Terug in Nederland

We zijn al bijna weer een maand in Nederland. Een maand waarin we veel mensen gezien hebben en waarin we proberen in te burgeren. In het onderstaande kijken we daarop terug.

Op vrijdag 24 juli gaat heel vroeg de wekker en vertrekken we vanuit Loctudy, Zuid Bretagne naar Scheveningen. Een tocht van 500 mijl en gezien de windverwachting denken we er ongeveer vier dagen over te doen. Het is een rustige oversteek en op precies de goede momenten, zoals bij de kanaaleilanden hebben we de getijstroom mee. Voor maandagnacht geeft de voorspelling een stevige wind voor de Nederlandse kust en we kijken dan ook naar mogelijke plekken in Zeeland om te schuilen. Maar vanaf Calais heeft Gaia de kolder in de kop en we varen als een dolle. Vanaf zondagavond stellen we de aankomsttijd telkens een paar uur bij. Van dinsdagmorgen, naar maandagavond, naar maandagmiddag eind van de middag. We hebben contact met Willem Jelle die graag in Scheveningen onze lijntjes wil aanpakken. Uiteindelijk zijn we maandagmiddag om 13 uur al in Scheveningen. Tot onze grote verrassing zien we niet alleen Willem Jelle zwaaien vanaf de kant, maar ook Johan en Ilse en natuurlijk een kwispelende Dokkie. Enorm leuk zo'n welkom. Eenmaal in de box in de jachthaven proosten we met een biertje op een geslaagde laatste etappe naar Nederland.

Na vanaf half maart mondkapjes te hebben gedragen als we ergens naar binnen gaan, is het een rare gewaarwording dat het in Nederland niet hoeft. Als we op straat lopen, merken we dat mensen afstand proberen te houden. Positieve effect daarbij is dat mensen elkaar aankijken en groeten. Verder neemt de supermarkt bij de jachthaven het niet zo nauw met de regels rondom corona getuige ook het papiertje op de ‘hygienezuil’ waarop defect staat geschreven en de drukte in de winkel.

Toen we vorige keer van de reis terug kwamen hadden we een welkomstborrel in Enkhuizen. Met corona is dat nu niet zo handig en dus maken we twee weken lang een toer door Nederland en zien we gelukkig veel mensen.

We blijven een paar dagen liggen in Scheveningen. De broer van Ank, Theo, komt met vriendin Tineke eten en we kletsen o.a. bij over elkaars reizen. We borrelen met Deborah, een oud collega van Ank die in Den Haag woont (een reuze gezellig weerzien na 7 jaar). Gaan heerlijk lunchen bij Willem Jelle en genieten van een geweldige barbecue aan boord bij Anneke en Harald. 

Dan wordt het tijd om verder te gaan. Op vrijdag vertrekken naar de Amsterdam waar Johan en Ilse liggen. We hebben een djogo (literfles Parbobier uit Suriname) bewaard om samen op te drinken en delen herinneringen van afgelopen jaar. Zaterdag komt Paul, de broer van Ank, langs en hij vaart mee over het IJ naar onze volgende ligplaats, Port Entrepot. We lopen de stad in en drinken een paar biertjes bij Brouwerij ‘t IJ. Daarna eten we heerlijk bij Paul en Paulinho thuis. De dag erna komen Rinske Minke, Robrecht en Sybren langs om ons welkom te heten. Erg leuk om elkaar weer te zien na een jaar.

De volgende stop is Lelystad waar we genieten van de ontmoeting met de bemanning van de Blabber en Nostress die we van onze vorige reis kennen. De fles plopt weer en we eten samen. Het is een gezellige steiger waar we liggen, dat zijn we niet zo gewend afgelopen jaren in Lemmer. Dus in een paar dagen tijd hebben we leuke gesprekken met allerlei mensen.

We twijfelen waar we de boot willen stallen: wordt het weer Lemmer of misschien Makkum? Terwijl we in Lelystad zijn, huren we een auto om in Makkum naar ligplaatsen te kijken. We zijn er nog niet uit of we daar willen liggen. We rijden door naar Grouw waar Ate, Madeleine en Merle op de camping staan. We kletsen heerlijk bij en ja sorry weer een plopfles :-).

Terug in Lelystad besluiten we om de boot hier in ieder geval komende winter te laten liggen. Tja en dan wordt het nadenken en plannen hoe we met alle spullen in Groningen komen. het is inmiddels 1 augustus geweest en we kunnen weer in ons huis.

Lang verhaal kort: we zijn inmiddels alweer ruim twee weken thuis in Groningen. Het is flink wennen. Het weerzien met buren, vrienden, familie, oud collega’s is erg leuk. En ja: we zijn echt een jaar weg geweest, zeggen we regelmatig. We missen Gaia, het leven op de boot, het prachtige vrije uitzicht, de vrijheid om te doen waar je zin in hebt. Dat is natuurlijk niet raar na een jaar reizen. 

We zijn inmiddels druk bezig om mogelijkheden te verkennen om weer geld te verdienen. We hebben het huis weer grotendeels ingericht. Verkennen stad en omgeving en vinden het na de hittegolf afgelopen weken hier maar heul koud.

We hebben genoten van een pracht jaar: de Spaanse Ria's, Tenerife, La Gomera, Suriname en eilanden in de Carieb vonden we geweldig. Veel ontmoetingen onderweg met andere zeilers en inwoners van de bezochte landen waren bijzonder en inspirerend. Nooit zullen we de mensen in Sint Maarten en op de Azoren vergeten die ons geholpen hebben gedurende de vergaande Corona-maatregelen in die landen. Al is het soms moeilijk, zeilen op de oceaan is een prachtige ervaring.

Klik hier om de foto’s te bekijken.

Mossels, camembert, een natte broek en in de spotlight

We liggen een week in Camaret-sur-Mer. Of het nou door de lagere temperaturen of door toch wat verborgen moeheid van afgelopen maanden komt weten we niet, maar we slapen elke dag bijna het klokje rond. We gaan een paar keer uit eten met Martijn, Marianne en Dirk. We genieten allemaal van de heerlijke mosseltjes en de hartige flensjes. In de restaurants en kroegjes is het verplicht om een mondkapje te dragen als je binnen een tafel zoekt, naar de WC gaat of een drankje aan de bar besteld. Iedereen doet dit zonder morren en ook in winkels is het dragen van mondkapjes helemaal ingeburgerd.

Na het vertrek van Marianne en Dirk en wat later Martijn en opstapper Ad gaan we verder om de kust van Zuid-Bretagne te verkennen. We zeilen er twee weken rond en vermaken ons prima in dit prachtige zeilgebied rond St Marine, Benodet, de rivier Odet, Illes de Glenans, Concarneau en Loctudy. We trekken een paar dagen op met Bram en Christa die in volle vaart vanuit Nederland deze kant op zijn komen varen om ons te verwelkomen in Europa. Samen ontdekken we dat kanovaren in een kano met 8 (!) loosgaten vooral zorgt dat het water naar binnen komt in plaats van naar buiten gaat. Dat verklaart ook ineens al die mensen met natte broeken die we telkens in het dorp zagen lopen. Al zeilend, wandelend en fietsend in dit mooie gebied hebben we het gevoel op het eind van onze reis nog vakantie te hebben. Tres Bien! Ons Frans is niet al te best, maar het lokale dialect pikken we snel op: als je hier ‘ja’ wilt zeggen, gewoon blaten als een schaap (whè) en het komt goed.

Met een koelkast vol Camembert en ons ‘wijnrek’ gevuld met Franse wijnen vertrekken we vrijdag 24 juli voor onze laatste meerdaagse trip van 500 mijl naar Scheveningen. Het is een vlotte en makkelijke tocht. In Scheveningen wacht ons bij aankomst een verrassing waarover meer in ons volgende blog.

Klik hier om de foto’s van Zuid Bretagne te bekijken.

PS In Bénodet ontmoeten we de redactie van zeilwereld.nl. Met een snelle wederzijdse actie levert Ank kopij aan voor de tweewekelijkse rubriek ‘In de spotlight’. Klik hier om het stukje te lezen.

Vakantie aan de Zuid-Bretonse kust

Inmiddels zijn we alweer een aantal dagen in Camaret-sur-Mer. We zijn flink bijgeslapen en genieten van mossels, flensjes, croissants, wijn en af en toe de zon. Ondanks de heerlijke luiheid zijn alle klusjes weer gedaan en is de boot van binnen en van buiten weer redelijk ontzout.

De laatste dagen van de oversteek van de Azoren naar Europa hadden we goede wind en maakten we mooie dagafstanden, maar omdat het nog steeds grijs en koud is met regelmatig miezerregen zijn we het zat. We besluiten om niet in één keer door te varen naar Nederland maar te stoppen in Camaret-sur-Mer vlakbij Brest. We hebben wat kleine reparaties te doen en hebben bovendien wel zin in mosseltjes. We hebben ook nog even de tijd; ergens in de tweede week van augustus willen we weer in Groningen zijn. We wijzigen onze koers en op donderdag komen we steeds dichterbij twee andere boten die we kennen, de Cruella en de Di Mare, die ook op weg zijn naar Camaret-sur-Mer. Erg leuk om zo samen op te varen.

Vorige week donderdag, de voorlaatste dag van de oversteek,  is de grijzigheid weg en schijnt de zon. Het is een fantastische dag: de hele tijd zwemmen er dolfijnen rond de boot en in de middag worden we verrast door een bezoek van een groep van ongeveer 10 grienden, zwarte walvissen die 5 a 6 meter lang zijn. We varen ze voorbij als ze liggen te dobberen, waarna ze ons achterop komen en al snel zwemmen ze met ons mee op de manier waarop ook dolfijnen meezwemmen. Erg indrukwekkend, zeker als ze vlak naast de boot komen. Wat een joekels. Er zwemt ook een moeder met jong mee, die blijven op afstand. Ons hart klopt wel wat sneller in het begin omdat ze zo dichtbij de boot zwemmen, maar al snel genieten we volop. Keimpe heeft een aantal prachtige foto’s gemaakt, zie het album.

Vanaf donderdag zien we ook meer boten en in de nacht is het erg druk als we een vaarroute van vrachtschepen oversteken. De hele oversteek houden we al de ontwikkeling van een zware depressie in de gaten die voor veel wind kan zorgen op vrijdag en zaterdag. De gribfiles geven aan dat het vanaf donderdagnacht steeds meer gaat waaien. Het tegendeel is waar: de zeilen gaan zelfs omlaag en we motoren de hele nacht. ‘s Ochtends vroeg kunnen we weer zeilen en het is wederom een zonnige dag. Op vrijdagmiddag rond 5 uur zeilen we in prachtig weer op de Bretonse kust af en de baai in naar Camaret. In de jachthaven worden we verwelkomd door een havenmeester in een rubberboot die ons een plekje toewijst en helpt bij aanleggen. Dit hebben we hier nog niet eerder hier meegemaakt. Nadat we aangelegd zijn, neemt hij zittend op een klein krukje onze gegevens op. Ank mag blijven staan. Er zijn geen restricties als het gaat om corona, dus geen quarantaine of covid-test. De Di Mare is vlak voor ons gearriveerd en al snel vieren we in de kuip de snelle oversteek met een biertje en een wijntje. Martijn van de Cruella arriveert niet veel later en ook hij schuift aan met een biertje. We eten samen wraps en daarna vallen we allemaal als een blok in slaap, wel ieder op eigen boot ;-).

Nu we bijgeslapen zijn, de boot ontzout, de restaurants bezocht en de beenspieren een beetje geoefend gaan we de komende week naar de baai van Benodet, iets verder aan de Zuid-Bretonse kust, om daar een aantal dagen te gaan rondkijken. Alsof het vakantie is...

Klik hier om de foto’s van de oversteek te bekijken.

Oversteek naar Nederland deel 1

Donderdagmorgen 25 juni gaan de trossen los in Horta. Vlak voor vertrek krijgen we nog een fles wijn van een restaurant met de uitnodiging om te komen eten. Helaas, dat zal een volgende keer worden. Delen de restaurants in Nederland ook wijn uit omdat ze zo blij zijn weer te kunnen koken voor hun gasten? 

De zon schijnt heerlijk en als we voorbij het eiland zijn pakken we een mooie wind op. Gaia heeft er zin in! We hebben als bestemming Zierikzee. We varen dus in principe in een keer door naar Nederland. Maar we houden er rekening mee dat we onderweg eventueel een korte stop moeten maken. De zon van de eerste dag maakt snel plaats voor grijs weer, geen kleurschakeringen, gewoon grijze lucht en grijze zee. Ank is ook een beetje grijs de eerste twee dagen, maar de primatour doet gelukkig zijn werk en op zaterdag smaakt de chips weer prima tijdens happy hour. We maken mooie dagafstanden de eerste dagen - 162, 160 en 151 mijl. 

Op zaterdagmiddag houdt de centrale regelunit van onze navigatie-apparatuur ermee op. Dat we betekent dat we geen bootsnelheid meer kunnen aflezen en de meters voor windsnelheid en windrichting niet meer werken. Met name de windgegevens gebruiken we veel. Nu moeten we naar het windvaantje bovenin de mast kijken voor de windrichting en de windsnelheid is een beetje gokken. Vooral 's nachts is het heel lastig om te bepalen hoe hard het waait. De GPS en AIS werken nog goed, dus we weten waar we varen en of we op ramkoers liggen met andere boten. Over dat laatste maken we ons nu geen zorgen, we komen eigenlijk geen andere boten tegen. 

Zondagmiddag zakt de wind in en zetten we de motor bij. Verwachting is dat we vandaag weer wind krijgen. Eind deze week wordt er veel wind verwacht. We beraden ons nog op een juiste strategie om hiermee om te gaan. We overleggen hierover met onze walkapitein Marcel en via de SSB radio ook met de drie andere Nederlandse boten die ongeveer tegelijk met ons vertrokken zijn uit de Azoren. 

De komende dagen gaan we een meer voordewindse koers varen in wederom grijs weer.

Eindelijk voet aan wal

Het is alweer bijna drie weken geleden dat we zijn aangekomen in Horta. De eerste twee weken hebben we voor anker gelegen in de haven samen met zeker 80 andere zeiljachten, waarbij we niet aan land mochten. Boodschappen en maaltijden hebben we aan boord laten bezorgen door Duarte en Filipe van Peter Café Sport. Wat hebben die mannen samen met andere collega’s een enorme klus geklaard door alle boten van te voorzien. Water en diesel hebben we op de quarantainesteiger gehaald. In de eerste week hebben we de meeste klusjes van de lijst geklaard en kunnen afvinken. Daarna vervelen we ons af en toe. Gelukkig hadden we marifoonkanaal 10, dat we dag en nacht verplicht moeten uitluisteren. Elke boot die aankomt krijgt een check-in via dit kanaal. Met name de antwoorden van de Fransen die toch het Engels niet zo goed beheersen zorgde regelmatig voor gegrinnik. Een paar voorbeelden:

Marina: are you the owner of the boat? Boat: 4,5 meter

Marina: how many meters is your boat? Boat: 160. Marina: how many meters is your boat? Boat: 160 liter. Marina: meters not liters! Boat: ohhhh, 12 meter

En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

De eerste week voor anker gonst het rond dat ze de bemanning van de jachten vanaf maandag 15 juni gaan testen op Corona en dat je bij een negatief testresultaat de kant op mag. De zondag ervoor maken we een aantal zeilers op hun slechts mee op marifoonkanaal 10. Een paar boten willen per se als eerste getest worden, omdat zij er het langst liggen, kinderen aan boord hebben of wat dan ook, en betichten de autoriteiten van incompetentie. Andere zeilers reageren hier weer verontwaardigd op en vragen om geduld. De medewerker van het havenkantoor kan van zijn kant geen enkele vraag beantwoorden, omdat de health authority daarover gaat, maar ja die werken niet op zondag. 

Afijn, in vier dagen tijd worden er zeker 100 boten getest. Wij mogen op woensdag met onze dinghy naar de kant voor de covid-test. Een zeer pijnlijk gebeuren (in ieder geval voor Ank) waarbij ze een dun wattenstokje een heel eind je neusgaten in duwen. Donderdag 18 juni kunnen we inklaren en krijgen we een plekje in de marina. Kanaal 10 kan uit! We vinden het heerlijk om weer aan land te kunnen en onze beenspieren, voor zover we die nog hebben, te gebruiken. We krijgen een loom en lui gevoel en onze drang om te vertrekken is even niet zo groot meer. We borrelen en eten gezellig met andere boten bij Peter Café Sport en oefenen met wandelen. Elke dag een stukje verder. Samen met buurman Jean-Louis gaan we met een auto het eiland verkennen. De Azoren zijn echt prachtig! Supergroen, vulkanisch en goed onderhouden.

Dan werpen we toch weer een voorzichtige blik op de weerkaartjes. Er komt goede wind aan om naar Nederland te varen. Het plan is om donderdag 25 juni te vertrekken naar Nederland met als eerste bestemming Zierikzee om onze weerman Marcel te bezoeken. We denken er twee weken over te doen, maar bij weinig wind kan het langer duren. Onderweg laten we van ons horen via dit blog ...

Klik hier om de foto’s te bekijken

Aankomst in Horta: dikke grijze sok en Vive la résistance

Het vorige blog eindigde ermee dat we hoopten op een mooie eindspurt. Nou, die eindspurt hebben we gekregen, maar of die zo mooi was? De laatste twee dagen naar Faial, het Azoren-eiland waar ons doel Horta ligt, hebben we in 25 tot 30 knopen aan de wind gevaren. Het eerste deel alleen op een stukje genua en het tweede deel, toen we steeds hoger aan de wind moesten varen, hebben we het grootzeil erbij gezet met drie reven. De golven bouwden op tot drie a vier meter, maar Gaia gleed er meestal soepel overheen. Eén keer was er een erg eigenwijze golf die over het dek spoelde, de buiskap onder het schuim bedolf en zich eronderdoor perste om via de kajuitingang naar binnen te gutsen. Nu was het binnen al zout door lekkende raampjes, maar nu dus nat en dubbelzout. Gelukkig heeft het water de apparatuur niet geraakt, al bleef er wel een plafondlampje branden, terwijl de schakelaar uit was.

Dan is het donderdagmorgen 4 juni en als het licht wordt doemen de Azoren op: land in zicht! Tegen een uur of een ‘s middags zien we de groene hellingen en de eerste huizen. Wat is het land groen en de huizen wit. Wat fijn om weer andere kleuren te zien dan blauw en grijs. In de versnellingszones om Faial krijgen we een laatste zet met 30 - 35 knopen tot we in de luwte van de kust komen.

Wanneer we langs de zuidkust varen heeft de telefoon weer bereik en de bemanning van de Fifty Fifty belt direct om ons welkom te heten. Een aantal mijlen voor Horta worden we op de marifoon opgeroepen door marina Horta. De ankerplek bij de marina is helemaal vol en het waait daar meer dan 25 knopen. Ze vragen of wij voor een nacht willen ankeren aan de zuidkant van het eiland. Dat vinden we prima. Iemand van de marina is in zijn auto is gesprongen om ons vanaf de wal te begeleiden naar een prachtige ankerplek. Wat een geweldige ontvangst! We hebben de rustige ankerplek helemaal voor ons zelf en genieten van het mooie uitzicht met een heerlijk koel aankomstbiertje. Dat biertje klapt er zo in dat we vroeg in bed liggen. Ennnn... 12 uur later worden we weer wakker. Tijdens het ontbijt zien we de Elisabeth en Argonaut, die we kennen van het SSB netje, aankomen. Over de marifoon zegt Frits van de Argonaut dat hij zijn afspraak om tonijn voor sushi te zorgen is nagekomen en die ochtend een prachtige tonijn heeft gevangen. Ze varen langszij en gooien een aantal moten over. Super en erg lekker!

Vrijdagochtend, na de koffie varen we naar Marina Horta. De eerste poging om te ankeren mislukt. Het anker pakt niet, het is alsof we in boter hebben geankerd. Als het anker omhoog is, hangt er een dikke grijze sok aan de punt van het anker!! (We hebben fantasieën over lijken op de bodem). De tweede poging gaat gelukkig goed, want drie keer achter elkaar 40 meter anker met de hand omhoog halen vindt Ank wel heel zwaar. ‘s Avonds genieten we van de heerlijke verse tonijn, een feestje.

De volgende ochtend maken we kennis met Duarte en Filipe van Peter Café Sport. Met witte overal aan en een vive la résistance muts op heten ze ons enthousiast welkom en vertellen hoe ze ons kunnen helpen. Ze brengen boodschappen van de supermarkt, chandlery en apotheek en maaltijden van de kaart op bestelling naar de geankerde boten. De Azoren zijn namelijk nog tot 15 juni in staat van calamiteit en jachten mogen niet aanmeren en de bemanning mag niet het land op. Dus iedereen ligt voor anker naast de marina. Je mag in de marina alleen liggen om noodzakelijke spoedreparaties uit te voeren. Je mag ook niet je dinghy te water laten of andere boten bezoeken. Dus contact verloopt net als in de Cariben weer via marifoon of WhatsApp. We zijn verplicht om altijd marifoonkanaal 10 uit te luisteren en daar is druk verkeer met het havenkantoor. We vermaken ons wel daarmee, vooral het ‘allo allo’ gehalte van de Engelssprekende Fransen zorgt regelmatig voor een glimlach.

Inmiddels zijn we begonnen met het ontzouten van de boot binnen en de noodzakelijke onderhoud en reparaties te plegen. We verwachten eind van de week weer te vertrekken. Wanneer precies hangt van het weer af.

Klik hier om de foto’s van de oversteek te bekijken.

Tot slot nog even wat statistieken van de oversteek:

Reisduur: 20 dagen en 22 uur

Directe afstand: 2300 mijl

Afgelegde afstand: 2650 mijl, dus 350 mijl meer gevaren

Gemiddelde snelheid: 5.3 knopen

Motoruren: 68 uur op 1800 toeren, verbruik 1,44 liter diesel per uur

Waterverbruik: 200 liter, we zijn erg zuinig geweest, we hebben één keer gedoucht in de kuip tijdens een heftige regenbui

Geplande route:

Afgelegde route:

Oversteek Azoren deel 3

Het is maandag 1 juni en de Azoren komen in zicht! Als het goed is komen we in de loop van donderdag aan in Horta. Hebben we veel zin in, een koud welkomstbiertje en dan heerlijk slapen ....

Eindelijk hebben we eergisteren een westenwind gekregen, maar dat duurde niet lang want inmiddels hebben we em weer op de kop en dat zal zo blijven tot de Azoren. Met de westenwind is het de afgelopen dagen nog kouder geworden het is sinds een dag of drie ook grijs-en-grauw met miezer. Dus geen diepblauwe zee meer, maar 20 tinten grijs om ons heen. Keimpe heeft zelfs zijn grijze geitenwollen sokken al aangehad. Voor de rest drijven er veel Portugese oorlogsschepen voorbij, kwallen die een zeiltje op hun rug hebben. Keimpe heeft twee keer een zeeschildpad gezien. En verder komen af en toe dolfijnen om de boot zwemmen. Bij de vorige twee oversteken naar Europa kwamen we veel afval tegen onderweg. Nu valt dat wel mee, af en toe een plastic vaatje, boeitje, vissersstaak, lege fles. Is de zee schoner of toeval?

We kunnen nog steeds elke dag iets vers door het eten doen en elke morgen gaat er nog sinaasappel door de yoghurt, dus scheurbuik gaan we niet krijgen. Keimpe heeft gisteren zijn eerste brood gebakken, een mooie bruine korst maar de bodem was nog een beetje vochtig. We hebben al bedacht hoe we dit de volgende keer kunnen vermijden, dus dan krijgen we het perfecte brood(?).

Gisteren hadden we onverwacht veel wind, maar nu kabbelen we met een knoop of 4 door het water. De laatste twee dagen wordt er veel wind verwacht richting Horta. Daar zijn we inmiddels al een klein beetje aan gewend. We hopen op een mooie eindspurt!

Oversteek Azoren deel 2

Het is maandagmorgen 25 mei. Nadat vorige week donderdagnacht een front passeerde is het weer flink veranderd. We varen sinds die tijd een aandewindse koers richting het oosten. Niet echt richting de Azoren, maar wel een beetje. We hopen dat we in de komende dagen een meer noordelijke koers kunnen varen. Afgelopen nacht hebben we al een poging gedaan om richting het noorden te varen, maar we hadden het gevoel van de Azoren af te varen en zijn weer overstag gegaan. Het leven aan boord is wat zwaarder geworden. We liggen continu onder helling en dat betekent dat je je overal moet vast houden. Denk maar aan mensen die op het strand in een storm schuin tegen de wind in leunen. Zo schuin staan en lopen we nu aan boord. De zee is niet hoog, maar heeft korte steile golven en dat zorgt ervoor dat de boot af en toe flinke klappen maakt. Gelukkig kunnen we best goed slapen. Overdag is het rond de 25 graden, maar 's nachts begint het al flink af te koelen. Dus binnenkort het dekbed weer in de hoes na een half jaar. 

We komen best veel andere boten tegen. Een aantal dagen kwamen er veel vrachtschepen langs. Ook hebben we verschillende zeiljachten gezien. Een Franse boot die ons achterop kwam passeerde op een paar honderd meter. Ook lagen we 's nachts op ramkoers met een Kroatisch jacht. Wij hadden in principe voorrang, maar toch maar even oproepen via de marifoon wat hun bedoeling was. In eerste instantie reageerde de boot niet. Toen ze wel reageerde bleek al snel dat ze nauwelijks Engels konden "I not understand". Toen was het even stil, alsof hij de juiste woorden in zijn woordenboek opzocht en kwamen de verlossende woorden "I go behind, no worries". We hebben ook een aantal dagen opgevaren met een Engels jacht. We hadden dezelfde snelheid en namen op een of andere manier telkens op hetzelfde moment de beslissing om koers te wijzigen. Dat is wel uniek. Het is ook leuk om in de pikdonkere nacht een ander lichtje te zien. We zien elkaar nu niet meer, want ze zijn naar het noorden blijven zeilen. Maar wie weet kruisen onze wegen elkaar nog wel.

Via de SSB radio (korte golf radio) hebben we elke dag contact met 11 andere boten via een zogenaamd netje. Op dit netje geeft elke boot haar positie door en vertelt kort hoe de situatie aan boord is. Iedereen heeft te maken met andere weersomstandigheden dan normaal, dus geen mooie westenwinden die richting Azoren waaien. Wij zijn dus niet de enige die tegen de wind in richting de Azoren proberen te komen.

Zondagmorgen waren we na krap 10 dagen op de helft. Of we over het tweede deel ook 10 dagen in tijd gaan doen betwijfelen we. Waarschijnlijk wordt het wel wat langer. De stemming aan boord is goed, we hebben nog steeds verse groente en fruit, slapen lekker en genieten nog elke morgen van een yoghurtje bij het ontbijt. En meestal is het zeilen ook heerlijk. We laten ons lekker sturen door de windvaanbesturing. Hopelijk brengt die ons vlot in de Azoren.

Oversteek Azoren deel 1

Het is dinsdagmiddag 19 mei, buiten is het 34 graden en in de kuip staat de parasol op om ons te beschermen tegen de brandende zon. De motor knort en brengt ons met een knoopje of vier richting het Noorden. We zijn een hoge druk gebied ingevaren, er is nagenoeg geen wind meer ... 

We zijn inmiddels alweer vijf dagen onderweg. Op donderdagmiddag gooien we de trossen los en worden we onder luid getoeter uitgezwaaid door de bemanning van de Feeks. We motoren de baai, waar we zo lang noodgedwongen verbleven zijn,  uit en krijgen nog een laatste keer bezoek van de coast guard die met hoge snelheid op ons af komt varen en na een korte check ons goede vaart wenst. Dan hijsen we de zeilen en varen langs Sint Maarten. Als we het eiland bijna voorbij zijn, vallen we bijna stil. We hebben een lijn achter ons aan slepen met daaraan waarschijnlijk een kreeftenfuik. Nee, niet weer een lijn vast onder de boot!! We strijken de zeilen en brengen de boot voor de wind. Gaia stampt flink op de deining met de kreeftenkorf als een soort drijfanker. De kont klapt met veel geweld op het water, dus de zwemtrap op de spiegel gebruiken is geen optie om onder de boot te kijken. We gebruiken de extra trap die we kunnen bevestigen aan de zijkant van de boot. Met duikbril op en flippers aan gaat Keimpe het water in. Er zit een drijfboeitje van de lijn achter een van de schroefbladen. Met een mes getaped aan de pikhaak weet hij de lijn los te snijden. We zien twee boeitjes achter de boot verdwijnen. Na 1,5 uur kunnen we verder met onze tocht. Maar de roerige start is nog niet voorbij. We stampen aardig tegen de oostenwind en krijgen veel water over dek. Dan blijkt dat het lekt binnen bij een van de zijraampjes en een wantputting. Water lekt op de laptop en in onze zeekooi. Gadver. We voeren een noodreparatie uit en plakken aan de buitenkant ducktape langs de lekkende randen en binnen bevestigen we doekjes op de plekken waar de lekkages zijn. Een 'enerverende' start dus. 

De eerste drie dagen is de zee roerig en we varen aandewind naar NNE met dubbelgereefd grootzeil. Al vanaf de eerste dag is alles zout, buiten en binnen en wij ook. We maken dagafstanden van ca 130 zeemijl. Zondag aan het eind van de dag begint de wind af te nemen, omdat we steeds meer het hogedrukgebied naderen. We hebben meer tijd om van de zee te genieten, de vergezichten, de wolkenpartijen, de buien, de vogels en het hypnotiserende blauwe water. We kunnen nog wel zeilen, maar de snelheid wordt minder. Maandagmiddag gaat voor het eerst de motor aan en weer uit en weer aan en weer uit. We zitten in een buiengebied en de windsterkte en -richting varieert sterk. Een bui is zo heftig dat we in de kuip kunnen douchen, heerlijk! Een deel van maandagnacht en dinsdagmorgen hebben we kunnen zeilen, maar sinds 12 uur staat de motor aan. Keimpe repareert met het rustige weer de lekkages en hopelijk krijgen we geen lekkerij meer. De stemming aan boord is goed. We hopen wel dat we snel weer wind krijgen, maar de verwachtingen zijn veranderlijk en het is samen met Marcel (onze walkapitein voor het weer) puzzelen welke route we gaan nemen in de tweede helft van deze week.

Hoe lang zal onze oversteek naar de Azoren duren?

It giet oan! Donderdag 14 mei kiezen we het ruime sop en gaan terugzeilen naar Nederland. De Azoren wordt onze eerste tussenstop (zie de prijsvraag helemaal onderaan). Daar vandaan is nu het plan om via het Engels Kanaal naar Nederland te varen. 

Maar eerst nog even een terugblik van de laatste weken:

De dag na ons vorige blog van 18 april komt er een boot langszij varen van de duikshop uit de marina. De eigenaar vraagt of alles goed gaat en we zeggen dat we nog maar heel weinig water in de tanks hebben. En dan heeft hij goed nieuws: we kunnen bij hem water tanken. Dus we halen snel het anker op en gaan de marina in. De bedoeling is dat we naast de boot van de duikshop gaan liggen, maar het is daar te ondiep voor ons. We komen ongeveer 1,5 meter voor de boot vast te liggen in de blubber. Dus het zit meteen goed met de social distance ;-). We verlengen de waterslang met onze eigen slang en vullen de tanks met vers water. Geld wil de eigenaar niet hebben, maar een doosje alcoholvrije biertjes vind ie wel lekker. Die leveren we dan ook nog dezelfde dag af.

Op 21 april is Ank jarig, dat vieren we met een heerlijk ontbijt, een online borrel en een watertrappelbiertje met de buurboten. Ank krijgt van Keimpe een virtuele rondvlucht over het eiland en nieuwe boeken voor de e-reader. Jula van de Tabee heeft prachtige kadootjes gemaakt en de drop van de Aquamarijn is binnen een half uur op.

De dag erop is er ‘s avonds een enorm grote brand op het eiland. De begroeiing van een heuvel brand helemaal af over een afstand van zeker 300 meter. We zien de vlammen uren lang en telkens wakkert het vuur aan door de stevige wind. Gelukkig lezen we de dag erop dat er geen huizen zijn verbrand en er geen gewonden zijn. Het blijkt een zekere routine te zijn, want het is al de vierde keer dat de heuvel kaal brandt.

Dan volgen weer dagen waarin nauwelijks iets gebeurt. We mogen wel op maandag, woensdag en vrijdag naar de supermarkt, maar de andere dagen is er nog steeds een ‘24-uurs’ avondklok. De dagen lijken op elkaar en steeds vroeger op de dag hebben we een houten kont van het zitten. Maar dan is er gelukkig weer een evenement: yeah, koningsdag. We hebben een oranje watertrappelborrel met een floating bar: vanuit de dinghy serveert Ben van de Feeks koele witte wijn en lekkere hapjes. De Tabee regelt een koekhapwedstrijd tussen de drijvers van hun catamaran. De koeken hangen op minstens anderhalve meter: coronaproof. 

Vorige week zaterdag zijn Keimpe’s prachtige krullen eraf gegaan. Op de werf hebben we een schaduwplekje gevonden en daar heeft Keimpe van Ank een korte coupe gekregen. Ank heeft de schaar in haar matje gezet en heeft nu een boblijn, nou ja het kriebelt niet meer zo in haar nek.

Na weken van rustig kunnen ankeren komt er een stevige deining in de baai. We zwiepen heen en weer en de Tabee, die er als catamaran weinig last van heeft, wordt zelfs misselijk om ons te zien rollen. We moeten de antislipmatjes voor onderweg tevoorschijn halen en we slapen slecht. Dan komen we er achter dat de marina weer drie ochtenden per week is geopend en we gaan vragen of we in de marina kunnen liggen. En het kan! Sinds afgelopen vrijdag liggen we daar. Een stuk rustiger qua deining, wel iets drukker met mugjes, maar netto slapen we beter.

We zijn de laatste week druk bezig om ons voor te bereiden op de oversteek. Boot klaarmaken, boodschappen doen, wassen, nieuw wachtschema bedenken. Voorbereiden gaat nu iets makkelijker omdat je sinds maandag door de week overdag weer op pad mag. 

We gaan de Cariben zeker missen: de lekkere warmte, de relaxte sfeer, het buiten leven, plonsen in de zee, de bijzondere ontmoetingen met mensen. Door het coronavirus zijn onze laatste twee maanden heel anders geworden. Maar ook zonder corona hadden we nu de oversteek gemaakt.

Als het goed is wordt straks tijdens de oversteek elke dag onze positie bijgewerkt  ons op blog (zie menu-optie Route tot nu toe) en zullen af en toe een berichtje plaatsen. En we hebben weer een prijsvraag: 

Hoe lang duurt onze oversteek naar de Azoren?

De prijs moeten we nog even bedenken, maar dat komt vast wel goed.

Blijf gezond allemaal!

Een nieuwe routine met bijzondere momenten

Je knippert even met je ogen en dan zijn we twee weken verder. De tijd gaat snel, ook al lijken de dagen op elkaar, mogen we niet varen of op de wal komen. Een kleine wereld, gelukkig zijn er voldoende highlights.

Gisteren, vrijdag 17 april, hebben we eindelijk weer zelf boodschappen kunnen doen. Het is dan bijna twee weken geleden dat hier op Sint Maarten de noodtoestand werd uitgeroepen en iedereen thuis moest blijven. Deze 24-uurs ‘avondklok’ heeft veel mensen overvallen en al snel in de eerste week krijgen supermarkten toestemming om boodschappen te bezorgen. Dit werkt helaas niet goed, veel bestellingen werden/worden niet afgeleverd. Omdat inmiddels veel huishoudens niet over voldoende eten beschikten, kregen de supermarkten toestemming om afgelopen donderdag en vrijdag open te gaan. Ook wij zijn dus gisteren in de rij gaan staan om verse groente, fruit, yoghurt en drinken te halen. Iedereen moet verplicht met mondkapje de straat op en zo staan wij met mondkapje op in de rij bij de supermarkt. De supermarkt heeft inmiddels wat meer maatregelen genomen om personeel en ons te beschermen. Of het goed werkt betwijfelen we. Tussen de klant en de caissière is nu een perspex scherm geplaatst. Je ziet iedereen om het scherm heen buigen en ook mag je nog steeds niet zelf je pasje in het betaalapparaat doen. Dat doet de caissière voor je zonder handschoenen aan. Als de caissière Ank iets vraagt, kan ze haar absoluut niet verstaan. Dus na Ank’s “Pardon?” Doet ze haar mondkapje omlaag en herhaalt ze haar vraag. 

Omdat we de afgelopen twee weken geen boodschappen konden doen en geen water konden halen - de nabijgelegen marina is nu ook dicht - zijn we zuinig met vers eten en water. We experimenteren met broodbakken, spoelen de vaat met zout water en douchen en spoelen ons zelf na het zwemmen af met zoet water uit een anderhalve literfles. Samen verbruiken we zo hooguit 6 liter water per dag. Als de eerste week van de shutdown voorbij is, hebben we nog twee appels en een kool over. Maar dan besluit de Prime Minister dat de supermarkten een dag open mogen voor bewoners met een disasterpas - artsen, verpleegkundigen enzovoorts. Marcel van de Feeks is verpleegkundige en heeft zich als vrijwilliger aangemeld bij het ziekenhuis. Zijn disasterpas is nog in de maak, maar hij heeft al wel een formulier waarmee hij boodschappen kan halen. En dat doet hij voor vier boten. De dinghy zinkt bijna als hij terugkomt. We zijn blij met weer wat verse groente, bananen, yoghurt en een vers stokbrood. Frank van de Tabee ook en hij organiseert ‘s middags een zwemborrel. Met zijn allen drijven we in zee met een biertje in onze hand. Valt nog helemaal niet mee om dat biertje te drinken terwijl je watertrappelt, laat staan nootjes te knabbelen. 

Met Pasen heeft Jula (bijna 4 jaar) van de Tabee voor de drie Nederlandse boten, die hier liggen, paashaasjes gemaakt. Hadden we zomaar een echt paasontbijt met paashaasjes, eieren en matzes die we nog ergens hadden liggen!

De coastguard blijft een paar keer per dag langsvaren en de geankerde jachten goed in de gaten houden. We hebben geen idee waarom. Na 2,5 week op dezelfde plek geankerd te zijn, komt de coastguard langszij om te vertellen dat we daar weg moeten. We liggen in de vaarroute naar een pier waar het verboden is te ankeren. ‘Normaal’ varen hier bootjes af en aan met cruiseschippassagiers, maar nu hebben we nog geen kano gezien. Pfff. We verleggen de boot maar een stukje. Ook ‘s avonds komt de coastguard langs. Soms sneaky met alle lichten gedoofd en soms in vol ornaat waarbij ze met een grote schijnwerper alle boten beschijnen. Ach we zien het maar als ons dagelijks verzetje. Iedereen is zelfs een beetje van slag als ze maar één keer op een dag langskomen.

We vermaken ons met lezen, zwemmen, af en toe een film kijken. Verder is Keimpe ‘druk’ met klusjes, weersvoorspellingen bijhouden, routeplanning en wint hij iets te vaak een spelletje. Ank is overdag veel bezig met mailen en bellen om meer duidelijkheid te krijgen over de terugtocht en is (even) chagrijnig als ze een spelletje verliest. We hebben het - ook met andere boten - regelmatig over onze terugtocht. Op verzoek van maandblad Zeilen hebben we meegewerkt aan een artikel over het dilemma van boten hier in de Carieb: blijven of terugvaren? Het artikel kun je hier lezen.

Onlangs is besloten dat de noodtoestand op St Maarten nog drie weken verlengd wordt. De winkels zijn dan wel drie dagen per week open en ook essentiële dienstverleners/bedrijven mogen open. We weten nog niet of daar ook marina’s onder gaan vallen. Binnenkort raken onze tanks wel leeg en zullen we ze dus ergens moeten kunnen vullen. We zullen zien hoe dat uitpakt.

Blijf allemaal gezond!

Henk, Karel, Frank en de prime minister

Sinds deze week hebben we twee nieuwe vrienden op Sint Maarten, nou ja eigenlijk één: Henk. Henk is onze buurman die een paar keer per dag nieuwsgierig rondkijkend naast onze boot zijn kop omhoog steekt. We zwaaien dan vrolijk en roepen: “Dag Henk!”. Henk zegt niks terug; het is een schildpadje, die regelmatig rond onze boot zwemt. Karel willen we niet echt een vriend noemen. Karel is een behoorlijk grote kakkerlak, die Keimpe begin deze week onder de vlonder in de bakskist ontdekte. Brrrrrrr, Karel is niet welkom en we roepen dan ook “Ga weg Karel!”. We geven hem een extra groot kakkerlakkenhotel kado. Klinkt gastvrij, maar het is een lokdoosje. De inhoud van het hotel is aantrekkelijk voor kakkerlakken, maar een bezoek overleven ze in principe niet. Ze sterven ergens in een verborgen hoekje. Dat is wel een beetje een nadeel, we weten dus nooit helemaal zeker of Karel nu nog ronddartelt in onze bakskist. Binnenkort maar weer eens kijken.

Inmiddels liggen we alweer een week voor anker. Maandag zijn we nog een keer naar de marina gevaren voor diesel, water en boodschappen. Daarna zijn we nog twee keer naar de kant geweest voor wat boodschappen. We kunnen vanwege Corana-maatregelen alleen de boot af voor boodschappen en we mogen met de boot niet rondvaren langs de kust van St Maarten. We moeten ons op en rond de boot vermaken. We ontwikkelen een dagritme en de dagen gaan snel voorbij. We staan rond een uur of acht op, ontbijten en drinken koffie. Keimpe bekijkt de weersvoorspelling en doet de ‘klus van de dag’: vloerdelen in de kajuit beter vastzetten, de romp poetsen, lijnen checken en splitsen, scharnieren van deurtjes weer vastzetten en nog heel veel meer. Ank communiceert in overleg met twee andere zeiljachten met overheiden, kustwacht, ocean cruising community, vrienden en anderen over mogelijke ondersteuning en beperkingen voor de terugtocht naar Nederland. Inmiddels weten we dat zeker 30 boten de intentie hebben om over te steken. Anderen willen naar Curacao om verder te cruisen zodra de Corona-ontwikkelingen dit toelaten, maar de overheid van Curacao heeft aangegeven dat op dit moment alleen noodgevallen welkom zijn. Voor terugkeer naar Nederland zijn er veel vragen. Kunnen we een tussenstop maken op de Azoren en onder welke voorwaarden? Tot nu is alleen ankeren en opnieuw inslaan toegestaan; dan moet je snel weer vertrekken. Kunnen we tussen Azoren en Nederland nog stops maken? Dit is nog onduidelijk. Kunnen we Nederland zo in? Dit lijkt er wel op. Daarnaast volgt Ank de ontwikkelingen rond Corona op St Maarten op de voet. Al met al veel bellen, appen en mailen; dat valt niet altijd mee, omdat het mobiele netwerk traag is en nogal eens uit de lucht gaat. Eind van de middag gaan we zwemmen (Ank is aan het aquajoggen; da’s best zwaar, vindt ze) en spelen daarna een spelletje Yachtzee. ‘s Avonds beetje lezen en vaak rond een uur of 10 naar bed. Niet helemaal wat we ons twee weken geleden nog voorgesteld hadden, maar de zon schijnt, de zee is blauw en warm en contact met familie en vrienden is makkelijk te maken.

Tot donderdag voer de coast guard zeker drie/vier keer per dag langs in de baai om het strand af te speuren en de jachten te checken. Nu geloven ze het wel. Sinds de avondklok halverwege deze week komen ze alleen ‘s avonds langs om te checken of er nog volk is op het strand. Verstoorde wel even ons ritme, je raakt er toch aan gewend, zo’n boot die langsvaart. Gelukkig hebben we Frank en familie die voor vermaak zorgen. Zo scheuren ze langs met de dinghy met Frank erachteraan die zijn kiteboard met foil als plank gebruikt om te waterskiën! Wow, dat ziet er spectaculair uit. Frank zwemt ook elke dag een flink rondje en gebruikt onze boot als keerpunt. We applaudisseren luid als hij voorbij komt.

Vanaf woensdag is er een avondklok ingesteld. Niemand mag de straat op tussen 8 uur ‘s avonds en 6 uur ‘s ochtends. Ook moet je een formulier bij je hebben waarop je hebt aangegeven waarom je op straat bent, bijvoorbeeld om urgente boodschappen te doen. We hebben dat als pdf op onze mobieltjes, maar niemand controleert het. In de supermarkt moet je eerst je handen reinigen, mag er maar een bepaald aantal mensen naar binnen, en zien we steeds meer mensen met mondkapjes en handschoentjes. De mandjes (de handgrepen van de winkelwagens worden gereinigd) en het pinapparaat gaan gewoon van (blote) hand naar (blote) hand. Het lijkt niet waterdicht.

De prime minister hier hamert erop dat iedereen zoveel mogelijk thuis moet blijven. Het werkt blijkbaar niet, veel mensen schijnen de maatregelen te negeren, ook personen die in quarantaine zitten terwijl ze ziek zijn! Vrijdagavond kondigt ze dan ook een total shut down aan. Wat dat wordt horen we pas zaterdag aan het begin van de avond. De prime minister roept de noodtoestand uit en vanaf zondag 5 april geldt er een total shut down voor twee weken. Dat betekent dat twee weken lang alles gesloten is, behalve enkele essentiële diensten. Niemand mag de straat op uitgezonderd mensen met vitale functies, zoals politie, medisch personeel, ed. Supermarkten zijn dicht, al wordt dit na een week geëvalueerd. We wisten dat het eraan kwam, maar hadden geen idee van de duur en schrikken wel even: twee weken is best lang. Als we heel zuinig zijn, hebben we nog brood en verse groente en fruit voor een week, daarna zal het veel blikvoer en zelf bakken worden. Ook zullen we zuinig moeten zijn met het water in de tanks; we weten nu nog niet of we tussendoor bij de marina terecht kunnen.

We kunnen nu nog minder van de boot en proberen hetzelfde dagritme (met nog wat meer bewegen; iemand goede tips?) te houden. Hopelijk doet Henk dat ook en kunnen we elke dag een paar keer naar hem zwaaien.

Blijf gezond en zorg goed voor elkaar.

Op de kant op Sint Maarten

Het is zondag 29 maart, een week verder sinds ons vorige blog, een week om niet snel te vergeten. 

Op maandagmorgen, de 23ste, zijn we begonnen om de spullen te kopen die nodig zijn voor de reparaties en onderhoud dat we op de wal willen laten plaatsvinden. De schroefasafdichting is het belangrijkste en naar verwachting ook het moeilijkst verkrijgbare onderdeel. Maar door een geniale ingeving van Ank om iemand, wiens blog ze een tijdje heeft gevolgd en die nu bij de watersportwinkel Island Water World werkt, om hulp te vragen hebbe we binnen no time een afdichting. Dank Gaby! Na overleg met de werfbaas staan we even later op de wal. Nu hebben we een huis op palen; sanitair en keuken op de werf kunnen we gebruiken. We hebben geen idee hoe lang dit zal gaan duren. Hoe snel werken ze hier? Komen we nog wel het water weer in voor een eventuele lock down?

We hadden er op gerekend zelf aan slag te kunnen, maar op deze werf is het regel dat het werk onder de waterlijn voor de werf is. Voor andere dingen kunnen we wel zelf aan de slag. Het meest urgente werk is onder de waterlijn (asafdichting, lager uithouder, anodes, antifouling enzo), zodat we veel tijd hebben voor boodschappen en minder urgente punten op de klussenlijst.

Omdat we zijn ingeklaard onder de voorwaarde van een (beperkte) quarantaine is het ons toegestaan op de werf te lopen, te klussen en boodschappen te doen bij de supermarkt aan de overkant van de straat. Medewerkers van de Immigratiedienst komen twee keer langs om te vragen hoe het met ons gaat en of de reparaties lukken; “You are in our minds” zegt de dame hartverwarmend. Ondertussen wennen we aan de werknemers van de werf en zij ook aan ons (het gaat hier toch wat anders dan in Nederland). In de loop van de dagen hebben we mooie gesprekken met de werfbaas, de medewerkers en andere mensen op het terrein van de werf (daarbij proberen we social distance in acht te houden). Als het donker is en iedereen naar huis, worden we af en toe wel een beetje nerveus van lawaaiige, dronken mensen in de buurt of een ruzie op de parkeerplaats vlakbij. In de loop van de week wordt het echter steeds stiller op straat. De oproep om thuis te blijven daalt langzaam in.

Er komen steeds meer maatregelen hier. In de rij voor de supermarkt: er mogen niet meer dan 20 mensen in de winkel, handgrepen van karretjes worden schoongemaakt, enzovoorts. Alleen essentiële bedrijven zijn open; gelukkig voor ons ook de wasserette. Eigenlijk allemaal regels die eerder zijn genomen in Nederland. Er is hier ook nauw contact met de RIVM. Het aantal Corona-gevallen en de maatregelen tussen de Franse en Nederlandse kant van het eiland verschillen behoorlijk. We verwachten hier komende tijd steeds strengere maatregelen. Sterker nog bij publiceren van dit blog worden nieuwe maatregelen vanaf morgen aangekondigd.

Sint Maarten is nu nog een prima plek om te liggen in vergelijking met andere eilanden in de Cariben. Bijna alle landen hier zijn nu op slot, in een aantal landen kun je niet of nauwelijks naar de kant en er zijn landen waar je weg moet als je inklaringsperiode is afgelopen (uiteraard vertellen ze dan niet waar je dan wel heen kunt). In Sint Maarten is er (nog) relatief veel bewegingsvrijheid. Daarnaast ervaren we veel steun van de mensen met wie we in contact komen. We zijn blij met de vaklui die op de werf werken en met alle hulp die we krijgen.

We zijn onzeker over waar heen te gaan voor het orkaanseizoen aanbreekt. Voor ons zijn er twee opties: terug naar Nederland of naar Curacao (dit ligt buiten het orkaangebied, maar toegang tot het eiland is nu nog erg onzeker). Terugvaren naar Nederland zal in hoofdzaak in één ruk moeten, omdat je waarschijnlijk geen tussenstops meer kunt maken in andere landen (de Azoren kun je nu wel aanlopen, maar je kan niet de kant op). Tussenstops zijn welkom om opnieuw in te slaan, nodige reparaties uit te voeren, uit te rusten of uit te wijken voor slecht weer. We verwachten dat deze situatie de komende maanden niet zal veranderen, mogelijk alleen strenger zal worden. Als je naar Curacao uitwijkt, weet je niet wanneer je weer verder kunt, of je naar Nederland kunt vliegen en of je de boot dan goed kunt achterlaten. En kom je überhaupt Curacao wel in? We gaan er voorlopig vanuit dat we terugvaren naar Nederland, en dat het weleens een lange reis kan worden. Gelukkig hebben we nog wel even de tijd om hierover na te denken en ons voor te bereiden; de beste tijd om de terugreis te aanvaarden is mei / juni. Ook is er veel overleg met andere boten; via WhatsApp of via een speciaal opgerichte facebook groep. Er zijn inmiddels verschillende initiatieven ontplooit. Zo is een boot erg druk bezig om te kijken of Nederlandse jachten naar Curacao in mogen, vooral bedoeld voor boten die in de Cariben willen blijven. Wij zijn samen met twee andere jachten aan het kijken hoe we ondersteuning vanuit Nederland kunnen krijgen voor de lange oversteek naar huis. 

Veel mensen bieden aan mee te helpen en mee te denken. Yvonne doet experimenten thuis om met zo weinig mogelijk gas lekker brood te bakken, Anne houdt de Corona-maatregelen op Sint Maarten voor ons in de gaten, Paul stuurt ons verhelderende artikelen over Corona en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Maandag de 23e hebben we ons eerste online verjaardagsfeestje van Yvonne gehad met vrienden uit Nederland en Engeland. Het werkte, haha: na een serieuze start begon het lekkere kletsen en lachen zoals op feestjes. Deed ons goed, vrienden van ver even zo dichtbij te hebben en te zien.

We liggen sinds gisteren, na voorspoedig verlopen reparatie en onderhoud, weer in het water. We liggen voor anker in de baai bij de hoofdstad Philipsburg. Aan de horizon zien we Saba liggen, maar dat is nu onbereikbaar. Verder kijken we uit op de lege pieren waar normaal de cruiseschepen liggen en zien we lege stranden met daarachter winkeltjes, barretjes en restaurants met dichte rolluiken. Het is een verstild landschap en een spookstad. Maar we liggen hier goed: er liggen hier nog vier andere zeilboten, we kennen nu mensen bij de werf en er is een prima supermarkt dichtbij.

Het gaat goed met ons; af en toe een dipje door de onwerkelijke situatie en gestresste gedachten, maar ach, vast herkenbaar voor iedereen. We moeten nog wel bedenken hoe we voldoende beweging krijgen als we de hele dag op de boot zitten. Keimpe is vandaag al goed gestart met het poetsen van de romp. Veel rondjes om de boot zwemmen zal het wel worden, prachtig blauwgroen en helder water, witte stranden, lekker temperatuurtje, zeeschildpadjes die nieuwsgierig komen kijken, ...

Blijf gezond allemaal!

Zoen,

Keimpe en Ank

Op Sint Maarten

“In het verkennen van nieuwe plekken ‘hier’ in dit oostelijk deel van de Cariben hebben we beiden inmiddels veel zin. Hoe dit gaat uitwerken in verband met het oprukkende Coronavirus is wel spannend; we zullen ondervinden.”

Dit zijn de laatste twee zinnen van ons blog ruim een week geleden voor vertrek naar Barbuda, een klein eiland ten noorden van Antigua. Voor we wegvaren van Antigua checken we of we naar Sint Maarten - onze volgende stap - kunnen zeilen. We lezen dat we als Nederlanders welkom zijn. Ook de verdere situatie in de Carieb oogt redelijk rustig als het gaat om Corona. 

We genieten op Barbuda een paar dagen van de vele kleuren blauw (inclusief regenwolken), de witte stranden en de zeeschildpadden die regelmatig even bij de boot komen kijken. Het is een schitterend eiland dat helaas nog steeds de sporen draagt van de orkaan Irma uit 2017.

We hebben een prachtige zeiltocht van Barbuda naar Sint Maarten en komen daar donderdag 19 maart in de middag aan. We ankeren in Simpson Bay en gaan met de dinghy naar het gebouw van de customs/immigration om in te klaren. Als we aan het loket vertellen dat we willen inklaren is het antwoord meteen: “No, not possible. Only residents of St Maarten are allowed to enter.” In de  paar dagen ‘offline’ is er heel veel gebeurd, bijna alle Caribische eilanden blijken ‘op slot’ te zitten. We schrikken enorm en op onze vragen ‘hoe, wat, waarom, wat nu, help ....’ krijgen we geen antwoord. 

We gaan terug naar de boot en gelukkig doen onze simkaarten het en hebben we via Whatsapp snel contact met andere boten. We halen het anker op en gaan naar Great Bay. De ochtend erop zijn we druk bezig met het invullen van o.a. een gezondheidsverklaring en zoeken we contact met de Nederlandse vertegenwoordiging hier op het eiland. Terwijl we daarmee druk zijn komt er een boot van de coastguard langszij. We leggen uit dat we de dag ervoor niet hebben kunnen inklaren en dat we op zoek zijn naar een mogelijkheid om wel in te kunnen klaren om onze boot te kunnen repareren en nodige inkopen te doen. We hebben op Antigua een lijn in de schroef gehad en sindsdien lekt de schroefasafdichting en willen we weten of er schade onder de boot is en zo ja wat. We krijgen het advies om opnieuw naar de Immigration te gaan, nu in Great Bay. De medewerker daar is zeer behulpzaam en regelt een maritiem inspecteur om ons verhaal te verifiëren. We varen naar de marina vlakbij en de inspecteur onderschrijft de noodzaak voor reparatie en regelt dat we wel ingeklaard worden. We krijgen ook goede hulp van Loydd, de baas van de werf waar we liggen.

We zijn heel blij dat we op St Maarten kunnen blijven. Het is nu zondag 22 maart en morgen maken we een plan met de werf voor reparatie en onderhoud. We zijn twee weken in quarantaine; in principe moeten we op de boot blijven, maar we mogen wel boodschappen doen en klussen. We zijn overvallen door de snelle ontwikkelingen en de consequenties, die overigens nog niet goed te overzien zijn. Voor ons is de reis in zekere zin voorbij, we kunnen voorlopig niet verder de Caribische eilanden verkennen. Bijna alle eilanden zitten op slot. Toeristen, die hier met het vliegtuig waren, zijn inmiddels teruggevlogen naar huis. We gaan de boot klaarmaken voor de terugreis, al weten we nog helemaal niet wanneer en hoe. Dat is een heel ander avontuur. Verder blijven we de ontwikkelingen op het eiland nauwgezet volgen en afwachten wat er gaat gebeuren. We zijn heel blij dat we vanuit hier goed contact kunnen houden met vrienden en familie in Nederland en met zeilvrienden die ook ergens met hun boot onderweg cq. ergens gestrand zijn.

In dit blog volgende keer meer over ons nieuwe avontuur...

Blijf gezond en zorg goed voor elkaar!

PS Foto’s van Barbuda volgen zsm