We zijn nieuwsgierig hoe het is aan het einde van de wereld: kaap Finisterre. De kaap is namelijk het eindpunt van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Menig pelgrim laat hier zijn schoenen achter of verbranden deze. Op verschillende rotsen zie je een eenzaam een paar schoenen staan. Ons bezoek aan deze beruchte kaap heeft er wel voor gezorgd dat we zeker 10 dagen lang elke dag wakker worden met de melodie It's the End of the World as We Know It van REM.
Maar voor we koers zetten naar kaap Finisterre genieten we eerst nog van A Coruña. De zon, de temperatuur, de heerlijke tapas, de prachtige Spaanse taal, de flanerende families op de boulevard: ingrediënten die ervoor zorgen dat we direct weer genieten van Spanje. We staan snel in de relaxstand en hoewel het de vierde keer is dat we in A Coruña zijn, hebben we zin om nog even in de stad te blijven. Op een elektrische fiets (nee geen luiheid, ze hadden gewoon geen andere huurfietsen) verkennen we de omgeving rondom de Torre de Hércules, de oudste werkende vuurtoren van Europa. We gaan naar museum Domus een ‘interactief’ museum over het menselijk lichaam. Het is vooral op kinderen gericht, maar wij vermaken ons prima en leren ook weer wat Spaans. En uiteraard gaan we een paar keer tapas eten :-).
Na A Coruña gaan we de ria’s - diepe baaien in het noordwesten van Spanje - verkennen. Prachtige ankerplekken, mooie natuur, leuke plaatsjes. Als eerste willen we dus naar kaap Finisterre. Vanuit het dorp is het nog een uur wandelen en dan staan we op kaap Finisterre. De pelgrims zelf zien we niet, eigenlijk alleen toeristen zoals wij die foto’s maken van achtergelaten schoenen.
De wereld gaat gewoon door na Finisterre en we zeilen verder. Dit keer hebben we als doel om het strand en de duinen bij Corrubedo te bezoeken. Je kunt er alleen met rustig weer ankeren. Nou, het is geen rustig weer, want er staat een stevige wind. We zeilen de hoek om naar Ribeira. Daar huren we fietsen (nu zonder elektriek) om bij het strand te komen. Het strand is adembenemend mooi en ons kuitspieren zijn goed getraind: het is hier niet zo vlak als in Nederland.
We genieten van alle ankerplekken en plaatsjes, maar Islas Cíes was naast Finisterre en Corrubedo zeker een hoogtepunt. De eilandengroep Islas Cíes maakt onderdeel uit van een natuurpark en je mag er alleen ankeren met een vergunning. Dat is razend snel geregeld via internet en binnen een half uur hebben we de benodigde vergunningen binnen. Cies is prachtig, er wonen misschien een paar mensen en er is een camping. Overdag is het er wel druk met dagjesmensen die met een ferry naar het eiland komen. We maken op het eiland onze eerste strandlanding met de dinghy. De landing gaat niet helemaal soepel en Ank valt op haar knieën in het water als ze uit de dinghy wil stappen. Het vertrek gaat voorbeeldig, zonder een spatje water in de boot door de branding heen. We krijgen vanaf het strand een applaus van de bemanning van een ander zeiljacht.
En nu gaan we bedenken hoe we 90 kilo nieuwe ankerketting vanuit een loods op de wal naar onze ankerbak krijgen. Als dat gelukt is, gaan we ons klaar maken voor vertrek naar Portugal waar in ieder geval een bezoek aan Porto, Coimbra en Lissabon op het lijstje staat.
We hebben weer de mooiste foto’s uitgezocht die je in dit album kunt bekijken.
