Terug in Nederland

We zijn al bijna weer een maand in Nederland. Een maand waarin we veel mensen gezien hebben en waarin we proberen in te burgeren. In het onderstaande kijken we daarop terug.

Op vrijdag 24 juli gaat heel vroeg de wekker en vertrekken we vanuit Loctudy, Zuid Bretagne naar Scheveningen. Een tocht van 500 mijl en gezien de windverwachting denken we er ongeveer vier dagen over te doen. Het is een rustige oversteek en op precies de goede momenten, zoals bij de kanaaleilanden hebben we de getijstroom mee. Voor maandagnacht geeft de voorspelling een stevige wind voor de Nederlandse kust en we kijken dan ook naar mogelijke plekken in Zeeland om te schuilen. Maar vanaf Calais heeft Gaia de kolder in de kop en we varen als een dolle. Vanaf zondagavond stellen we de aankomsttijd telkens een paar uur bij. Van dinsdagmorgen, naar maandagavond, naar maandagmiddag eind van de middag. We hebben contact met Willem Jelle die graag in Scheveningen onze lijntjes wil aanpakken. Uiteindelijk zijn we maandagmiddag om 13 uur al in Scheveningen. Tot onze grote verrassing zien we niet alleen Willem Jelle zwaaien vanaf de kant, maar ook Johan en Ilse en natuurlijk een kwispelende Dokkie. Enorm leuk zo'n welkom. Eenmaal in de box in de jachthaven proosten we met een biertje op een geslaagde laatste etappe naar Nederland.

Na vanaf half maart mondkapjes te hebben gedragen als we ergens naar binnen gaan, is het een rare gewaarwording dat het in Nederland niet hoeft. Als we op straat lopen, merken we dat mensen afstand proberen te houden. Positieve effect daarbij is dat mensen elkaar aankijken en groeten. Verder neemt de supermarkt bij de jachthaven het niet zo nauw met de regels rondom corona getuige ook het papiertje op de ‘hygienezuil’ waarop defect staat geschreven en de drukte in de winkel.

Toen we vorige keer van de reis terug kwamen hadden we een welkomstborrel in Enkhuizen. Met corona is dat nu niet zo handig en dus maken we twee weken lang een toer door Nederland en zien we gelukkig veel mensen.

We blijven een paar dagen liggen in Scheveningen. De broer van Ank, Theo, komt met vriendin Tineke eten en we kletsen o.a. bij over elkaars reizen. We borrelen met Deborah, een oud collega van Ank die in Den Haag woont (een reuze gezellig weerzien na 7 jaar). Gaan heerlijk lunchen bij Willem Jelle en genieten van een geweldige barbecue aan boord bij Anneke en Harald. 

Dan wordt het tijd om verder te gaan. Op vrijdag vertrekken naar de Amsterdam waar Johan en Ilse liggen. We hebben een djogo (literfles Parbobier uit Suriname) bewaard om samen op te drinken en delen herinneringen van afgelopen jaar. Zaterdag komt Paul, de broer van Ank, langs en hij vaart mee over het IJ naar onze volgende ligplaats, Port Entrepot. We lopen de stad in en drinken een paar biertjes bij Brouwerij ‘t IJ. Daarna eten we heerlijk bij Paul en Paulinho thuis. De dag erna komen Rinske Minke, Robrecht en Sybren langs om ons welkom te heten. Erg leuk om elkaar weer te zien na een jaar.

De volgende stop is Lelystad waar we genieten van de ontmoeting met de bemanning van de Blabber en Nostress die we van onze vorige reis kennen. De fles plopt weer en we eten samen. Het is een gezellige steiger waar we liggen, dat zijn we niet zo gewend afgelopen jaren in Lemmer. Dus in een paar dagen tijd hebben we leuke gesprekken met allerlei mensen.

We twijfelen waar we de boot willen stallen: wordt het weer Lemmer of misschien Makkum? Terwijl we in Lelystad zijn, huren we een auto om in Makkum naar ligplaatsen te kijken. We zijn er nog niet uit of we daar willen liggen. We rijden door naar Grouw waar Ate, Madeleine en Merle op de camping staan. We kletsen heerlijk bij en ja sorry weer een plopfles :-).

Terug in Lelystad besluiten we om de boot hier in ieder geval komende winter te laten liggen. Tja en dan wordt het nadenken en plannen hoe we met alle spullen in Groningen komen. het is inmiddels 1 augustus geweest en we kunnen weer in ons huis.

Lang verhaal kort: we zijn inmiddels alweer ruim twee weken thuis in Groningen. Het is flink wennen. Het weerzien met buren, vrienden, familie, oud collega’s is erg leuk. En ja: we zijn echt een jaar weg geweest, zeggen we regelmatig. We missen Gaia, het leven op de boot, het prachtige vrije uitzicht, de vrijheid om te doen waar je zin in hebt. Dat is natuurlijk niet raar na een jaar reizen. 

We zijn inmiddels druk bezig om mogelijkheden te verkennen om weer geld te verdienen. We hebben het huis weer grotendeels ingericht. Verkennen stad en omgeving en vinden het na de hittegolf afgelopen weken hier maar heul koud.

We hebben genoten van een pracht jaar: de Spaanse Ria's, Tenerife, La Gomera, Suriname en eilanden in de Carieb vonden we geweldig. Veel ontmoetingen onderweg met andere zeilers en inwoners van de bezochte landen waren bijzonder en inspirerend. Nooit zullen we de mensen in Sint Maarten en op de Azoren vergeten die ons geholpen hebben gedurende de vergaande Corona-maatregelen in die landen. Al is het soms moeilijk, zeilen op de oceaan is een prachtige ervaring.

Klik hier om de foto’s te bekijken.

Mossels, camembert, een natte broek en in de spotlight

We liggen een week in Camaret-sur-Mer. Of het nou door de lagere temperaturen of door toch wat verborgen moeheid van afgelopen maanden komt weten we niet, maar we slapen elke dag bijna het klokje rond. We gaan een paar keer uit eten met Martijn, Marianne en Dirk. We genieten allemaal van de heerlijke mosseltjes en de hartige flensjes. In de restaurants en kroegjes is het verplicht om een mondkapje te dragen als je binnen een tafel zoekt, naar de WC gaat of een drankje aan de bar besteld. Iedereen doet dit zonder morren en ook in winkels is het dragen van mondkapjes helemaal ingeburgerd.

Na het vertrek van Marianne en Dirk en wat later Martijn en opstapper Ad gaan we verder om de kust van Zuid-Bretagne te verkennen. We zeilen er twee weken rond en vermaken ons prima in dit prachtige zeilgebied rond St Marine, Benodet, de rivier Odet, Illes de Glenans, Concarneau en Loctudy. We trekken een paar dagen op met Bram en Christa die in volle vaart vanuit Nederland deze kant op zijn komen varen om ons te verwelkomen in Europa. Samen ontdekken we dat kanovaren in een kano met 8 (!) loosgaten vooral zorgt dat het water naar binnen komt in plaats van naar buiten gaat. Dat verklaart ook ineens al die mensen met natte broeken die we telkens in het dorp zagen lopen. Al zeilend, wandelend en fietsend in dit mooie gebied hebben we het gevoel op het eind van onze reis nog vakantie te hebben. Tres Bien! Ons Frans is niet al te best, maar het lokale dialect pikken we snel op: als je hier ‘ja’ wilt zeggen, gewoon blaten als een schaap (whè) en het komt goed.

Met een koelkast vol Camembert en ons ‘wijnrek’ gevuld met Franse wijnen vertrekken we vrijdag 24 juli voor onze laatste meerdaagse trip van 500 mijl naar Scheveningen. Het is een vlotte en makkelijke tocht. In Scheveningen wacht ons bij aankomst een verrassing waarover meer in ons volgende blog.

Klik hier om de foto’s van Zuid Bretagne te bekijken.

PS In Bénodet ontmoeten we de redactie van zeilwereld.nl. Met een snelle wederzijdse actie levert Ank kopij aan voor de tweewekelijkse rubriek ‘In de spotlight’. Klik hier om het stukje te lezen.

Vakantie aan de Zuid-Bretonse kust

Inmiddels zijn we alweer een aantal dagen in Camaret-sur-Mer. We zijn flink bijgeslapen en genieten van mossels, flensjes, croissants, wijn en af en toe de zon. Ondanks de heerlijke luiheid zijn alle klusjes weer gedaan en is de boot van binnen en van buiten weer redelijk ontzout.

De laatste dagen van de oversteek van de Azoren naar Europa hadden we goede wind en maakten we mooie dagafstanden, maar omdat het nog steeds grijs en koud is met regelmatig miezerregen zijn we het zat. We besluiten om niet in één keer door te varen naar Nederland maar te stoppen in Camaret-sur-Mer vlakbij Brest. We hebben wat kleine reparaties te doen en hebben bovendien wel zin in mosseltjes. We hebben ook nog even de tijd; ergens in de tweede week van augustus willen we weer in Groningen zijn. We wijzigen onze koers en op donderdag komen we steeds dichterbij twee andere boten die we kennen, de Cruella en de Di Mare, die ook op weg zijn naar Camaret-sur-Mer. Erg leuk om zo samen op te varen.

Vorige week donderdag, de voorlaatste dag van de oversteek,  is de grijzigheid weg en schijnt de zon. Het is een fantastische dag: de hele tijd zwemmen er dolfijnen rond de boot en in de middag worden we verrast door een bezoek van een groep van ongeveer 10 grienden, zwarte walvissen die 5 a 6 meter lang zijn. We varen ze voorbij als ze liggen te dobberen, waarna ze ons achterop komen en al snel zwemmen ze met ons mee op de manier waarop ook dolfijnen meezwemmen. Erg indrukwekkend, zeker als ze vlak naast de boot komen. Wat een joekels. Er zwemt ook een moeder met jong mee, die blijven op afstand. Ons hart klopt wel wat sneller in het begin omdat ze zo dichtbij de boot zwemmen, maar al snel genieten we volop. Keimpe heeft een aantal prachtige foto’s gemaakt, zie het album.

Vanaf donderdag zien we ook meer boten en in de nacht is het erg druk als we een vaarroute van vrachtschepen oversteken. De hele oversteek houden we al de ontwikkeling van een zware depressie in de gaten die voor veel wind kan zorgen op vrijdag en zaterdag. De gribfiles geven aan dat het vanaf donderdagnacht steeds meer gaat waaien. Het tegendeel is waar: de zeilen gaan zelfs omlaag en we motoren de hele nacht. ‘s Ochtends vroeg kunnen we weer zeilen en het is wederom een zonnige dag. Op vrijdagmiddag rond 5 uur zeilen we in prachtig weer op de Bretonse kust af en de baai in naar Camaret. In de jachthaven worden we verwelkomd door een havenmeester in een rubberboot die ons een plekje toewijst en helpt bij aanleggen. Dit hebben we hier nog niet eerder hier meegemaakt. Nadat we aangelegd zijn, neemt hij zittend op een klein krukje onze gegevens op. Ank mag blijven staan. Er zijn geen restricties als het gaat om corona, dus geen quarantaine of covid-test. De Di Mare is vlak voor ons gearriveerd en al snel vieren we in de kuip de snelle oversteek met een biertje en een wijntje. Martijn van de Cruella arriveert niet veel later en ook hij schuift aan met een biertje. We eten samen wraps en daarna vallen we allemaal als een blok in slaap, wel ieder op eigen boot ;-).

Nu we bijgeslapen zijn, de boot ontzout, de restaurants bezocht en de beenspieren een beetje geoefend gaan we de komende week naar de baai van Benodet, iets verder aan de Zuid-Bretonse kust, om daar een aantal dagen te gaan rondkijken. Alsof het vakantie is...

Klik hier om de foto’s van de oversteek te bekijken.

Oversteek naar Nederland deel 1

Donderdagmorgen 25 juni gaan de trossen los in Horta. Vlak voor vertrek krijgen we nog een fles wijn van een restaurant met de uitnodiging om te komen eten. Helaas, dat zal een volgende keer worden. Delen de restaurants in Nederland ook wijn uit omdat ze zo blij zijn weer te kunnen koken voor hun gasten? 

De zon schijnt heerlijk en als we voorbij het eiland zijn pakken we een mooie wind op. Gaia heeft er zin in! We hebben als bestemming Zierikzee. We varen dus in principe in een keer door naar Nederland. Maar we houden er rekening mee dat we onderweg eventueel een korte stop moeten maken. De zon van de eerste dag maakt snel plaats voor grijs weer, geen kleurschakeringen, gewoon grijze lucht en grijze zee. Ank is ook een beetje grijs de eerste twee dagen, maar de primatour doet gelukkig zijn werk en op zaterdag smaakt de chips weer prima tijdens happy hour. We maken mooie dagafstanden de eerste dagen - 162, 160 en 151 mijl. 

Op zaterdagmiddag houdt de centrale regelunit van onze navigatie-apparatuur ermee op. Dat we betekent dat we geen bootsnelheid meer kunnen aflezen en de meters voor windsnelheid en windrichting niet meer werken. Met name de windgegevens gebruiken we veel. Nu moeten we naar het windvaantje bovenin de mast kijken voor de windrichting en de windsnelheid is een beetje gokken. Vooral 's nachts is het heel lastig om te bepalen hoe hard het waait. De GPS en AIS werken nog goed, dus we weten waar we varen en of we op ramkoers liggen met andere boten. Over dat laatste maken we ons nu geen zorgen, we komen eigenlijk geen andere boten tegen. 

Zondagmiddag zakt de wind in en zetten we de motor bij. Verwachting is dat we vandaag weer wind krijgen. Eind deze week wordt er veel wind verwacht. We beraden ons nog op een juiste strategie om hiermee om te gaan. We overleggen hierover met onze walkapitein Marcel en via de SSB radio ook met de drie andere Nederlandse boten die ongeveer tegelijk met ons vertrokken zijn uit de Azoren. 

De komende dagen gaan we een meer voordewindse koers varen in wederom grijs weer.

Eindelijk voet aan wal

Het is alweer bijna drie weken geleden dat we zijn aangekomen in Horta. De eerste twee weken hebben we voor anker gelegen in de haven samen met zeker 80 andere zeiljachten, waarbij we niet aan land mochten. Boodschappen en maaltijden hebben we aan boord laten bezorgen door Duarte en Filipe van Peter Café Sport. Wat hebben die mannen samen met andere collega’s een enorme klus geklaard door alle boten van te voorzien. Water en diesel hebben we op de quarantainesteiger gehaald. In de eerste week hebben we de meeste klusjes van de lijst geklaard en kunnen afvinken. Daarna vervelen we ons af en toe. Gelukkig hadden we marifoonkanaal 10, dat we dag en nacht verplicht moeten uitluisteren. Elke boot die aankomt krijgt een check-in via dit kanaal. Met name de antwoorden van de Fransen die toch het Engels niet zo goed beheersen zorgde regelmatig voor gegrinnik. Een paar voorbeelden:

Marina: are you the owner of the boat? Boat: 4,5 meter

Marina: how many meters is your boat? Boat: 160. Marina: how many meters is your boat? Boat: 160 liter. Marina: meters not liters! Boat: ohhhh, 12 meter

En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

De eerste week voor anker gonst het rond dat ze de bemanning van de jachten vanaf maandag 15 juni gaan testen op Corona en dat je bij een negatief testresultaat de kant op mag. De zondag ervoor maken we een aantal zeilers op hun slechts mee op marifoonkanaal 10. Een paar boten willen per se als eerste getest worden, omdat zij er het langst liggen, kinderen aan boord hebben of wat dan ook, en betichten de autoriteiten van incompetentie. Andere zeilers reageren hier weer verontwaardigd op en vragen om geduld. De medewerker van het havenkantoor kan van zijn kant geen enkele vraag beantwoorden, omdat de health authority daarover gaat, maar ja die werken niet op zondag. 

Afijn, in vier dagen tijd worden er zeker 100 boten getest. Wij mogen op woensdag met onze dinghy naar de kant voor de covid-test. Een zeer pijnlijk gebeuren (in ieder geval voor Ank) waarbij ze een dun wattenstokje een heel eind je neusgaten in duwen. Donderdag 18 juni kunnen we inklaren en krijgen we een plekje in de marina. Kanaal 10 kan uit! We vinden het heerlijk om weer aan land te kunnen en onze beenspieren, voor zover we die nog hebben, te gebruiken. We krijgen een loom en lui gevoel en onze drang om te vertrekken is even niet zo groot meer. We borrelen en eten gezellig met andere boten bij Peter Café Sport en oefenen met wandelen. Elke dag een stukje verder. Samen met buurman Jean-Louis gaan we met een auto het eiland verkennen. De Azoren zijn echt prachtig! Supergroen, vulkanisch en goed onderhouden.

Dan werpen we toch weer een voorzichtige blik op de weerkaartjes. Er komt goede wind aan om naar Nederland te varen. Het plan is om donderdag 25 juni te vertrekken naar Nederland met als eerste bestemming Zierikzee om onze weerman Marcel te bezoeken. We denken er twee weken over te doen, maar bij weinig wind kan het langer duren. Onderweg laten we van ons horen via dit blog ...

Klik hier om de foto’s te bekijken

Aankomst in Horta: dikke grijze sok en Vive la résistance

Het vorige blog eindigde ermee dat we hoopten op een mooie eindspurt. Nou, die eindspurt hebben we gekregen, maar of die zo mooi was? De laatste twee dagen naar Faial, het Azoren-eiland waar ons doel Horta ligt, hebben we in 25 tot 30 knopen aan de wind gevaren. Het eerste deel alleen op een stukje genua en het tweede deel, toen we steeds hoger aan de wind moesten varen, hebben we het grootzeil erbij gezet met drie reven. De golven bouwden op tot drie a vier meter, maar Gaia gleed er meestal soepel overheen. Eén keer was er een erg eigenwijze golf die over het dek spoelde, de buiskap onder het schuim bedolf en zich eronderdoor perste om via de kajuitingang naar binnen te gutsen. Nu was het binnen al zout door lekkende raampjes, maar nu dus nat en dubbelzout. Gelukkig heeft het water de apparatuur niet geraakt, al bleef er wel een plafondlampje branden, terwijl de schakelaar uit was.

Dan is het donderdagmorgen 4 juni en als het licht wordt doemen de Azoren op: land in zicht! Tegen een uur of een ‘s middags zien we de groene hellingen en de eerste huizen. Wat is het land groen en de huizen wit. Wat fijn om weer andere kleuren te zien dan blauw en grijs. In de versnellingszones om Faial krijgen we een laatste zet met 30 - 35 knopen tot we in de luwte van de kust komen.

Wanneer we langs de zuidkust varen heeft de telefoon weer bereik en de bemanning van de Fifty Fifty belt direct om ons welkom te heten. Een aantal mijlen voor Horta worden we op de marifoon opgeroepen door marina Horta. De ankerplek bij de marina is helemaal vol en het waait daar meer dan 25 knopen. Ze vragen of wij voor een nacht willen ankeren aan de zuidkant van het eiland. Dat vinden we prima. Iemand van de marina is in zijn auto is gesprongen om ons vanaf de wal te begeleiden naar een prachtige ankerplek. Wat een geweldige ontvangst! We hebben de rustige ankerplek helemaal voor ons zelf en genieten van het mooie uitzicht met een heerlijk koel aankomstbiertje. Dat biertje klapt er zo in dat we vroeg in bed liggen. Ennnn... 12 uur later worden we weer wakker. Tijdens het ontbijt zien we de Elisabeth en Argonaut, die we kennen van het SSB netje, aankomen. Over de marifoon zegt Frits van de Argonaut dat hij zijn afspraak om tonijn voor sushi te zorgen is nagekomen en die ochtend een prachtige tonijn heeft gevangen. Ze varen langszij en gooien een aantal moten over. Super en erg lekker!

Vrijdagochtend, na de koffie varen we naar Marina Horta. De eerste poging om te ankeren mislukt. Het anker pakt niet, het is alsof we in boter hebben geankerd. Als het anker omhoog is, hangt er een dikke grijze sok aan de punt van het anker!! (We hebben fantasieën over lijken op de bodem). De tweede poging gaat gelukkig goed, want drie keer achter elkaar 40 meter anker met de hand omhoog halen vindt Ank wel heel zwaar. ‘s Avonds genieten we van de heerlijke verse tonijn, een feestje.

De volgende ochtend maken we kennis met Duarte en Filipe van Peter Café Sport. Met witte overal aan en een vive la résistance muts op heten ze ons enthousiast welkom en vertellen hoe ze ons kunnen helpen. Ze brengen boodschappen van de supermarkt, chandlery en apotheek en maaltijden van de kaart op bestelling naar de geankerde boten. De Azoren zijn namelijk nog tot 15 juni in staat van calamiteit en jachten mogen niet aanmeren en de bemanning mag niet het land op. Dus iedereen ligt voor anker naast de marina. Je mag in de marina alleen liggen om noodzakelijke spoedreparaties uit te voeren. Je mag ook niet je dinghy te water laten of andere boten bezoeken. Dus contact verloopt net als in de Cariben weer via marifoon of WhatsApp. We zijn verplicht om altijd marifoonkanaal 10 uit te luisteren en daar is druk verkeer met het havenkantoor. We vermaken ons wel daarmee, vooral het ‘allo allo’ gehalte van de Engelssprekende Fransen zorgt regelmatig voor een glimlach.

Inmiddels zijn we begonnen met het ontzouten van de boot binnen en de noodzakelijke onderhoud en reparaties te plegen. We verwachten eind van de week weer te vertrekken. Wanneer precies hangt van het weer af.

Klik hier om de foto’s van de oversteek te bekijken.

Tot slot nog even wat statistieken van de oversteek:

Reisduur: 20 dagen en 22 uur

Directe afstand: 2300 mijl

Afgelegde afstand: 2650 mijl, dus 350 mijl meer gevaren

Gemiddelde snelheid: 5.3 knopen

Motoruren: 68 uur op 1800 toeren, verbruik 1,44 liter diesel per uur

Waterverbruik: 200 liter, we zijn erg zuinig geweest, we hebben één keer gedoucht in de kuip tijdens een heftige regenbui

Geplande route:

Afgelegde route:

Oversteek Azoren deel 3

Het is maandag 1 juni en de Azoren komen in zicht! Als het goed is komen we in de loop van donderdag aan in Horta. Hebben we veel zin in, een koud welkomstbiertje en dan heerlijk slapen ....

Eindelijk hebben we eergisteren een westenwind gekregen, maar dat duurde niet lang want inmiddels hebben we em weer op de kop en dat zal zo blijven tot de Azoren. Met de westenwind is het de afgelopen dagen nog kouder geworden het is sinds een dag of drie ook grijs-en-grauw met miezer. Dus geen diepblauwe zee meer, maar 20 tinten grijs om ons heen. Keimpe heeft zelfs zijn grijze geitenwollen sokken al aangehad. Voor de rest drijven er veel Portugese oorlogsschepen voorbij, kwallen die een zeiltje op hun rug hebben. Keimpe heeft twee keer een zeeschildpad gezien. En verder komen af en toe dolfijnen om de boot zwemmen. Bij de vorige twee oversteken naar Europa kwamen we veel afval tegen onderweg. Nu valt dat wel mee, af en toe een plastic vaatje, boeitje, vissersstaak, lege fles. Is de zee schoner of toeval?

We kunnen nog steeds elke dag iets vers door het eten doen en elke morgen gaat er nog sinaasappel door de yoghurt, dus scheurbuik gaan we niet krijgen. Keimpe heeft gisteren zijn eerste brood gebakken, een mooie bruine korst maar de bodem was nog een beetje vochtig. We hebben al bedacht hoe we dit de volgende keer kunnen vermijden, dus dan krijgen we het perfecte brood(?).

Gisteren hadden we onverwacht veel wind, maar nu kabbelen we met een knoop of 4 door het water. De laatste twee dagen wordt er veel wind verwacht richting Horta. Daar zijn we inmiddels al een klein beetje aan gewend. We hopen op een mooie eindspurt!