoeiende nacht met niet al teveel slaap. Dat gaan we op Horta wel inhalen.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 38 10.6 N bij 31 12.0 W
Wind (true): W 20 knopen
Snelheid: 5.6 knopen
Koers: 64 graden
Dagafstand: 151 mijl
Nog 123 mijl te gaan

Oversteek Azoren: Dag 12 - maandag 10 juni 2013

Afgelopen nacht hebben we een rustige nacht gehad. Er staat al een flinke deining. We hebben drie uur moeten motoren: teveel deining en te weinig wind. Het is bij ons nu maandagmiddag tegen 1800 lokale tijd en de golven hebben zich nog meer opgebouwd. De wind is rond de 22 - 25 knopen. We zeilen voor de wind met een gereefde genua. De zon is weer teruggekomen, maar het is wel een stuk frisser. Zowel Gaia als de bemanning houdt zich prima. Happy hour ging gewoon door met chips en grapefruitsap. Vannacht blijft het zo waaien, maar met een flink gereefde genua moet dat geen probleem zijn. Morgen wordt de wind weer minder. Gistermiddag heel veel dolfijnen rond de boot gehad, een geweldig gezicht. Vandaag is het erg rustig: geen zeedieren en geen andere boten tot nu toe. Sinds gisteravond varen we weer in noordelijke richting (ONO). We zwalken wat af op die oceaan. Een half uurtje geleden hebben we de genua weer aan bakboord gezet en nu varen we zelfs een redelijk rechte koers naar Horta.


De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 37 39.5 N bij 34 17.8 W
Wind (true): W 16-17 knopen
Snelheid: 6.7 knopen
Koers: 64 graden
Dagafstand: 129 mijl
Nog 275 mijl te gaan

Oversteek Azoren: Dag 11 - zondag 9 juni 2013

Het is grijs buiten en dat is wel heel lang geleden dat we dat hebben meegemaakt. Dus geen korte broek meer aan vandaag, maar zeilpak. Het gaat de komende twee dagen stevig waaien. Gisteren zijn we van onze koerslijn naar de Azoren afgeweken om meer naar het zuiden te varen. Ten noorden van ons komt een laag over met heel veel wind. We zeilen nu alleen op de genua rond de 70 graden noord. Er zijn nog drie andere Nederlandse jachten in de buurt die net als wij naar het zuiden zijn afgezakt. We hebben nu ook in de ochtend contact met elkaar via de SSB om het weer te bespreken. Sinds gisteravond varen we voor de tweede keer in de buurt van de Mauyva. Altijd gezellig een lichtje naast je in de nacht. Door de toegenomen wind zijn we ook flink aan het rollen. Eten koken is niet meer zo eenvoudig ondervond Keimpe toen het blik tomaten (gelukkig) in de gootsteen viel en 1 seconde later de bus parmezan in de rode prut rolde. De verse groente is zo'n beetje op, maar gelukkig hebben we nog heul veul blikvoer.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 37 09.7 N bij 36 54.4 W
Wind (true): W 15-20 knopen
Snelheid: 6.2 knopen
Koers: 82 graden
Dagafstand: 135 mijl
Nog 402 mijl te gaan

Oversteek Azoren: Dag 10 - zaterdag 8 juni 2013

We houden de Bermuda tijd aan (UTC -3) en het is rond 20.30 donker en om 3.00 zie je het al licht worden aan de horizon en om 4.00 is het alweer licht. Korte nachten dus, maar niet erg want er is geen maan en dus heel donker. Op de Azoren is het drie uur later, dus we krijgen straks wellicht een jetlag. Onze inschatting is dat we woensdag in Horta aankomen. Vannacht was er weinig wind en hebben we gemotord. We kunnen op dat gebrom allebei erg goed slapen. Net als vroeguh eten we 's middags warm (nou ja, heel vaak salade deze etappe) en daarna kunnen we een paar uur relaxen voor de dagelijkse 'grote drukte' aanbreekt. Die begint om 17.00 met happy hour, terwijl we ondertussen weerkaarten binnen halen. Van 1800 tot 1830 hebben we via de SSB contact met andere schepen die ook onderweg zijn naar de Azoren. Daarna is het tijd om gribfiles en de mail van onze routeerder in NL, Marcel, op te halen. We bekijken het weer en bespreken de strategie voor de komende tijd. Als het nodig is wijzigen we de zeilvoering voor de nacht. Het is dan inmiddels 1900/19.30 en hoogste tijd om nog even te relaxen voor het slapen gaan.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 38 02.2 N bij 39 30.7 W
Wind (true): W 10 knopen
Snelheid: 6.2 knopen
Koers: 104 graden
Dagafstand: 116 mijl
Nog 512 mijl te gaan

Oversteek Azoren: Dag 9 - vrijdag 7 juli 2013

Het blijft maar tropisch warm. Flink zonnebrandcrème smeren en pet op. We zitten vlak bij de kern van een hoge druk gebied en hebben weinig wind. Als de voorspellingen uitkomen, gaat vanaf zondag de turbo aan en krijgen we meer wind. De zee is rustig, daarom hebben we vanmiddag een aantal jerrycans in de dieseltank geheveld. Na deze klus hebben we genoten van een biertje :-)

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 38 19.3 N bij 41 54.4 W
Wind (true): WSW 5 knopen
Snelheid: 4.4 knopen
Koers: 112 graden
Dagafstand: 138 mijl
Nog 626 mijl te gaan

Oversteek Azoren: Dag 8 - donderdag 6 juni 2013

Gistermiddag hebben we met een glaasje witte wijn gevierd dat we een nieuw dagrecord hebben en dat we halverwege de Azoren zijn. Mmmmmmm dat was lekker. Vanmorgen onze halverwege douche genomen. Dat is ook heel lekker :-). En vanmiddag eigenlijk weer een feestje. We hebben ons dagrecord met 1 mijl verbroken :-). De stroming is nu even weg dus of we deze dagafstanden blijven volhouden is maar de vraag. Het is weer heerlijk weer. Zonnig met hier en daar wat hoge bewolking. We slapen heerlijk, maar het is wel steeds moeilijker om wakker te worden na drie uurtjes slapen.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 38 27.0 N bij 44 49.8 W
Wind (true): SW 10 - 12 knopen
Snelheid: 7.0 knopen
Koers: 90 graden
Dagafstand: 176 mijl
Nog 763 mijl te gaan

Oversteek Azoren: Dag 7 - woensdag 5 juni 2013

We gaan als een tierelier. We hebben een nieuw dagrecord met de Gaia: 175 mijl. We hebben zeker 12 uur flinke stroom mee gehad waardoor we regelmatig boven de 8,5 knoop voeren. De zee is ruiger geworden en de wind is aangetrokken. De zon schijnt nog steeds, maar voor het eerst ook overdag een trui aan. Als we zo doorgaan zijn we eind van de middag halfweg!

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 38 34.1 N bij 48 34.1 W
Luchtdruk: 1022.0
Wind (true): SW 15 - 18 knopen
Snelheid: 7.0 knopen
Koers: 74 graden
Dagafstand: 175 mijl
Nog 938 mijl te gaan

Oversteek Azoren: Dag 6 - dinsdag 4 juni 2013

Het was dierendag rondom de boot gisteren: we hebben een grote schild gezien, een walvis sloeg met zijn staart op het water en blies daarna wolken met water en eind van de middag hadden we een stuk of 15 dolfijnen voor de boeg. Er staat nog steeds weinig wind, maar de wind is vannacht wel gedraaid naar het Zuid Westen, dus we kunnen weer meer koers zetten richting Azoren. Het is nog steeds bloedmooi weer. Alles gaat prima aan boord!

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 38 42.1 N bij 52 15.2 W
Luchtdruk: 1023.8
Wind (true): SW 5 - 8 knopen
Snelheid: 6.6 knopen
Koers: 74 graden
Dagafstand: 110 mijl
Nog 1109 mijl te gaan

Oversteer Azoren: Dag 5 - maandag 3 juni 2013

De zon is weer volop terug. De wind laat het helaas wat afweten. Na dik 15 uur motoren hebben we vanochtend de zeilen weer gehesen en nu kabbelen we met vier knopen door het water. Het is hier best druk. Gisteren twee vrachtschepen en vannacht een lichtje gezien van waarschijnlijk een zeilboot. Loop je in ieder geval niet voor niks de wacht. We doen met de SSB mee met een Nederlands Maritiem netje. Elke middag om 1800 hebben boten met elkaar contact. In totaal zijn er iets van 15 jachten bij aangesloten. Er is elk dag een andere netcontroller die alle boten afgaat en vraagt naar hun positie en naar de situatie aan boord. Een stukje extra veiligheid maar ook leuk om elke dag de verhalen van iedereen te horen. Helaas lukt het ons sinds een paar dagen niet meer om te zenden, dus nu luisteren we alleen maar mee.

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 37 50.4 N bij 54 17.5 W
Wind (true): W 5 knopen
Snelheid: 3.8 knopen
Koers: 29 graden
Dagafstand: 100 mijl
Nog 1217 mijl te gaan

Oversteek Azoren: Dag 4 - zondag 2 juni 2013

Het lijkt wel of we weer in het kanaal varen. Sinds vijf uur vanochtend hebben we redelijk dikke mist. Gelukkig is het niet zo druk als in het kanaal. Hoewel om 10 uur een vrachtschip op 5 mijl achter ons langs ging. Hij liet zijn misthoorn een minuut of twee klinken. Er is erg weinig wind. We hebben geprobeerd te motoren, maar er was zoveel stroom tegen dat we maar 3,5 knoop vooruit gingen. We zeilen nu weer, maar wel behoorlijk richting het noorden. Het klotst behoorlijk en we sturen met de hand om zo het klappen van de zeilen wat te verminderen. Gelukkig schijnt de zon een beetje door de mist heen en is het nog steeds aangenaam warm.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 37 00.8 N bij 56 04.9 W
Wind (true): W 5-7 knopen
Snelheid: 4.6 knopen
Koers: 24 graden
Dagafstand: 122 mijl
Nog 1305 mijl te gaan

Oversteek Azoren: Dag 3 - zaterdag 1 juni 2013

Gisteren tegen 12 uur worden we ingelopen door een Nederlands jacht, de Mauyva (49 foot). We zijn net bezig de genua uit te bomen als we door ze worden opgeroepen. Na de wijziging van de onze zeilvoering blijven we op 1 mijl van elkaar doorzeilen. We hebben die middag nog een paar keer marifoon contact en maken foto's van elkaar. Geweldig zo midden op zee op te varen met een andere boot. In de loop van de nacht gaan we een andere koers varen en verliezen we de Mauyva uit het oog. Het was een roerige nacht met een klotszee en klapperende zeilen door de teruggenomen wind. Nu gelukkig weer zonnetje en meer wind.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 36 30.1 N bij 58 30.11 W
Wind (true): W 14-15 knopen
Snelheid: 6.1 knopen
Koers: 81 graden
Dagafstand: 142 mijl
Nog 1426 mijl te gaan

Oversteek Azoren: Dag 2 - vrijdag 31 mei 2013

Gisteravond tegen een uur of acht hield de wind ermee op en hebben we de motor aangezet. We hebben goed geslapen op het gebrom van de motor. Het is nog steeds strakblauw met een heerlijk zonnetje. De temperatuur binnen blijft hoog: 29 graden. Buiten is het frisser door de wind, maar overdag nog steeds korte broek en t-shirt. We zeilen nu met uitgeboomde genua en grootzeil. Als het goed is houden we deze wind nog het hele weekend. Alles gaat prima aan boord. Overdag lezen we veel en 's nachts luisteren we naar de marathon interviews van de VPRO.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 35 24.7 N bij 61 03.6 W
Wind (true): W 12-15 knopen
Snelheid: 7.5 knopen
Koers: 61 graden
Dagafstand: 134 mijl
Nog 1551 mijl te gaan

Oversteek Azoren: Dag 1 - donderdag 30 mei 2013

Gisteren, woensdag 29 mei, zijn we tegen 13.00 vertrokken vanaf Bermuda. De start was omstuimig met meer dan 20 knopen wind op de kop. Na een uurtje konden we de zeilen hijsen en voeren we aan de wind richting het noordoosten. Daar willen we de westenwinden oppikken. Vannacht de motor een paar uur aangehad, maar nu zeilen we weer heerlijk. De lucht is strakblauw en de zon schijnt heerlijk. Dit weer willen we wel houden de komende twee weken. Alles is prima aan boord.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1500 UTC: 33 59.7 N bij 63 06.8 W
Wind (true): SSE 10 knopen
Snelheid: 7.4 knopen
Koers: 55 graden
Dagafstand (23 uur): 124 mijl
Nog 1690 mijl te gaan

Sightseeing op Bermuda

Voor je het weet lig je zomaar een week op Bermuda. Daarom is het dan ook weer de hoogste tijd om te vertrekken. Morgen gaan we in de loop van de dag richting Azoren. Er wordt niet heel veel wind voorspelt, maar het heeft niet zoveel zin om nog langer te wachten.

We liggen in St. Georges een historische stad met prachtige huizen, een bijzondere kerk en meerdere wharfs met restaurants. Alles ziet er spik en span uit. Het is leuk om er rond te lopen. Een biertje kun je beter aan boord drinken gezien de prijzen hier. Met onze vrolijke Duitse buurman hebben we er een paar gedeeld...

We liggen op een toplokatie aan het stadsplein en genieten elke dag van het toneelstuk wat aan de kade wordt uitgevoerd. Het speelt zich af in de 17-e eeuw en een vrouw wordt gestraft omdat ze roddelt en met wel erg veel mannen slaapt. Als straf wordt ze een keer of zeven met een soort wipwap ondergedompeld in het water. Dit tot grote hilariteit van het publiek.

Op vrijdag 24 mei was het Bermuda Day. Dit is de eerste dag dat de bewoners het water weer opgaan en ook de dag dat de officials voor het eerst in het jaar hun Bermuda dragen. Deze vrije dag wordt gevierd met een parade in de hoofdstad Hamilton. We gaan met de bus naar Hamilton om de parade mee te maken. Als we aankomen zit iedereen al helemaal klaar langs de kant van de weg. Iedereen heeft een eigen stoel en eten meegenomen. De parade wordt geopend door miss Bermuda. Daarna volgen praalwagens versierd met bloemen en heel veel dansgroepen. Het hoogtepunt zijn de Gombey dansers. De Gombey is een traditie die via de Afrikaanse slaven naar de Carieb is gekomen. Oorspronkelijk werd er alleen met kerst en oud&nieuw gedanst, tegenwoordig bij meerdere belangrijke gebeurtenissen op Bermuda. De Gombey dansers komen pas echt in beweging als er muntjes worden gegooid. Dat gebeurde dus regelmatig tijdens de parade.

In de loop van de week wordt het steeds drukker met zeilboten. Iedereen komt aan, maar er vertrekken geen boten. Op de ankerplek liggen zeker 100 boten. Er zijn hier ook een stuk of 10 Nederlandse jachten. Zo ook de Indira waarmee we nog een borrelafspraak hadden.

Gisteren hebben we een uitstapje met de ferry gemaakt naar de Royal Naval Dockyard, een groot en oud marinecomplex dat een nieuwe bestemming heeft gekregen. Nu meren de cruiseschepen er af en zijn er winkels, restaurants, een klein dolfinarium en een museum. We zijn naar het museum geweest, dat eigenlijk een groot terrein is met veel oud ijzer (ankers en kanonnen) en een aantal gerestaureerde gebouwen, waarin tentoonstellingen zijn ondergebracht. Het was leuk, maar niet bijzonder. De Dockyard was, ondanks de mooie oude gebouwen (maken ze nu nog marineterreinen met klokkentorens?) voor ons gevoel een beetje te commercieel.

We hebben ons uitstekend vermaakt op Bermuda. Vriendelijke, relaxte mensen, mooi eiland en lekker weer. Maarrr, vanmiddag hebben we de laatste boodschappen voor vertrek gedaan. Nu nog even genieten van de zon en dan morgen de trossen los.

Aangekomen op Bermuda - dinsdag 21 mei 2013

Na zes dagen en negen uur varen en 890 mijl op de teller erbij lagen we dinsdagavond om 22.00 bij de Customs in Bermuda. We werden enthousiast ontvangen door andere boten die al enige uren hun aankomst aan het vieren waren. Na het inklaren zijn we aan de kade gaan liggen waar we uitzicht hebben op het dorpsplein.

We hebben heerlijk uitgeslapen en vanmiddag een eerste wandeling gemaakt door St. George's. Erg leuk, erg Engels. We zullen snel een uitgebreider bericht met foto's van Bermuda plaatsen.

Oversteek naar Bermuda Dag 6 - dinsdag 21 mei 2013

We zijn er bijna, we zijn er bijna ....

Nog 53 mijl motoren en dan zijn we bij Bermuda. Dat zal dan rond een uur of acht/negen vanavond zijn. De wind werd vannacht al steeds zwakker en is er rond zes uur vanochtend er helemaal mee opgehouden. Sindsdien staat de motor aan. Bermuda is een groot rif en je wordt via de radar scherp in de gaten gehouden door Bermuda radio zodra je binnen een cirkel van 50 mijl bent. Als je dichter bij het eiland komt, gaan ze je oproepen via de marifoon en krijg je instructies hoe naar binnen te varen. We gaan het zien. Net wat biertjes in de koelkast gestopt om straks de aankomst te vieren. Heerlijk om vannacht weer te kunnen doorslapen .....

Positie om 12.00 local time / 1600 UTC: 31 41.6 N bij 65 12.5 W

Luchtdruk: 1022.7
Wind: Zuid 1,5 knoop
Snelheid: 5.7 knopen
Koers: 37 graden
Dagafstand: 138 mijl
Nog 53 mijl te gaan

Oversteek naar Bermuda Dag 5 - maandag 20 mei 2013

De wind waait ons flink om de oren. Er trekt een front over sinds vanmorgen vroeg. Dik 20 knopen wind, veel golven over de boot en een golf helaas naar binnen via de kajuitingang. Positieve is wel dat de golf eindigde in de keuken en niet bij de kaartentafel met alle apparatuur :-). Verder alles goed aan boord.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1600 UTC: 29 47.7 N bij 66 40.3 W
Wind: ONO 22 knopen
Snelheid: 5.9 knopen
Koers: 16 graden
Dagafstand: 136 mijl
Nog 186 mijl te gaan

Oversteek naar Bermuda Dag 4 - zondag 19 mei 2013

De wind wordt steeds minder en blijft uit de NO hoek komen. We zitten nu een flink stuk ten westen van onze rechtstreeks koerslijn. Als we zo door blijven varen zijn we over een week in New York, ook leuk. Hopelijk kloppen de gribs en draait de wind morgen naar het oosten en daarna verder naar het zuidoosten. Alles gaat prima aan boord.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1600 UTC: 27 15.2 N bij 66 19.1 W
Wind: NO 7 knopen
Snelheid: 5.9 knopen
Koers: 328 graden
Dagafstand: 136 mijl
Nog 301 mijl te gaan

Oversteek naar Bermuda Dag 3 - Zaterdag 18 mei 2013

De derde nacht was prima. Prachtige sterrenhemel, lekker windje en vlakke zee. We zitten nog steeds in onze korte broek. 's Nachts nu wel de joggingbroeken aan. Over een uurtje zijn we halverwege, precies drie dagen over gedaan. Hopelijk gaat de tweede helft net zo voorspoedig.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1600 UTC: 25 17.7 N bij 65 58.8 W
Wind: NO 4 bft
Snelheid: 6.5 knopen
Koers: 351 graden
Dagafstand: 146 mijl
Nog 430 mijl te gaan

Oversteek naar Bermuda Dag 2 - vrijdag 17 mei 2013

Na een middagje dobberen en een nacht met stevige wind en hoge golven, hebben we nu weer rustig weer en kabbelen met 5 knopen richting Bermuda. Vannacht nauwelijks geslapen dus dat halen we nu in het zonnetje in.

De statistieken:

Positie om 12.00 local time / 1600 UTC: 22 51.6 N bij 66 06.1 W
Wind: Oost 3 bft
Snelheid: 5 knopen
Koers: 14 graden
Dagafstand (23 uur): 136 mijl
Nog 580 mijl te gaan

Oversteek naar Bermuda Dag 1 - donderdag 16 mei 2013

Gisteren zijn we om 1300 uur lokale tijd vertrokken uit Puerto Rico richting Bermuda, een tocht van 850 mijl. We zijn met een hele kalme zee en een lekker windje vertrokken. Inmiddels is de zee wat roeriger met golven van verschillende kanten. We alles nog kunnen zeilen en varen gemiddeld rond de 6/6,5 knoop. Door de rustige start zijn we allebei snel ingeslingerd. De temperaturen zijn nog steeds tropisch. Binnen is het 33 graden.

De statistieken

Positie om 12.00 local time / 1600 UTC: 20 36.4 N bij 65 47.9 W
Wind: ONO 4 bft
Snelheid: 6.3 knopen
Koers: 7 graden
Dagafstand (23 uur): 140 mijl
Nog 707 mijl te gaan

Genieten op Puerto Rico !

Na Vieques zeilen we naar marina Puerto del Rey. Vanaf deze marina willen Puerto Rico zelf verkennen. We huren een auto en gaan als eerste het eiland verkennen via de panoramische route. Deze route loopt van oost naar west Puerto Rico en gaat door regenwouden en over bergtoppen. Op het eerste stuk staan enorme bossen bamboe waarvan de stengels over de weg heen hangen. Later wordt het meer tropisch regenwoud. Alles is ongelofelijk groen en groeit en bloeit. De weg is niet altijd makkelijk te vinden en we staan ook een keer zonder waarschuwing voor een wegversperring: hier gaat de route even niet verder. Kan gebeuren. Omkeren maar en een alternatieve route zoeken.
.
Onderweg zijn enorm veel barretjes. Het is weekend als wij er zijn en de meeste barretjes zijn druk bezocht, met name door mannen. Eind van de middag gaan we op zoek naar een hotel en dat valt niet mee. Een ieder aan wie we het vragen moet ook heel hard nadenken en knikt vervolgens nee, geen idee. We willen liever niet in het donker rijden over de smalle bergweggetjes en gaan naar Ponce, de een na grootste stad van Puerto Rico. Daar vinden we een leuk hotel in het centrum van de stad aan het plein Plaza de Delicias. Het is er erg rustig voor de zaterdagavond en in eerste instantie kunnen we ook geen restaurant vinden in de omgeving. Gelukkig komen we in een heerlijk restaurant terecht waar we genieten van mahi mahi.

De volgende morgen zijn we weer vroeg op pad en bezoeken we het Museo del Arte. We zijn de eerste bezoekers! Niet dat het stil is want de suppoosten, die in ruime mate aanwezig zijn, hebben elkaar een hoop te vertellen. Het is een prachtig museum, zowel het gebouw en de inrichting als de tentoongestelde werken en de manier waarop wordt tentoongesteld.

Na het museum en een rondwandeling door de stad gaan we weer richting de panoramische route. Midden in het bos is een restaurant waar we heerlijk lunchen. Ank eet mofongo, een puertoricaans gerecht wat je vaak op de menukaart ziet staan. Het is een puree van bakbananen. Lekker maar ook erg machtig.

Na de lunch gaan we naar een recreatiegebied waar je verschillende wandelingen kunt maken. Bij  de parkeerplaats is een barretje waar ze kip en varken grillen. Het is er enorm druk met auto's, motoren en squads. Nadat we de auto hebben geparkeerd barst er een enorme tropische regenbui los. Niks wandelen, schuilen! Na een half uur wordt de regen wat minder. In een stoet auto's rijden we de route verder. Water gutst over het wegdek en het is voorzichtig rijden.

We stoppen nog een keer bij een uitzichtpunt en zo af en toe zie je onder het donkergrijze wolkendek de zuidkust van Puerto Rico in het zonnetje liggen. Het was ons in de marina al opgevallen, je hoort overal veel vogels. Nou in het regenwoud is er ook volop gekwetter. Bij het uitzichtpunt is het zelfs oorverdovend. We denken dan nog dat het alleen vogels zijn, maar later komen we erachter dat heel veel geluid wordt geproduceerd door een kikker: de coqui. Eigenlijk zegt ie de hele tijd zijn eigen naam: kokie, kokie, kokie.

Als we eenmaal weer op een snelweg zitten krijgen we te maken met snelheidspiraten. Links en rechts worden we ingehaald door hard scheurende auto's. Iets teveel biertjes in de bergen? Nee. Het blijkt om een straatrace te gaan, want een paar kilometer verderop staan dezelfde auto's met ronkende motoren achter elkaar op een vluchtstrook.

We willen ook nog het nationaal park El Yunque en de oude stad van San Juan bezoeken. Er is nauwelijks openbaar vervoer in Puerto Rico dus we huren opnieuw een auto. El Yunque valt tegen als je de prachtige bossen op de panoramische route hebt gezien. Het is er toeristisch en druk en de wandelwegen zijn voorzien van een betonnen laag.

In de loop van de middag gaan we richting Old San Juan. We hebben een hotel geboekt en na het inchecken gaan we naar een vegetarisch en visrestaurant dat we gevonden hebben via de website tripadvisor. Het is een bijzonder leuk restaurantje met een prachtige inrichting, lekkere kaart en we smullen heerlijk. Na het eten gaan we nog een biertje drinken in een klein barretje. Daar worden we aangesproken door een Amerikaan die drie maanden in de stad woont. Hij geeft ons een snelle tour langs de barretjes waar hij elke avond iets drinkt. We willen eigenlijk livemuziek zien. Het is inmiddels laagseizoen en er is maar een club die vanaf 11 uur live salsa muziek heeft. Het is nog vroeg in de avond dus we gaan eerst nog even naar onze hotelkamer. Tja en dan moet je niet op bed gaan liggen lezen haha. Tegen 12 uur werden we wakker en we zijn toen maar onder de lakens gekropen.

De volgende dag wandelen we door de oude stad. Wat een prachtige oud koloniale stad: rijkelijk gekleurde huizen, sfeervolle binnenplaatsen en hofjes, mooie pleinen, leuke kerkjes, indrukwekkende forten, en nog veel meer. Het is uitstekend onderhouden en de sfeer is erg prettig. Er zijn geen cruiseschepen vandaag, maar het is toch aardig druk met schoolkinderen. Het lijkt wel of het halve eiland op schoolreisje is naar Old San Juan. Leuk om te zien. Om een uur of drie rijden we weer terug naar de boot nog nagenietend van zo'n prachtige stad.

Tja en daarna zijn we in de marina Puerto del Rey bij Fajardo druk bezig geweest met de voorbereidingen voor de oversteek. We staan bijna in de startblokken en wachten op gunstiger weer om richting Bermuda te vertrekken.

Feest op Culebra en Vieques

Terwijl Nederland feest viert om de nieuwe koning zijn wij druk bezig met allerlei klussen aan boord. We zijn inmiddels in een marina op het hoofdeiland van Puerto Rico zelf, maar hebben nog een hoop leuke dingen meegemaakt voor we hier waren.

Nadat er weer wat leven in ons zat na de verkoudheid, hebben we nog een paar mooie wandelingen gemaakt op Culebra. Zo hebben we een stuk van de kustweg gelopen waar op het land prachtige villa’s staan en op het water kleine ‘woonboten’ drijven. We zien hier al een fenomeen, dat we later op Vieques en Puerto Rico nog veel zullen zien. Puerto Ricanen lijken maar geen afscheid te kunnen nemen van hun oude auto’s: bij veel huizen en langs de weg staan wrakken, soms geheel overwoekerd. Plastic- en aluminiumafval wordt apart ingezameld, maar autowrakken staan overal.
   
Na bijna twee weken Ensenada Honda in Culebra vinden we het de hoogste tijd om verder te gaan. We gaan naar Bahia de Tortuga op Culebrita, een klein onbewoond eiland ten oosten van Culebra. Bahia de Tortuga betekent baai van schildpadden en dat klopt, we zien ze regelmatig zwemmen en komen ze al snorkelend ook onderwater tegen. De baai is geweldig mooi en we delen die met een paar andere boten en een paar bezoekers. We wandelen naar een rotspartij waar je kunt baden in een natuurlijke jacuzzi en beklimmen de berg naar een ruïne van een vuurtoren uit 1882 (die nog steeds met behulp van zonnecellen een beetje licht maakt, maar voor wie?). We hadden hier best nog wel wat langer willen blijven liggen, maar de navtex voorspelt stevige wind en hoge swell en dat is in deze baai niet erg comfortabel en veilig.

Na twee nachtjes Culebrita gaan we weer terug naar Culebra. Daar gaan we achter het rif liggen aan  het begin van de baai Ensenada Honda. Hier ligt een woonboot en er zijn ook enkele ‘live-aboards’ op jachten. Ook in de andere baaien en in tenten op het strand wonen aangewaaide mensen van verschillende plekken op de wereld. We kunnen ons voorstellen dat mensen hier niet meer weg komen; het is hier prachtig, superrelaxed, basisvoorzieningen zijn er en natuurlijk het heerlijke Caribische klimaat.
   
Op deze ankerplak hebben we echter een klusje: na twee weken voor anker liggen in de Ensenada Honda zat er stinkende aanslag op de ankerketting; dus schrobben maar. Aan het eind van de middag gaat het flink waaien en we besluiten weer de Ensenada Honda in te gaan, omdat we daar beter beschut liggen. De Hollandse driekleur wappert er volop met vijf Nederlandse boten in de baai. Het is vrijdagavond en we gaan met vier Nederlandse boten een biertje drinken bij de Dinghy Dock. Daarna eten we er nog met een deel van de bemanning van de Islay. Ank is zondag jarig en we spreken met de Islay af om dit te vieren in de volgende baai op Culebra, Bahia Almodovar. Dit is een ruime baai met prachtig blauw water, zonder deining en vrijwel geen andere boten.

Zaterdagavond begint het feest al: Tim heeft een appeltaart gebakken en Noor heeft een prachtige kroon gemaakt. We eten heerlijke kip-pesto-pasta gemaakt door Tim. Het is erg gezellig en voor we het door hebben is het twee uur in de nacht. Marijn is nog wakker en brengt ons terug naar onze boot. Na heerlijk geslapen te hebben worden we opnieuw opgehaald voor koffie met appeltaart om Ank’s 50-ste verjaardag te vieren. Het lukt Ank om de ‘33’ kaarsjes in één keer uit te blazen. De mannen gaan surfen en ook Keimpe doet een poging om te surfen op het kleine surfboardje; dat vergt dus iets meer oefening. Relaxed komen we de dag door en we besluiten om in de baai te blijven liggen. We eten opnieuw aan boord van de Islay, maar het wordt dit keer niet zo laat. Al met al een heerlijk weekend en een geweldige manier om een bijzondere verjaardag te vieren. Berend, Kirsten, Tim, Marijn en Noor: bedankt voor de gezelligheid !!

Op maandag vertrekken we naar Vieques. Het tweede eiland voor de oostkust van Puerto Rico. Dit eiland is 60 jaar lang een Amerikaanse marinebasis geweest en werd gebruikt voor schietoefeningen. In 2003 hebben de Amerikanen zich teruggetrokken, maar nog steeds zijn stukken land verboden gebied in verband met achtergelaten explosieven. Daar komen we ook achter als we bij Isla Chiva willen ankeren. Volgens de pilot is dat geen probleem, maar er drijven boeien met waarschuwingen voor explosiegevaar en ook op het strand staat elke 50 meter een groot waarschuwingsbord. Geen fijne plek om te ankeren, besluiten we. We varen door naar Sun Bay, een ruime prachtige baai waar we sinds lange tijd weer open zee zien met achter ons een stralend wit zandstrand met wuivende palmen.

De volgende dag varen we een baaitje verder naar het plaatsje Esperanza, waar we ’s avonds kreeft willen eten om nog een keer Ank’s verjaardag te vieren. In de baai ligt ook de Finse Serena met Arja en Henrik. Ze komen een biertje drinken en zingen Ank toe. De eerste helft lijkt op ‘lang zal ze leven’, maar dan is de melodie totaal verschillend met zoals wij het kennen. Grappig om te horen. Bij Esperanza struinen we wat rond op de nabijgelegen ongerepte palmenstranden. Daarbij maken we tot grote schrik van Ank kennis met de overal rondlopende wilde paarden. Ank springt bijna bij Keimpe op de schouders als een paar paarden in volle galop langs komen stuiven. ’s Avonds eten we verse kreeft, heerlijk ! Dan wil je elke dag wel jarig zijn, haha.

De volgende dag gaan we samen met de Serena naar Green bay aan de westkant van Vieques. We maken een strandwandeling maar worden plat gestoken door strandvlooien, dus het wordt een korte wandeling. De Serena nodigt ons uit voor koffie met gebak om nogmaals Ank’s verjaardag te vieren. Tja en omdat de zon ondergaat drinken we daarna ook een sundowner.

Inmiddels liggen we alweer een paar dagen in marina Puerto del Rey op het hoofdeiland van Puerto Rico en hebben we een tour gemaakt over het eiland, waarover snel meer.

BVI en Culebra

Na de regenachtige paasdagen gaat de zon weer als vanouds schijnen. Vanaf  Tortola varen we naar Jost van Dyke. Volgens de plaatselijke legende was Jost van Dyke een 17e-eeuwse Hollandse piraat, maar daarvoor zijn we niet naar dit eiland gegaan. Op Jost van Dyke is de Soggy Dollar Bar en daar hebben ze de painkiller uitgevonden en die willen we natuurlijk aan de bron proeven.

Recept painkiller:
- 1 deel jus d'orange, ananassap, zoete kokosmelk
- Flinke scheut donkere rum
- Veel crushed ice
- Tenslotte wat nootmuskaat erop strooien
- Bij voorkeur opdrinken tijdens een tropische zonsondergang (kenners hebben het dan over een sundowner)

Op Jost van Dyke gaan we naar Great Harbour waar we de mooring van de Islay overnemen. De Islay is een Nederlands jacht die we afgelopen zomer op Mallorca hebben ontmoet. We spreken af om de volgende dag kreeft te gaan eten op Norman Island. Maar, de plannen worden omgegooid. Het laden van de accu’s met de motor wordt steeds moeilijker en via internet komen we erachter dat we in Puerto Rico een nieuwe regelaar kunnen kopen. Dus eerder dan gepland verlaten we de British Virgin Islands. De eilanden hebben prachtige stranden omringd door mooi helder blauw water en ondanks de vele charterboten die er rondvaren nog rustige ankerplekken. Toch vinden we het niet erg om weg te gaan. We hebben het gevoel dat we in een recreatiepark rondvaren met op elk eiland een of meer attracties. Je hebt zo niet het gevoel dat je een land bezoekt. Tja en ook nog cocktails in plastic bekertjes .....

We gaan niet direct naar het hoofdeiland van Puerto Rico, maar stoppen eerst bij Culebra. Een klein eiland van 11 km bij 5 km. De zeiltocht er naartoe voert ons langs de prachtige ruige noordkust van St. Thomas. We ankeren bij het stadje Dewey in de baai Ensenada Honda. We kunnen inklaren op het vliegveld. Dit gaat razendsnel want de beambte moet, zoals elke dag, het vliegtuigje halen die hem in 12 minuten naar het hoofdeiland van Puerto Rico brengt. Met je dinghy kun je aanleggen bij het Dinghy Dock restaurant. Het is er altijd vol met gestrande Amerikanen (en Russen) en zeilers die in de baai liggen. Door de muziek en het eten hebben we het gevoel in Latijns Amerika te zijn.

De volgende dag gaan we met de ferry naar Fajardo. Vandaar nemen we een taxi naar West Marine, een grote watersportwinkel waar ze een regulator voor ons opzij hebben gelegd. Ze blijken ook nog antennekabel voor onze SSB te hebben. We zijn helemaal gelukkig. We missen helaas de ferry terug van drie uur ’s middags en moeten een paar uur wachten. Gelukkig is er een klein barretje waar we genieten van, Latijns-amerikaanse muziek, een burrito en een koud lokaal biertje, Medalla.

Als we ’s avonds weer aankomen bij het Dinghy Dock restaurant zitten Arja en Henrik van de Finse boot Serena aan de bar. Ze vertellen dat er die avond live muziek is. Nou dat lijkt ons wel leuk, dus we blijven. We hebben een erg gezellige avond, kletsen o.a. met Chat, een zeer belezen Amerikaan van een jaar of 80, en dansen op de swingende muziek van de band.

De dagen daarna zijn we druk bezig met klussen en water halen. Je kunt niet met de boot aan de kant komen, dus Ank vaart 5 keer met de dinghy heen en weer om uiteindelijk zo’n 300 liter water te halen. We kunnen weer goed stroom laden en de SSB werkt ook weer naar behoren. Hoera!

Tijd om Culebra verder te verkennen. We huren een mountain bike en fietsen als eerste naar Flamenco Beach, een van de vijf mooiste stranden van de wereld. Het fietsen valt niet mee, vooral de twee pittige heuvels zorgen ervoor dat we flink moe en warm worden. Het strand is erg mooi en rustig. Vlak achter het strand staat een half vergane tank, door de Amerikanen achtergelaten. Een raar gezicht, zo’n brok roest aan het witte strand. Na nog een uurtje fietsen houden we het voor gezien, het is te warm. Terug in het Dinghy Dock restaurant komen we Ulla en Pelle tegen van de Zweedse Loupan. We hebben elkaar al ontmoet bij Jost van Dyke en ze nodigen ons uit voor een sundowner bij hun aan boord. Pelle vult onze memorystick met Caribische muziek die hij de afgelopen maanden heeft verzameld. Het is wel heel gezellig hier. De volgende dag komt de Islay van Berend en Kirsten ook nog naast ons liggen. Onder het genot van een biertje praten we bij.

Culebra bevalt ons wel, er heerst altijd een zondagmiddagse rust en prettige sfeer en we komen moeilijk weg. Dit heeft echter ook te maken met een door Ank en Keimpe gedeelde voorhoofdsholte ontsteking en verkoudheid. Als we uitgesnotterd zijn gaan we Puerto Rico verder bekijken.

St. Croix en Tortola

Vanaf Saba zeilen we naar St. Croix, een van de US Virgin Islands. De US Virgin Islands zijn lange tijd bezit geweest van Denemarken voordat de Amerikanen ze kochten voor militaire doeleinden. Op St. Croix, de rustigste van de USVI, vind je het meeste van de Deense historie terug. Bij St Croix gaan we bij Christiansted, de hoofdstad met een Historisch Deens centrum, aan een mooring liggen en klaren ons in. Dit gaat soepel en snel, al zijn er wel onze vingerafdrukken voor nodig.

We gaan met de dinghy naar Kings Wharf, de plek waar vroeger de slaven aan land kwamen en waar nu allemaal kroegjes en restaurants zijn.  We merken meteen dat we op Amerikaans grondgebied zijn. De mensen spreken een wat lijzig traag engels. In de bediening werken dames, van naar schatting boven de 70. Je hebt als je wat besteld allerlei keuzes voor wat je er bij wilt en of het groot, klein of medium moet zijn. De auto's zijn vrijwel zonder uitzondering erg groot, evenals de shoppingcenters. En er lopen allerlei stoere mannen rond met sik en een zakdoek op hun hoofd. Maar we zijn aangenaam verrast door de gemeende vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen. We worden constant aangesproken voor een praatje, waarbij we regelmatig voor Denen worden aangezien.

Op het eiland bezoeken we een oude plantage en de rumdistilleerderij. Om er te komen huren we een scooter. Nou, was een hele belevenis. Ze rijden hier, evenals op de andere Maagdeneilanden, links (het stuur hebben ze ook links, wat wij de verkeerde kant vinden). Omdat het moeilijk wennen is, roepen we onderweg vaak luid tegen onszelf: Links, links, links. We gaan maar een keer de mist in, maar dat loopt goed af. Gelukkig wordt er rustig gereden en is iedereen heel behulpzaam en regelmatig wordt ons, gevraagd of ongevraagd, de weg uitgelegd.

Na de tank vol te hebben gegooid (4 liter benzine voor 3,5 euro, oeps) gaan we op weg naar het Whim Plantation Museum. Het is een oude plantage met een gerestaureerd buitenhuis en de resten van de molen en de fabriek waar de rietsuiker werd verwerkt. De gids geeft een leuke rondleiding door het huis en via foto's en tekst krijgen we een beeld van het leven op de plantage. Het leven en werken was loeizwaar, vandaar dat er slaven werden ingezet. Met afschaffing van de slavernij en de opkomst in Europa van de suikerbiet, is de teelt van suikerriet in het Caraibisch gebied grotendeels verdwenen.

Na de plantage gaan we naar de Cruzan distilleerderij, waar al sinds eeuwen rum als bijprodukt van rietsuiker wordt gemaakt. Het is nu een moderne destilleerderij en we krijgen een korte priverondleiding door de fabriek. De rietsuiker komt tegenwoordig uit zuid Amerika. Na het maken van de rum wordt deze opgeslagen in eikenhouten vaten om te rijpen. De ruimte waar de vaten liggen, ruikt geweldig. Na afloop mogen we natuurlijk proeven, maar we houden ons in want we moeten weer op de scooter terug (links, links, links).

Na de toer over het eiland gaan we een nacht bij Buck Island voor anker. Het ligt een uurtje varen van Christiansted en je kunt er erg mooi snorkelen. Het is een nationaal park en om er te ankeren heb je een permit nodig. Langs de kust van het eiland plonzen continu pelikanen in het prachtige groenblauwe water en vliegen er fregatvogels rond of er nog een visje te jatten valt. Onderwater is het rijk aan vissen. Keimpe ziet ook grotere zoals een rog en een haai. Bij anker opgaan worden we bewonderd door Pim en Hanneke van de Nederlandse zeilboot Nelly Rose en we worden op de foto gezet. Als een van weinigen doen we dit nog met de hand, dat wil zeggen Ank's hand. En dat levert nogal eens commentaar op.

We varen weer terug naar Christiansted om boodschappen te doen en uit te klaren. De dag erop vertrekken we naar Tortola, een van de British Virgin Islands. We gaan voor anker bij Road Town. Het is nou niet meteen de meest geweldige plek, maar daar zijn wat watersportwinkels om spullen voor de boot te kopen.

Na Road Town gaan we naar Nanny Cay waar de boot uit het water gaat voor nieuwe antifouling. Als we 's morgens om 9 uur bij de werf zijn, staat onze reservering niet op de lijst. Maar ondanks alle drukte, niks aan de hand: we worden er gewoon tussen geschoven en om 11 uur staan we op de kant en kunnen we aan de slag. We hebben drie dagen hard gewerkt. Elke avond konden we heerlijk douchen bij het hotel van de marina. Daarna een lekker biertje bij de beach bar, een hapje in het restaurant en uitgeput het bed in, dat onnatuurlijk stil ligt.

We liggen nu in een rustig baaitje aan de oostkant van Tortola. Lekker even bijkomen van het harde werken, een eitje eten (het is tenslotte pasen) en een boekje lezen. Het is zwaarbewolkt en de buien komen links en rechts voorbij. Of de zon weer terugkomt lees je de volgende keer...

Nieuwe antifouling

De aangroei op de onderkant van onze boot werd erger en erger. We kwamen steeds minder vooruit en we konden snorkelen rondom onze eigen boot om plantjes, koraal en krabjes te zien. Hoogste tijd voor een schoonmaak- en verfbeurt van de bodem:

VOOR

NA

VOOR

NA

Deze catamaran is op een rif gelopen,

 nog even wat werk voor er antifouling op kan.