Blub blub ...

Langzaam zak ik door de bodem van de boot. “Wil jij ook een plakje cake voor mijn verjaardag?” Hoe is het mogelijk? Al een aantal weken probeer ik een leuk kadootje voor Keimpe’s verjaardag te vinden en we hadden al bedacht om zijn verjaardag echt te vieren in Spanje omdat we op de heugelijke dag zelf vertrekken vanuit Camaret-Sur-Mer. Maar dat is dus absoluut geen excuus om zijn verjaardag helemaal te vergeten! Na 1000 excuses, slingers in de boot, een lekker taartje van de bakker en de belofte voor een verrassingsfeestje in A Coruna vertrekken we maandag begin van de middag toch nog in goede stemming voor een oversteek van de Golf van Biskaje. De weersvoorspelling is dat er de komende dagen een hoge druk uitloper in de Golf is, die hopelijk voor rustig weer zonder verrassingen zorgt.

We doen 57 uur over de oversteek van Camaret-Sur-Mer naar A Coruna. De eerste dag zeilend met een vervelende deining bij de Chaussee de Sein waar we na 6 uur varen eindelijk vanaf zijn. In de nacht viel de wind weg en dinsdag hebben we 18 uur gemotord. ‘s Avonds was er weer voldoende wind om te zeilen. Deze wind werd snel meer en meer. We hebben het grootzeil weggehaald en gingen op de genua in een stevige spurt voor de wind naar A Coruna.

Veel wind, soms warrige golven en je goed vasthouden om geen schuiver te maken door de boot heen. Op dinsdag genoten we nog van een tweegangen diner, maar nu blijft het bij een boterhammetje. Teveel beweging om te kunnen koken. We zijn er sneller dan verwacht en kunnen woensdag nog met daglicht aanleggen in marina Real in A Coruna. Een warm welkom van een aardige meneer van de marina en een heerlijke douche waar we zoutloos en blinkend schoon van worden (hier in Spanje zit nog meer chloor dan in Engeland en Frankrijk). Inmiddels hebben we nu op donderdag de zoutkorsten van de boot en zeilkleren gespoeld en genieten we van een siësta in de zomerse warmte om straks in de stad onze eerste tapas te gaan proeven. Viva Espagna!

Voulez vous .....

Vanavond gaan we mosselen eten en in het restaurant probeer ik in gebrekkig Frans te vragen of er een tafel vrij is. Keimpe snapt er niks van, de serveerster snapt er niks en als ik dan een zin begin met ‘Voulez vous ....’ wil mijn brein eigenlijk alleen maar de titel van het liedje van Labelle zeggen: Voulez vous coucher avec moi se soir? Het stotteren stopt acuut en de serveerster doorbreekt de stilte met het verlossende woord: "manger?" .... "oui, manger!" en we krijgen een tafeltje.

We zijn inmiddels in Camaret-Sur-Mer en het is een flinke overgang na ruim vier weken Groot Brittanië. Hoewel je met alle digitale middelen tegenwoordig zeker weet dat je op de juiste plek bent aangekomen, was het toch een geruststelling om op het vaste land als eerste iemand met een alpinopet te zien: ja! we zijn in Frankrijk.

Uiteindelijk zijn we een dag of 10 in de omgeving van Falmouth geweest. Eerst wachten op de motoronderdelen en daarna wachten op goed weer om over te steken naar Camaret-Sur-Mer. In die dagen hebben we verschillende plekken bezocht: de baai van St Maves, een jachthaven in Falmouth, een pontoon in de rivier Fal (zonder honden, pffff), een jachthaven bij Mylor Churchtown en de laatste nacht weer geankerd bij de stad Falmouth.

Falmouth is een leuke stad met een gezellige sfeer. Om alvast in de stemming te komen, hebben we een Caribisch restaurant bezocht. Uiteraard gestart met een mojito en daarna heerlijk gegeten. Na de drukte van de stad gaan we de rivier Fal op. We liggen op een prachtige plekje met een intense rust, tot de zon onder gaat. Ineens krioelt het van springende vissen op de rivier. De buurjongetjes op het pontoon gooien hun hengel uit: de springende vissen zijn makrelen en ze vangen binnen no time de een na de andere makreel.

We zitten een storm uit in de jachthaven bij Mylor Churchtown. Nou een ding is zeker: Mylor ligt geheel geïsoleerd: er zijn geen busverbindingen en de ferry/watertaxi vaart niet i.v.m. de storm. Om toch de benen te strekken gaan we richting het dorpje Flushing (Vlissingen). Een eerste poging staken we al snel omdat de regen weer met bakken uit de hemel komt. Maarrr de dag erop lukt het. Flushing is een prachtig dorpje. Ooit heette het Nankersey, maar ja toen kwamen de Nederlanders in de 17e eeuw .... Voor vertrek uit de UK gaan we ontbijten bij het café in de haven. Keimpe met een beste omelet met cheddar en Ank gaat voor een echt Engels ontbijt. Nou ja bijna echt: het worstje is vegetarisch, maar wel witte bonen in tomatensaus :-).

De oversteek naar Camaret-Sur-Mer gaat prima. We doen er bijna 20 uur over en we hebben op een half uur na alles kunnen zeilen.

Inmiddels dus op Frans grondgebied. De haven ligt vol, voor een groot deel met zeiljachten die wachten op goed weer voor de oversteek van de golf van Biskaje. Het aantal nationaliteiten groeit met de dag. Inmiddels Fransen, Nederlanders, Belgen, Duitsers, Engelsen, Ieren, Finnen, Zweden, Noren en Denen gespot.

Het lijkt erop dat we maandag kunnen vertrekken richting La Coruna in Spanje. We verwachten er ongeveer drie dagen over te doen. We hebben nu al zin in de zon en de tapas ....

De foto's van de afgelopen weken kun je bekijken via deze link.

De eerste weken

We zijn inmiddels ruim drie weken geleden vertrokken uit Lemmer, maar het voelt alsof we al veel langer weg zijn. Als eerste een tussenstop in Lelystad waar we onder het genot van lekker eten en heerlijke wijn met Ben en Ingrid van de Blabber weer heel veel wijzer zijn geworden over o.a. Cuba. En ik weet nu eindelijk hoe ik pasta moet afgieten zonder dat mijn brillenglazen beslaan :-).

Bij de volgende stop in Amsterdam nemen we nog afscheid van familie en dan kiezen we het ruime sop en gaan richting de Solent in ZW Engeland. Eenmaal in Engeland slapen we stevig bij en zijn we nog druk met klussen. Inmiddels zijn de ‘grote klussen’ gedaan en zitten we op het niveau van een ‘klusje per dag’. 

De zuidwest kust van Engeland bevalt ons wel: mooie natuur, leuke dorpjes/steden en aardige mensen. Dat niet iedereen zo aardig is, horen we o.a. van een vriend waar we op bezoek zijn: na het referendum over de Brexit een aantal jaar geleden is het racisme sterk toegenomen. 

We liggen op de River Yealm bij Plymouth aan een drijvende steiger op de rivier en laten een storm op het kanaal aan ons voorbijgaan. Als de storm over is, wordt het druk daar. De steiger is iets van 30 meter en er liggen inmiddels een stuk of 16 boten aan, soms wel driedubbel. Allemaal Engelsen die bijna allemaal een hond(je) hebben. Das niet fijn want geen enkele hond kan zijn/haar behoefte ophouden als ze eenmaal van de boot zijn. Mannen met emmertjes en plastic zakjes banjeren al kletsend op de drijvende steiger heen en weer (“is this yours or mine?” al wijzende op een drol), landvasten worden gezien als boompjes waar je tegenaan kunt plassen. Kortom: tijd om te vertrekken ook al wachten we op een tweetal onderdelen voor onze motor. Het snel bezorgen leek eerst geen enkel probleem, maar inmiddels een beetje mañana-gevoel. Dus we gaan door en laten de spullen doorsturen naar Falmouth waar we na een dag heerlijk zeilen inmiddels aan een mooring liggen.