Een nieuwe routine met bijzondere momenten

Je knippert even met je ogen en dan zijn we twee weken verder. De tijd gaat snel, ook al lijken de dagen op elkaar, mogen we niet varen of op de wal komen. Een kleine wereld, gelukkig zijn er voldoende highlights.

Gisteren, vrijdag 17 april, hebben we eindelijk weer zelf boodschappen kunnen doen. Het is dan bijna twee weken geleden dat hier op Sint Maarten de noodtoestand werd uitgeroepen en iedereen thuis moest blijven. Deze 24-uurs ‘avondklok’ heeft veel mensen overvallen en al snel in de eerste week krijgen supermarkten toestemming om boodschappen te bezorgen. Dit werkt helaas niet goed, veel bestellingen werden/worden niet afgeleverd. Omdat inmiddels veel huishoudens niet over voldoende eten beschikten, kregen de supermarkten toestemming om afgelopen donderdag en vrijdag open te gaan. Ook wij zijn dus gisteren in de rij gaan staan om verse groente, fruit, yoghurt en drinken te halen. Iedereen moet verplicht met mondkapje de straat op en zo staan wij met mondkapje op in de rij bij de supermarkt. De supermarkt heeft inmiddels wat meer maatregelen genomen om personeel en ons te beschermen. Of het goed werkt betwijfelen we. Tussen de klant en de caissière is nu een perspex scherm geplaatst. Je ziet iedereen om het scherm heen buigen en ook mag je nog steeds niet zelf je pasje in het betaalapparaat doen. Dat doet de caissière voor je zonder handschoenen aan. Als de caissière Ank iets vraagt, kan ze haar absoluut niet verstaan. Dus na Ank’s “Pardon?” Doet ze haar mondkapje omlaag en herhaalt ze haar vraag. 

Omdat we de afgelopen twee weken geen boodschappen konden doen en geen water konden halen - de nabijgelegen marina is nu ook dicht - zijn we zuinig met vers eten en water. We experimenteren met broodbakken, spoelen de vaat met zout water en douchen en spoelen ons zelf na het zwemmen af met zoet water uit een anderhalve literfles. Samen verbruiken we zo hooguit 6 liter water per dag. Als de eerste week van de shutdown voorbij is, hebben we nog twee appels en een kool over. Maar dan besluit de Prime Minister dat de supermarkten een dag open mogen voor bewoners met een disasterpas - artsen, verpleegkundigen enzovoorts. Marcel van de Feeks is verpleegkundige en heeft zich als vrijwilliger aangemeld bij het ziekenhuis. Zijn disasterpas is nog in de maak, maar hij heeft al wel een formulier waarmee hij boodschappen kan halen. En dat doet hij voor vier boten. De dinghy zinkt bijna als hij terugkomt. We zijn blij met weer wat verse groente, bananen, yoghurt en een vers stokbrood. Frank van de Tabee ook en hij organiseert ‘s middags een zwemborrel. Met zijn allen drijven we in zee met een biertje in onze hand. Valt nog helemaal niet mee om dat biertje te drinken terwijl je watertrappelt, laat staan nootjes te knabbelen. 

Met Pasen heeft Jula (bijna 4 jaar) van de Tabee voor de drie Nederlandse boten, die hier liggen, paashaasjes gemaakt. Hadden we zomaar een echt paasontbijt met paashaasjes, eieren en matzes die we nog ergens hadden liggen!

De coastguard blijft een paar keer per dag langsvaren en de geankerde jachten goed in de gaten houden. We hebben geen idee waarom. Na 2,5 week op dezelfde plek geankerd te zijn, komt de coastguard langszij om te vertellen dat we daar weg moeten. We liggen in de vaarroute naar een pier waar het verboden is te ankeren. ‘Normaal’ varen hier bootjes af en aan met cruiseschippassagiers, maar nu hebben we nog geen kano gezien. Pfff. We verleggen de boot maar een stukje. Ook ‘s avonds komt de coastguard langs. Soms sneaky met alle lichten gedoofd en soms in vol ornaat waarbij ze met een grote schijnwerper alle boten beschijnen. Ach we zien het maar als ons dagelijks verzetje. Iedereen is zelfs een beetje van slag als ze maar één keer op een dag langskomen.

We vermaken ons met lezen, zwemmen, af en toe een film kijken. Verder is Keimpe ‘druk’ met klusjes, weersvoorspellingen bijhouden, routeplanning en wint hij iets te vaak een spelletje. Ank is overdag veel bezig met mailen en bellen om meer duidelijkheid te krijgen over de terugtocht en is (even) chagrijnig als ze een spelletje verliest. We hebben het - ook met andere boten - regelmatig over onze terugtocht. Op verzoek van maandblad Zeilen hebben we meegewerkt aan een artikel over het dilemma van boten hier in de Carieb: blijven of terugvaren? Het artikel kun je hier lezen.

Onlangs is besloten dat de noodtoestand op St Maarten nog drie weken verlengd wordt. De winkels zijn dan wel drie dagen per week open en ook essentiële dienstverleners/bedrijven mogen open. We weten nog niet of daar ook marina’s onder gaan vallen. Binnenkort raken onze tanks wel leeg en zullen we ze dus ergens moeten kunnen vullen. We zullen zien hoe dat uitpakt.

Blijf allemaal gezond!