Aankomst in Horta: dikke grijze sok en Vive la résistance

Het vorige blog eindigde ermee dat we hoopten op een mooie eindspurt. Nou, die eindspurt hebben we gekregen, maar of die zo mooi was? De laatste twee dagen naar Faial, het Azoren-eiland waar ons doel Horta ligt, hebben we in 25 tot 30 knopen aan de wind gevaren. Het eerste deel alleen op een stukje genua en het tweede deel, toen we steeds hoger aan de wind moesten varen, hebben we het grootzeil erbij gezet met drie reven. De golven bouwden op tot drie a vier meter, maar Gaia gleed er meestal soepel overheen. Eén keer was er een erg eigenwijze golf die over het dek spoelde, de buiskap onder het schuim bedolf en zich eronderdoor perste om via de kajuitingang naar binnen te gutsen. Nu was het binnen al zout door lekkende raampjes, maar nu dus nat en dubbelzout. Gelukkig heeft het water de apparatuur niet geraakt, al bleef er wel een plafondlampje branden, terwijl de schakelaar uit was.

Dan is het donderdagmorgen 4 juni en als het licht wordt doemen de Azoren op: land in zicht! Tegen een uur of een ‘s middags zien we de groene hellingen en de eerste huizen. Wat is het land groen en de huizen wit. Wat fijn om weer andere kleuren te zien dan blauw en grijs. In de versnellingszones om Faial krijgen we een laatste zet met 30 - 35 knopen tot we in de luwte van de kust komen.

Wanneer we langs de zuidkust varen heeft de telefoon weer bereik en de bemanning van de Fifty Fifty belt direct om ons welkom te heten. Een aantal mijlen voor Horta worden we op de marifoon opgeroepen door marina Horta. De ankerplek bij de marina is helemaal vol en het waait daar meer dan 25 knopen. Ze vragen of wij voor een nacht willen ankeren aan de zuidkant van het eiland. Dat vinden we prima. Iemand van de marina is in zijn auto is gesprongen om ons vanaf de wal te begeleiden naar een prachtige ankerplek. Wat een geweldige ontvangst! We hebben de rustige ankerplek helemaal voor ons zelf en genieten van het mooie uitzicht met een heerlijk koel aankomstbiertje. Dat biertje klapt er zo in dat we vroeg in bed liggen. Ennnn... 12 uur later worden we weer wakker. Tijdens het ontbijt zien we de Elisabeth en Argonaut, die we kennen van het SSB netje, aankomen. Over de marifoon zegt Frits van de Argonaut dat hij zijn afspraak om tonijn voor sushi te zorgen is nagekomen en die ochtend een prachtige tonijn heeft gevangen. Ze varen langszij en gooien een aantal moten over. Super en erg lekker!

Vrijdagochtend, na de koffie varen we naar Marina Horta. De eerste poging om te ankeren mislukt. Het anker pakt niet, het is alsof we in boter hebben geankerd. Als het anker omhoog is, hangt er een dikke grijze sok aan de punt van het anker!! (We hebben fantasieën over lijken op de bodem). De tweede poging gaat gelukkig goed, want drie keer achter elkaar 40 meter anker met de hand omhoog halen vindt Ank wel heel zwaar. ‘s Avonds genieten we van de heerlijke verse tonijn, een feestje.

De volgende ochtend maken we kennis met Duarte en Filipe van Peter Café Sport. Met witte overal aan en een vive la résistance muts op heten ze ons enthousiast welkom en vertellen hoe ze ons kunnen helpen. Ze brengen boodschappen van de supermarkt, chandlery en apotheek en maaltijden van de kaart op bestelling naar de geankerde boten. De Azoren zijn namelijk nog tot 15 juni in staat van calamiteit en jachten mogen niet aanmeren en de bemanning mag niet het land op. Dus iedereen ligt voor anker naast de marina. Je mag in de marina alleen liggen om noodzakelijke spoedreparaties uit te voeren. Je mag ook niet je dinghy te water laten of andere boten bezoeken. Dus contact verloopt net als in de Cariben weer via marifoon of WhatsApp. We zijn verplicht om altijd marifoonkanaal 10 uit te luisteren en daar is druk verkeer met het havenkantoor. We vermaken ons wel daarmee, vooral het ‘allo allo’ gehalte van de Engelssprekende Fransen zorgt regelmatig voor een glimlach.

Inmiddels zijn we begonnen met het ontzouten van de boot binnen en de noodzakelijke onderhoud en reparaties te plegen. We verwachten eind van de week weer te vertrekken. Wanneer precies hangt van het weer af.

Klik hier om de foto’s van de oversteek te bekijken.

Tot slot nog even wat statistieken van de oversteek:

Reisduur: 20 dagen en 22 uur

Directe afstand: 2300 mijl

Afgelegde afstand: 2650 mijl, dus 350 mijl meer gevaren

Gemiddelde snelheid: 5.3 knopen

Motoruren: 68 uur op 1800 toeren, verbruik 1,44 liter diesel per uur

Waterverbruik: 200 liter, we zijn erg zuinig geweest, we hebben één keer gedoucht in de kuip tijdens een heftige regenbui

Geplande route:

Afgelegde route: