Een nieuwe routine met bijzondere momenten

Je knippert even met je ogen en dan zijn we twee weken verder. De tijd gaat snel, ook al lijken de dagen op elkaar, mogen we niet varen of op de wal komen. Een kleine wereld, gelukkig zijn er voldoende highlights.

Gisteren, vrijdag 17 april, hebben we eindelijk weer zelf boodschappen kunnen doen. Het is dan bijna twee weken geleden dat hier op Sint Maarten de noodtoestand werd uitgeroepen en iedereen thuis moest blijven. Deze 24-uurs ‘avondklok’ heeft veel mensen overvallen en al snel in de eerste week krijgen supermarkten toestemming om boodschappen te bezorgen. Dit werkt helaas niet goed, veel bestellingen werden/worden niet afgeleverd. Omdat inmiddels veel huishoudens niet over voldoende eten beschikten, kregen de supermarkten toestemming om afgelopen donderdag en vrijdag open te gaan. Ook wij zijn dus gisteren in de rij gaan staan om verse groente, fruit, yoghurt en drinken te halen. Iedereen moet verplicht met mondkapje de straat op en zo staan wij met mondkapje op in de rij bij de supermarkt. De supermarkt heeft inmiddels wat meer maatregelen genomen om personeel en ons te beschermen. Of het goed werkt betwijfelen we. Tussen de klant en de caissière is nu een perspex scherm geplaatst. Je ziet iedereen om het scherm heen buigen en ook mag je nog steeds niet zelf je pasje in het betaalapparaat doen. Dat doet de caissière voor je zonder handschoenen aan. Als de caissière Ank iets vraagt, kan ze haar absoluut niet verstaan. Dus na Ank’s “Pardon?” Doet ze haar mondkapje omlaag en herhaalt ze haar vraag. 

Omdat we de afgelopen twee weken geen boodschappen konden doen en geen water konden halen - de nabijgelegen marina is nu ook dicht - zijn we zuinig met vers eten en water. We experimenteren met broodbakken, spoelen de vaat met zout water en douchen en spoelen ons zelf na het zwemmen af met zoet water uit een anderhalve literfles. Samen verbruiken we zo hooguit 6 liter water per dag. Als de eerste week van de shutdown voorbij is, hebben we nog twee appels en een kool over. Maar dan besluit de Prime Minister dat de supermarkten een dag open mogen voor bewoners met een disasterpas - artsen, verpleegkundigen enzovoorts. Marcel van de Feeks is verpleegkundige en heeft zich als vrijwilliger aangemeld bij het ziekenhuis. Zijn disasterpas is nog in de maak, maar hij heeft al wel een formulier waarmee hij boodschappen kan halen. En dat doet hij voor vier boten. De dinghy zinkt bijna als hij terugkomt. We zijn blij met weer wat verse groente, bananen, yoghurt en een vers stokbrood. Frank van de Tabee ook en hij organiseert ‘s middags een zwemborrel. Met zijn allen drijven we in zee met een biertje in onze hand. Valt nog helemaal niet mee om dat biertje te drinken terwijl je watertrappelt, laat staan nootjes te knabbelen. 

Met Pasen heeft Jula (bijna 4 jaar) van de Tabee voor de drie Nederlandse boten, die hier liggen, paashaasjes gemaakt. Hadden we zomaar een echt paasontbijt met paashaasjes, eieren en matzes die we nog ergens hadden liggen!

De coastguard blijft een paar keer per dag langsvaren en de geankerde jachten goed in de gaten houden. We hebben geen idee waarom. Na 2,5 week op dezelfde plek geankerd te zijn, komt de coastguard langszij om te vertellen dat we daar weg moeten. We liggen in de vaarroute naar een pier waar het verboden is te ankeren. ‘Normaal’ varen hier bootjes af en aan met cruiseschippassagiers, maar nu hebben we nog geen kano gezien. Pfff. We verleggen de boot maar een stukje. Ook ‘s avonds komt de coastguard langs. Soms sneaky met alle lichten gedoofd en soms in vol ornaat waarbij ze met een grote schijnwerper alle boten beschijnen. Ach we zien het maar als ons dagelijks verzetje. Iedereen is zelfs een beetje van slag als ze maar één keer op een dag langskomen.

We vermaken ons met lezen, zwemmen, af en toe een film kijken. Verder is Keimpe ‘druk’ met klusjes, weersvoorspellingen bijhouden, routeplanning en wint hij iets te vaak een spelletje. Ank is overdag veel bezig met mailen en bellen om meer duidelijkheid te krijgen over de terugtocht en is (even) chagrijnig als ze een spelletje verliest. We hebben het - ook met andere boten - regelmatig over onze terugtocht. Op verzoek van maandblad Zeilen hebben we meegewerkt aan een artikel over het dilemma van boten hier in de Carieb: blijven of terugvaren? Het artikel kun je hier lezen.

Onlangs is besloten dat de noodtoestand op St Maarten nog drie weken verlengd wordt. De winkels zijn dan wel drie dagen per week open en ook essentiële dienstverleners/bedrijven mogen open. We weten nog niet of daar ook marina’s onder gaan vallen. Binnenkort raken onze tanks wel leeg en zullen we ze dus ergens moeten kunnen vullen. We zullen zien hoe dat uitpakt.

Blijf allemaal gezond!

Henk, Karel, Frank en de prime minister

Sinds deze week hebben we twee nieuwe vrienden op Sint Maarten, nou ja eigenlijk één: Henk. Henk is onze buurman die een paar keer per dag nieuwsgierig rondkijkend naast onze boot zijn kop omhoog steekt. We zwaaien dan vrolijk en roepen: “Dag Henk!”. Henk zegt niks terug; het is een schildpadje, die regelmatig rond onze boot zwemt. Karel willen we niet echt een vriend noemen. Karel is een behoorlijk grote kakkerlak, die Keimpe begin deze week onder de vlonder in de bakskist ontdekte. Brrrrrrr, Karel is niet welkom en we roepen dan ook “Ga weg Karel!”. We geven hem een extra groot kakkerlakkenhotel kado. Klinkt gastvrij, maar het is een lokdoosje. De inhoud van het hotel is aantrekkelijk voor kakkerlakken, maar een bezoek overleven ze in principe niet. Ze sterven ergens in een verborgen hoekje. Dat is wel een beetje een nadeel, we weten dus nooit helemaal zeker of Karel nu nog ronddartelt in onze bakskist. Binnenkort maar weer eens kijken.

Inmiddels liggen we alweer een week voor anker. Maandag zijn we nog een keer naar de marina gevaren voor diesel, water en boodschappen. Daarna zijn we nog twee keer naar de kant geweest voor wat boodschappen. We kunnen vanwege Corana-maatregelen alleen de boot af voor boodschappen en we mogen met de boot niet rondvaren langs de kust van St Maarten. We moeten ons op en rond de boot vermaken. We ontwikkelen een dagritme en de dagen gaan snel voorbij. We staan rond een uur of acht op, ontbijten en drinken koffie. Keimpe bekijkt de weersvoorspelling en doet de ‘klus van de dag’: vloerdelen in de kajuit beter vastzetten, de romp poetsen, lijnen checken en splitsen, scharnieren van deurtjes weer vastzetten en nog heel veel meer. Ank communiceert in overleg met twee andere zeiljachten met overheiden, kustwacht, ocean cruising community, vrienden en anderen over mogelijke ondersteuning en beperkingen voor de terugtocht naar Nederland. Inmiddels weten we dat zeker 30 boten de intentie hebben om over te steken. Anderen willen naar Curacao om verder te cruisen zodra de Corona-ontwikkelingen dit toelaten, maar de overheid van Curacao heeft aangegeven dat op dit moment alleen noodgevallen welkom zijn. Voor terugkeer naar Nederland zijn er veel vragen. Kunnen we een tussenstop maken op de Azoren en onder welke voorwaarden? Tot nu is alleen ankeren en opnieuw inslaan toegestaan; dan moet je snel weer vertrekken. Kunnen we tussen Azoren en Nederland nog stops maken? Dit is nog onduidelijk. Kunnen we Nederland zo in? Dit lijkt er wel op. Daarnaast volgt Ank de ontwikkelingen rond Corona op St Maarten op de voet. Al met al veel bellen, appen en mailen; dat valt niet altijd mee, omdat het mobiele netwerk traag is en nogal eens uit de lucht gaat. Eind van de middag gaan we zwemmen (Ank is aan het aquajoggen; da’s best zwaar, vindt ze) en spelen daarna een spelletje Yachtzee. ‘s Avonds beetje lezen en vaak rond een uur of 10 naar bed. Niet helemaal wat we ons twee weken geleden nog voorgesteld hadden, maar de zon schijnt, de zee is blauw en warm en contact met familie en vrienden is makkelijk te maken.

Tot donderdag voer de coast guard zeker drie/vier keer per dag langs in de baai om het strand af te speuren en de jachten te checken. Nu geloven ze het wel. Sinds de avondklok halverwege deze week komen ze alleen ‘s avonds langs om te checken of er nog volk is op het strand. Verstoorde wel even ons ritme, je raakt er toch aan gewend, zo’n boot die langsvaart. Gelukkig hebben we Frank en familie die voor vermaak zorgen. Zo scheuren ze langs met de dinghy met Frank erachteraan die zijn kiteboard met foil als plank gebruikt om te waterskiën! Wow, dat ziet er spectaculair uit. Frank zwemt ook elke dag een flink rondje en gebruikt onze boot als keerpunt. We applaudisseren luid als hij voorbij komt.

Vanaf woensdag is er een avondklok ingesteld. Niemand mag de straat op tussen 8 uur ‘s avonds en 6 uur ‘s ochtends. Ook moet je een formulier bij je hebben waarop je hebt aangegeven waarom je op straat bent, bijvoorbeeld om urgente boodschappen te doen. We hebben dat als pdf op onze mobieltjes, maar niemand controleert het. In de supermarkt moet je eerst je handen reinigen, mag er maar een bepaald aantal mensen naar binnen, en zien we steeds meer mensen met mondkapjes en handschoentjes. De mandjes (de handgrepen van de winkelwagens worden gereinigd) en het pinapparaat gaan gewoon van (blote) hand naar (blote) hand. Het lijkt niet waterdicht.

De prime minister hier hamert erop dat iedereen zoveel mogelijk thuis moet blijven. Het werkt blijkbaar niet, veel mensen schijnen de maatregelen te negeren, ook personen die in quarantaine zitten terwijl ze ziek zijn! Vrijdagavond kondigt ze dan ook een total shut down aan. Wat dat wordt horen we pas zaterdag aan het begin van de avond. De prime minister roept de noodtoestand uit en vanaf zondag 5 april geldt er een total shut down voor twee weken. Dat betekent dat twee weken lang alles gesloten is, behalve enkele essentiële diensten. Niemand mag de straat op uitgezonderd mensen met vitale functies, zoals politie, medisch personeel, ed. Supermarkten zijn dicht, al wordt dit na een week geëvalueerd. We wisten dat het eraan kwam, maar hadden geen idee van de duur en schrikken wel even: twee weken is best lang. Als we heel zuinig zijn, hebben we nog brood en verse groente en fruit voor een week, daarna zal het veel blikvoer en zelf bakken worden. Ook zullen we zuinig moeten zijn met het water in de tanks; we weten nu nog niet of we tussendoor bij de marina terecht kunnen.

We kunnen nu nog minder van de boot en proberen hetzelfde dagritme (met nog wat meer bewegen; iemand goede tips?) te houden. Hopelijk doet Henk dat ook en kunnen we elke dag een paar keer naar hem zwaaien.

Blijf gezond en zorg goed voor elkaar.