Suriname 1: Feesten en beesten

Na de warme ontvangst hier bij marina resort Waterland door de eigenaar Noel en de andere

zeilers, staat de eerste week in Suriname in het teken van feesten. 

Op eerste kerstdag hebben we met alle bemande boten op de steiger gezellig geborreld en gegeten. Iedereen had wat gemaakt en het werd een interessant kerstdiner: groentestengels met dip, frikadellen, geroosterde broodjes met pesto, kaasblokjes, droge worst, vlammetjes, enzovoorts. Dit alles vergezeld door Parbo biertjes en wijn. Niet het kerstdiner wat we thuis eten, maar ja daar is het ook geen 30 graden. Op tweede kerstdag genieten we van de heerlijke kerstlunch bij Waterland. We proeven onze eerste Surinaamse gerechten, waaronder pom. Weer eten we ons buikje vol. We zijn bijna blij dat kerst maar twee dagen duurt :-). 

Zondag even geen feesten, maar samen met de bemanning van de Fifty Fifty en Windsong fort Zeelandia in Paramaribo bezocht. Elke zondag wordt er door vrijwilligers een rondleiding verzorgd. Bijzonder om de geschiedenis van Suriname en het fort te horen. Van de oorspronkelijke indianen, via Spanjaarden, Engelsen, Fransen, Nederlanders naar de huidige vijf bevolkingsgroepen. Fort Zeelandia is gesticht door de Engelsen, maar overgenomen door de Zeeuwen en later de Hollanders. Sinds de onafhankelijkheid van Suriname in 1975 is het een museum, kazerne en wederom museum geweest. Het is ook de plaats waar de decembermoorden in 1982 hebben plaatsgevonden; daar staat nu een gedenkteken. De gids heeft een bloem meegenomen en we houden daar een moment stilte. 

Hoe zit het ondertussen met de beesten? We feesten niet als beesten (vinden wij dan), maar maken kennis met voor ons nieuwe beesten. Als eerste de brulapen. Deze leven in de bossen rondom de marina en brullen angstaanjagend. Meestal bij zonsopgang en ondergang, maar ook een paar nachten achter elkaar precies om 3 uur. Ank wordt er wakker van, maar Keimpe ronkt er lekker doorheen, wat Ank best knap vindt. Zet het volume voluit en luister en huiver:

Op de kant op het terrein van het Waterland resort bivakkeert in een boom een luiaard van vijf maanden, door de dochters van de Fifty Fifty Henk genoemd. Het is een prachtig, lui beestje en zijn/haar bewegingen zijn echt in slow motion.

Verder maken we kennis met de muggen hier. De eerste nachten worden we nog wel wakker van het gezoem, maar inmiddels hebben we de boot redelijk mugvrij gekregen door horren voor de luiken en ‘s avonds citronellakaarsen te branden in de kuip. Ook vliegen hier veel vleermuisjes die, voordat we de horren allemaal geplaatst hadden, ons ‘s nachts in het vooronder om de oren fladderden.

Maar, nu weer terug naar het feesten: Oud & Nieuw! Op oudjaarsdag is de vermaarde Owra Yari viering in Paramaribo, waar we samen met andere zeilers in een busje naar toe gaan. Vanaf 12 uur ‘s middags is er een groot vuurwerkspektakel, de zogenaamde Paraga estafette waarbij kilometerslang vuurwerk wordt afgestoken. Duizend- en miljoenknallers worden op straat uitgerold en ontstoken (in een stad waar veel panden van hout zijn - een poging om Owra Yari vanwege brandgevaar te verbieden bleek totaal onhaalbaar). De herrie is, zelfs met oordopjes, enorm en moet de boze geesten wel afschrikken. In het centrum van de stad zijn op verschillende plaatsen podia met muziek (ook veelal herrie waar oordopjes wel fijn zijn) en regelmatig zie je dat mensen eigen feestjes houden met gigantische geluidsboxen in de achterbak van hun auto. De drukte neemt in de loop van middag toe en je verplaatsen door de Domineestraat, het episch centrum van het feest, is vrijwel onmogelijk. Ondanks de drukte, hitte, diversiteit aan mensen en de nodige drank blijft het een vriendelijk en vreedzaam gebeuren. Het is een indrukwekkend spektakel om mee te maken.

We zijn rond een uur of zes weer terug bij de marina en daar luiden we in alle rust oud & nieuw in op de steiger met o.a. heerlijke versgebakken oliebollen, gebakken door Anne van de Bonnefooi, champagne en andere lekkere dingen. Op nieuwjaarsdag doen we mee met de Unox-nieuwjaarsduik bij Waterland, compleet met muts en erwtensoep. Dit feest bestaat uit twee onderdelen. Als eerste de ice dip challenge. Voor het goede doel dompelen de meeste gasten zich 20 seconden in een bak met ijskoud water. Regelmatig gooit Noel er weer een zak met ijs in, dus het is echt ijs-en-ijskoud. Wij gaan de uitdaging ook aan. Vooral Ank vindt het (echt) niet leuk en snapt niet dat de meeste mensen met een (weliswaar vaak verkrampte) glimlach de kou ondergaan. Om twee uur ‘s middags is onder begeleiding van een brassband de nieuwjaarsduik in de rivier, veel aangenamer qua temperatuur. En dan heb je wel een lekkere warme erwtensoep verdiend.

Na een week van feestjes zijn we Suriname verder aan het verkennen met uitstapjes en tours. Ook een feest, maar niet zonder hindernissen...

Klik hier om de foto’s te bekijken.