Suriname 3: hangmatteren, boskip, twee keer geen kaaimannen, wel een nat pak, aapjes en veel vogels

Bijgekomen van onze avontuur op Tonka eiland, besluiten we het nu anders te doen en met een georganiseerde tour op pad te gaan naar Boven-Suriname. Dit deel van Suriname begint voorbij het Brokopondo stuwmeer en de naam Boven-Suriname verwijst naar de bovenloop van de Suriname-rivier, waar veel dorpjes van Marrons, afstammelingen van naar het oerwoud gevluchte slaven zijn. Een busje pikt ons op en rijdt ons samen met ander gasten (een leuk groepje Nederlandse Surinamers en Nederlanders) naar het plaatsje Atjoni. Hier stopt de weg en worden we verder vervoerd met korjalen op de rivier. Bij Atjoni is het druk, een logistiek centrum waar mensen en spullen van weg naar water en visa versa overgezet worden. Geweldig om te zien wat er allemaal niet in de smalle korjalen wordt vervoerd: diepvriezers, zonnepanelen, maar ook scholieren en toeristen zoals wij. Wij gaan naar Knini Paati, een lodge op een eilandje midden in de rivier. Het is een uur varen en onderweg komen we verschillende stroomversnellingen tegen. De korjaal vaart met grote vaart vlak langs en over de rotsen. De stuurman tilt af en toe de buitenboordmotor uit het water en degene voorop gebruikt een peddel om tussen de rotsen te manoeuvreren. Af en toe klotst het water over de rand en zo ontdekken we dat onze - op het oog waterdichte - rugzak lekt. De lodge is een prachtige plek, waar we een cabin hebben met bedden, douche en airco, o ja en een hangmat op de veranda. Er is in de lodge een gezamenlijk deel voor eten, chillen, aapjes kijken, enz.

We blijven twee nachten op Knini Paati en genieten. Na aankomst gaan we eerst zwemmen in een sula, een stroomversnelling in de rivier. Het is net een soort whirlpool, je gaat in de sula zitten/liggen en het water masseert heerlijk je nek en rug. Keimpe voelt wel wat prikken onder water, maar de gids verzekert ons dat in dit deel van de rivier alleen maar vegetarische piranha’s zijn, dusssss. Tja en wat doe je dan na zo’n inspanning? Je gaat hangmatteren bij het huisje! Hangmatteren, oftewel chillen in een hangmat, is een van de nieuwe woorden die we tijdens deze trip leren. Aan het einde van de middag drinken we aan de bar onze eerste djogo (nieuw woord), een literfles Parbo bier die je deelt met andere mensen, of bij grote dorst met zijn tweeën opdrinkt. Na een heerlijke maaltijd gaan we de korjaal weer in om in het donker kaaimannen te spotten, helaas niks, njet, njada (komt door volle maan volgens de gidsen). Bij terugkeer op Knini Paati worden we verwelkomd door getrommel: een dansgroep uit het nabij gelegen Marrondorp komt een optreden geven. Het is een mooie combinatie van muziek, dans en verhalen over het alledaagse leven. Uiteraard wordt aan de groep gevraagd om mee te dansen, tja dat ziet er stuntelig uit in vergelijking met de de swingende dames. We slapen die nacht als rozen, maar zetten de airco wel van 21 naar 26 graden, die kou zijn we niet meer gewend.

De volgende dag bezoeken we de Marrondorpen Laduani en Aurora. Het zijn traditionele dorpen van Samarracaanse Marrons. Onze gids Bernard is kapitein in Aurora en boeit ons met zijn verhalen over hoe de dorpsgemeente bestuurd wordt, hoe het christelijke deel en traditionele deel van het dorp naast en door elkaar leeft en hoe ook hier de jongeren wegtrekken naar de stad (Paramaribo). De bewoners willen niet op foto, maar maken daar soms op verzoek van de gidsen of tegen een geringe vergoeding een uitzondering op. 

Om ons voor te bereiden op de jungletocht aan het eind van de middag gaan we na de lunch een uurtje hangmatteren, dat bevalt ons wel. We gaan er een kopen om te gebruiken op de boot en later in de achtertuin in Groningen. Met lange broek aan en stevige schoenen gaan we de jungle in. Eerst lopen we over een kostgrond van de familie van de eigenaar van de lodge. Een kostgrond (of kostgrondje) is een stuk land in de jungle dat geschikt is gemaakt voor het telen van gewassen voor eigen gebruik. Je kunt het vergelijken met een moestuin. Alleen is een kostgrond niet zo geordend als een moestuin; alles groeit door elkaar heen met als reden dat de verschillende soorten elkaar zo beschermen. Na een paar jaar is een kostgrond uitgeput en worden er weer bomen gepland. De dag erop vertrekken we helaas weer naar Atjoni, maar niet voordat we nog even gezwommen hebben in de sula naast Knini Paati. Op de terugweg in de korjaal raken we in een stroomversnelling de rotsen, waardoor het water tot onze middel binnenstroomt. Maar we halen Atjoni en het busje brengt ons weer terug.

Na ons bezoek aan Boven-Suriname blijven we een paar dagen rondom de boot om alle indrukken een plekje te geven. Na een tip gaan we samen met Ad en Yolanda van de Windsong naar de Vlindertuin in Lelydorp. De Vlindertuin is een kwekerij voor de export van tropische vlinderpoppen en schildpadden. De kwekerij is geopend voor publiek en er worden rondleidingen verzorgd. De dame die onze rondleiding verzorgd doet dat in een razend tempo en het is niet de bedoeling dat we even stil blijven staan: “hup hup, de groep moet wel bij elkaar blijven”. Maar toch was het leuk om het verhaal van de kweek te horen. De rondleiding eindigt in een vlindertuin waar we genieten van de vele soorten die er rond fladderen. Nou en er fladdert meer rond in die vlindertuin, we worden allemaal flink gestoken door muggen.

We willen nog een keer naar het gebied Commewijne, er zijn daar verschillende plantages die we willen bezoeken. We hebben een ambitieus plan om op één dag fort Nieuw Amsterdam en de oude plantages Marienburg en Peperpot te bezoeken. We starten bij een van de oudste plantages in Suriname, Peperpot. Aanvankelijk werd er tabak verbouwd, maar een nieuwe eigenaar in de 17e eeuw is overgestapt naar cacao en koffie. Naast Peperpot ligt een natuurgebied, Peperpot Nature Park. Bij de ingang van dit park parkeren wij de auto en de dame van de receptie verteld ons dat het een uurtje door het park lopen is voor je bij de plantage komt waar je heerlijk kunt lunchen. Nou dat uurtje was een wandeling van bijna twee uur en we zijn echt niet verdwaald. Onderweg genieten we van voorbijschietende leguanen - ook wel boskippen genoemd omdat ze veel gegeten worden -, vogels, vlinders, libellen en verschillende soorten apen die tussen en in de bomen slingeren. Het is flink warm en we zijn erg blij als we bij de plantage aan de Suriname rivier aankomen. In de oude gerestaureerde directeurswoning dat nu een hotel is, lessen we onze dorst met lekkere markoesa (passievrucht) sap en genieten van een heerlijke lunch. We zien huurfietsen en vragen of we die kunnen huren om terug te fietsen naar de ingang van het natuurpark, want twee uur terug lopen vinden we wel heel veel. Er wordt druk gebeld, want Melvin zou de fietsen weer terug kunnen brengen, maar eigenlijk weet niemand wie Melvin is. De suggestie wordt gedaan om een taxi te bellen, maar dan zegt een van de dames dat ze ons wel kan brengen, want haar werkdag zit erop. We zijn daar heel blij mee en onderweg hebben we een geanimeerd gesprek over eten in Suriname. Wij vinden het heerlijk, zij vindt het saai en mist een goed pizza restaurant.

Als laatste tour doen we een roadtrip naar Nieuw Nickerie waar we met een korjaal naar Bigi Pan - een ondiep brak meer in het uiterste noordwesten van Suriname gaan. De weg ernaar toe voert ons langs Groningen, waar na afschaffing van de slavernij Groningse boeren zijn neergestreken om hier een boerenbedrijf te starten. Dit bleek niet zo succesvol omdat de helft van de boeren de omslag naar het tropische klimaat niet hebben overleefd en de grond niet zo goed was als beloofd. De weg voert ook langs Wageningen, de geboorteplaats van Ank, waar we natuurlijk ook even kijken. Wageningen ligt midden in het rijstgebied van Suriname en hier is ooit met inbreng van de universiteit van het Nederlandse Wageningen de rijstteelt geprofessionaliseerd. 

Onderweg naar Bigi Pan in de korjaal varen we door een kanaaltje waar allerlei vogels te zien zijn, verschillende soorten arenden, buizerds, zilverreigers, witte en rode ibissen en lepelaars. Samen met drie Nederlandse stagiaires overnachten we in een huis op palen. ‘s Avonds gaan we flamingo's bekijken. Langzaam naderen we ze met de korjaal op de motor. Het laatste stukje gaat de motor uit en springt de bootsman in het water om ons stilletjes verder te duwen. Zo komen we redelijk dicht bij. ‘s Nachts gaan we kaaimannen en slangen spotten, maar je raad het al nada, njente, niks gezien. ‘s Ochtends gaan we weer op stap en zien we toe hoe de studenten een modderbad nemen. Als we terugvaren naar de auto blijkt dat het kanaaltje vol ligt met dode vissen, volgens de bootsman vanwege te weinig zuurstof in het water. De natuur is hier kwetsbaar, ook vanwege de intensieve rijstteelt en de ‘beschermingsmiddelen’ die daarbij gebruikt worden.

Langzamerhand zijn we vol van alle indrukken en kriebelt het om verder te gaan. We beginnen ons in te lezen over zeilen bij Cuba en krijgen daar steeds meer zin in. Het is nog wel een flink stuk, maar het plan is om met een aantal grote stappen door het Caribisch gebied in de eerste helft van maart in Cuba aan te komen. De verwachting is dat we in het midden van deze week gaan vertrekken met als eerste doel Bequia.

We gaan Suriname zeker missen: de vriendelijke mensen, de tempeltjes en drempels, de Chinese winkels, de weelderige natuur, de modderige rivieren, het chaotische verkeer, Rita en Rita, het lekkere eten, de warmte, hangmatteren, de aapjes, de stalletjes met keurig opgestapeld fruit of vis, en alle andere dingen...

Klik hier om de foto’s te bekijken.